Aktywne Wpisy
ZenujacaDoomerka +54
Czemu ludzie uważają, że mając 30 lat powinno ich wszystko boleć, nie mieć siły i w ogóle, że są starzy? Przecież większość ludzi mając 30 lat dopiero życie zaczyna można powiedzieć bo są po studiach i zazwyczaj w tym wieku dopiero ma się jakieś normalne życie zawodowe.
Nie znałam żadnej osoby po 30 która by się jakoś różniła mocno od 25 latka. Może po prostu tych narzekających tak to narzekanie postarza
#
Nie znałam żadnej osoby po 30 która by się jakoś różniła mocno od 25 latka. Może po prostu tych narzekających tak to narzekanie postarza
#
Szarmancki-Los +17
Też uważacie że hiszpański brzmi zajebiscie? Jak spotkam gdzieś jakąś Latynoskę i tą zacznie nawijać po hiszpańsku to mi od razu miękną nogi i aż czuję jak mój rozwijany latami sigma grindset opuszcza moje ciało. Taka typiara mogła by sobie owinąć mnie wokół palca a ja bym się pewnie zachowywał jak simp bez godności.
Aktywne Znaleziska
Majarowie Śródziemia- Gandalf, Szary Pielgrzym
Wraz ze stworzeniem Ardy Majarowie musieli wybrać- zostać w królestwie Eru u jego boku i cieszyć się nieskończonym żywotem lub zstąpić na ziemię, z którą związać mieli swój los już na zawsze. Nie wszyscy byli w tej kwestii zgodni, niektórzy zostali ze Stworzycielem, a reszta opuściła granice Amanu. Właśnie ci, którzy zostawili swój dom na rzecz Ardy, zapisali się w kronikach Śródziemia na wszystkie wieki. Ale był jeden, którego imię prawie każdemu kojarzy się z potężnym magiem, który nigdy się nie spóźnia, nie jest też zbyt wcześnie, przybywa wtedy, kiedy ma na to ochotę. Oczywiście mowa o Gandalfie i dzisiaj sobie o nim pomówimy.
Gandalf stworzony został przez Eru jeszcze przed powstaniem Ardy. Jest Majarem, czyli pomniejszym Ainurem, który zdecydował się na zstąpienie do Ardy. Początkowo mieszkał w Valinorze, dokładnie w Lórien- siedzibie Irma i Este, jednych z Majarów. Zaznaczyć trzeba, że nie zawsze nosił imię Gandalf, wcześniej nazywał się Olórin. Choć w późniejszych czasach wyparł je zupełnie i tak się do niego odniósł: "Olórinem zwano mnie za niepamiętnych czasów mojej młodości na dalekim zachodzie". Prawdopodobnie takie imię nadali mu Eldarowie i sami je na razie przyjmijmy.
Uczył się u Niënny, która zstąpiła na Ardę i pomagała ją kształtować. Niënna zalicza się również do Aratarów, czyli do ośmioro najpotężniejszych, obdarzonych największą mocą Valarów i Valier. Ale najważniejsze, co Niënna zrobiła, było wprowadzeniem do Muzyki Ainurów smutku. Olórin był jej najpotężniejszym uczniem, nauczył się od niej cierpliwości i miłosierdzia. Dużo wędrował, często odwiedzając elfy, które go fascynowały. Pojawiał się przed nimi w różnych formach, czasami jako niewidzialny duch, innym razem jako jeden z nich. Zsyłał na nie piękne wizje i mądre pomysły, które zaszczepiał w ich sercach. Prócz tego było doradcą wcześniej wspomnianego Irma- pana wizji i marzeń sennych.
Przenieśmy się teraz trochę w przyszłości, dokładnie do 1000 roku Trzeciej Ery. Wtedy właśnie potęga Saurona się odradza, a Valarowie za radą samego Eru postanawiają wysłać swoich wysłanników do Śródziemia, aby wybadali sprawę i postarali się pomóc Wolnym Ludom w pokonaniu powstającego tyrana. Początkowo ustalono, że wyślą trzech Majarów: Curumo, szerzej znanego jako Sarumana, Alatara i Olórina, bohatera dzisiejszego wpisu. Wtedy już wzięła się niechęć Sarumana do Gandalfa, ponieważ kiedy Manwë zaproponował, że to właśnie Curumo popłynie jako trzeci wysłannik, Varda odpowiedziała: "Nie jako trzeci". Ostatecznie do Śródziemia popłynęło pięciu mędrców, których nazwano Istari: czwartym został Aiwendil, zwany potem Radagastem, piątym Pallando, przyjaciel Alatara. W Szarej Przystani powitał ich Nowë, jeden z pierwszych przebudzonych elfów, i Glorfindel, elf i przyjaciel z Valinoru, którego wcześniej już wysłano do Śródziemia z podobną misją. Círdan uważał Olórina za obdarzonego największą mądrością i majestatem spośród wszystkich Istarich i podarował mu tam Czerwoną Naryę, jeden z Trzech Pierścieni Elfów. Był to najwyższy okaz szacunku dla Olórina, w końcu dostanie jednego z legendarnych Pierścieni Władzy, to rzecz nie byle jaka. Mimo, że chciał zachować go w sekrecie, to w jakiś sposób Saruman się o nim dowiedział i jeszcze bardziej zapałał do niego zawiścią. Tak wyglądały początki Gandalfa w Śródziemiu, wędrujmy więc dalej po jego bogatym życiorysie.
Pierwsze wieki swojego pobytu w Śródziemiu czarodziej spędził na wędrowaniu po Śródziemiu i poznawaniu tych, którzy w przyszłości mieli stanąć do walki z Sauronem. Ograniczył się do wędrowania po północno-zachodnich rejonach, cały czas utrzymywał swoją tożsamość w tajemnicy. Nikt, oprócz innych Istarich, Círdana, Elronda i Galadrieli nie wiedział o jego prawdziwej tożsamości. Rasa ludzi podejrzewała, że jest on jednym z nich, ale bardzo wykształconym i mądrym, jednak z czasem, gdy zauważyli, że się nie starzeje, zaczęli tworzyć plotki o jego pochodzeniu i domniemywać, że jest elfem. Wydawało im się to prawdopodobne między innymi dlatego, że dużo czasu poświęcał na przebywanie z Eldarami. Za elfa uważali go także sami Pierworodni. Więc za elfa uważali go elfowie, to dość imponujące, jak potrafił zakamuflować swoją tożsamość. Stąd pochodzi imię Gandalf, którym zwali go mieszkańcy północnych rejonów Śródziemia, oznaczające "Elfa Laski". Olórin bowiem cały czas wędrował pieszo i zawsze towarzyszyła mu jego laska, którą wciąż się podpierał. Kiedy zawędrował na południe, nadano mu tam imię Incánus, pochądzące z quenyi i było w dawnych czasach używane w Gondorze. Gandalf pojawił się tam na początku swojej misji w Śródziemiu, za panowania króla Atanatara II. W późniejszych czasach, kiedy rozpowszechnił się sindarin i Wspólna Mowa, zaczęto go nazywać Mithrandirem, co oznacza Szarego Pielgrzyma.
Znamy już genezę jego obecnego imienia i paru innych, wróćmy zatem do spraw ważniejszych, mianowicie jego działalności przeciw Czarnoksiężnikowi i Smaugowi. Kiedy na początku swojej misji Istari przybyli do Śródziemia, Sauron zamieszkał na południowych krańcach Wielkiego Zielonego Lasu, który później przerodził się w Mroczną Puszczę, i postawił tam fortecę Dol Guldur. Początkowo nie zdradzał swojej tożsamości i znany był jako Czarnoksiężnik z Dol Guldur. Kiedy w około 1100 roku rozpoczął swoją złą działalność na większą skalę, zaczęto się nim interesować, nikt jednak nie podejrzewał, że jest to sam Sauron, który dawno już upadł. Prawie nikt. Nie bez powodu Gandalfa uważano za najmądrzejszego z Majarów; jedynie on domyślił się, że to Sauron i w 2063 Trzeciej Ery udał się do do jego twierdzy. Niestety Czarnoksiężnik zdołał uciec na wschód, a Dol Guldur opustoszało. Od tamtej pory, na prawie 400 lat, zapanował okres Niespokojnego Pokoju, którym określa się czas pozornego bezpieczeństwa Śródziemia. Ale Sauron powrócił w 2460 roku Trzeciej Ery, prawie dwa razy potężniejszy. Musząc działać, w 2463 powstała legendarna Biała Rada, w której brali udział Gandalf, Saruman, Radagast, władcy elfów, m.in. Galadriela, Círdan, Elrond i Thranduil oraz inni dostojni Eldarowie. Galadriela chciała, aby przewodniczył jej Gandalf, ale ten w swojej mądrości zdecydował odstąpić od jakichkolwiek podziałów i stawiania innych ponad resztą. Jednak niczego przeciwko temu nie miał Saruman, który objął bez skrępowania objął stanowisko i stał się Głową Białej Rady.
307 lat po Białej Radzie, w roku 2770, Smaug zniszczył Erebor i Dale, i wygnał plemię Durina na zachód. Było to o tyle dramatyczne wydarzenie, bo osłabiło to siły całego Zachodu i pozwoliło plugawym stworom Saurona na dowolne rozprzestrzenianie się. W 2845 król krasnoludów na wygnaniu, Thráin II, podjął się wyprawy do Ereboru, ale tropiony przez sługusów Czarnoksiężnika z Dol Guldur, szybko poległ. Został uprowadzony, a jego dalszy lost owiany został tajemnicą. Gandalf bez skutku poszukiwał go w samej Morii. W 2850 po raz drugi wkradł się do Dol Guldur i upewnił się w swoich domysłach, że Czarnoksiężnikiem jest Sauron, a ponadto odnalazł w lochach fortecy wycieńczonego i umierającego Thráina. Thráin przekazał mu klucz do tajemnego wejścia do Ereboru i mapę Samotnej Góry. Gandalf szybko uciekł z Dol Guldur i powiadomił o odkryciu tożsamości Czarnoksiężnika Białą Radę. W 2851 Rada zebrała się w Rivendell. Mithrandir nawoływał do zbrojnego ataku na Saurona, ale głos Sarumana okazał się ważniejszy. Twierdził on, że należy czekać i obserwować poczynania wroga, a reszta go poparła. W rzeczywistości Saruman pożądał Jedynego Pierścienia i liczył, że ujawni się on, kiedy potęga Saurona wzrośnie. Gandalf oczywiście się tego domyślił i ostrzegł Sarumana, że marzenia o zdobyciu Pierścienia są zwodnicze.
Porzućmy okrutne tematy wojen i spisków, a skupmy się na czymś milszym- na hobbitach. Gandalf podczas swoich podróży po Sródziemiu wiele razy stykał się z Shire i hobbitami. Jak się zdaje pierwszy jego dłuższy kontakt z nimi nastąpił podczas Długiej Zimy, zwanej przez hobbitów Chudymi Latami. Była to niezwykle sroga i ciężka zima na przełomie 2758 i 2759 roku Trzeciej Ery, podczas której zginęły dosłownie tysiące hobbitów. Gandalf dostrzegł wtedy w nich niezwykłą odwagę, determinację i wzajemne współczucie. Te uczucia natchnęły go myślą, że w tej rasie należy szukać kogoś kto pokona rosnące w siłę zło. Pomógł im przetrwać straszną zimę, zaczęli darzyć się wzajemnie sympatią. Jako ciekawostkę dodam, że podczas Długiej Zimy do Shire dotarł zastęp orków, który pokonany został przez Bandobrasa Tuka i od tamtej pory hobbici zaczęli grać w golfa. Gandalf zaprzyjaźnił się z wieloma hobbitami, a oni najlepiej zapamiętali jego fantastyczne fajerwerki, którymi zabawiał małe hobbity w noc sobótkową. Bardo często odwiedza Shire, zaczął palić, bardziej legendarne od Jedynego Pierścienia, fajkowe ziele, czyli liść należący do gatunku Nicotiana. Po śmierci swojego bliskiego przyjaciela Gerontiusa Tuka, zwanego Starym Tukiem, przez wiele lat nie odwiedził Shire, ostatni raz był tam w 2921 roku, kiedy Bilbo miał 31 lat.
Jego dalsze losy w skrócie przedstawiały się następująco: w 2941 r. brał udział w wyprawie z Bilbo Bagginsem oraz 13 krasnoludami pod wodzą Thorina, którzy planowali odzyskać zagrabione królestwo przez Smauga. Po wyprawie dowiedział się, że Bilbo posiada Jedyny Pierścień i zmusił go do wyjawienia prawdy o pierścieniu. W następnych latach często wyjeżdżał, wciąż odwiedzając Shire, i poznał Froda, któremu wyjawił prawdę o pierścieniu. Podczas pobytu w Bree spotkał się z Radagastem, ten poradził mu wyruszenie do Isengardu. Tak zrobił i spotkał się z Sarumanem, który wyznał mu swoje niecne plany i kazał wydać powiernika pierścienia, ale Gandalf odmówił i został uwięziony na szczycie wieży Orthank, z której uciekł dzięki orłowi. Brał udział w Wojnie o Pierścień, prowadząc Drużynę Pierścienia do Morii gdzie zginął w potyczce z Balrogiem- Majarem, który przeszedł na stronę Morgotha. Ale został ożywiony, aby mógł wypełnić swoją misję. Pokonał Balroga, pojechał do Edoras gdzie uzdrowił króla Théodena i wyzwolił go spod wpływu Grímy, ukrytego służebnika Sarumana. Po wielu mniejszych i większych wydarzeniach powrócił do Isengardu zniszczonego przez Entów, aby spróbować przemówić przegranemu Sarumanowi do rozsądku. Ten nie chciał go słuchać, zło w nim zwyciężyło. Gandalf wykluczył go więc z Białej Rady i złamał jego różdżkę.
Po tych wszystkich wydarzeniach w 1 roku Czwartej Ery z Szarej Przystani odpłynął wraz z Bilbem, Frodem, Galadrielą i Elrondem do ziem Valarów.
Tolkien inspirował się wieloma rzeczami tworząc postać Gandalfa. Pierwsza jest zaczerpnięta z Kalewali, fińskiego eposu narodowego. Osobą na której był wzorowany Gandalf jest czarodziej o imieniu Väinämöinen. Geneza wyglądu Gandalfa, jest zaczerpnięta z pocztówki pod tytułem „Der Berggeist” (Liczyrzepa Duch Gór) autorstwa Madlenera. Przedstawia ona siedzącego na skale, pod sosną starca o długiej białej brodzie. Mężczyzna ten ubrany był w kapelusz i długi płaszcz. Obok niego znajdował się młody jeleń. W tle widoczne były wysokie skaliste góry. Jak podaje Humphrey Carpenter w biografii Tolkiena z roku 1977 pocztówka ta została zakupiona w Szwajcarii w 1911 roku, a na na papierze, w który była zapakowana Tolkien napisał „Origin of Gandalf" (Pierwowzór Gandalfa).
Imię Gandalf jest pochodzenia staronordyjskiego, a pochodzi z Eddy Poetyckiej. W oryginale brzmiało Gandalfr, ten związek wyrazowy jest dwuczłonowy i składa się ze słów gandr co oznacza różdżkę oraz álfr co w tłumaczeniu na język polski oznacza elfa.
Tak prezentuje się historia Gandalfa, najmądrzejszego z Majarów, przyjaciela Ludzi, Elfów i Hobbitów.
źródło: comment_laEwu9wrDLMsqO2vvz4RQAGN7qmDo3rQ.jpg
PobierzMożesz zapisać/wypisać się klikając na nazwę listy.
Dodatek wspierany przez Cebula.Online
Masz problem z działaniem listy? A może pytanie? Pisz do IrvinTalvanen
! @MyslalemNadTymNickiemDuzoZaDlugo @ja_caly_na_bialo @Vigo_Von_Homburg_Deutschendorf @donbrovsky @Kozak_Lkr @rrobot @ReeGall @Majesty1928 @piwniczne_widziadlo @Zawsze_Jest_Pora @elpoliko @Fabianos @PaniJeziora @ognisty @bartol_wwa @Visher @Sharq00 @taanzen @Alexosz @Ahir
@JanuszKek: Galadriela to nic, jak został zeszmacony przez czarnoksiężnika w powrocie króla, to nie wybaczę ( ͡° ʖ̯ ͡°)
Hej @MyslalemNadTymNickiemDuzoZaDlugo: który Istari był najpotężniejszy? Gandalf czy Sauron? Może jakieś opracowanko tego tematu?
@MyslalemNadTymNickiemDuzoZaDlugo: To Gandalf pochodzi z Karkonoszy ;-) ?
No i czekamy na wpis o śmieszku Bombadilu ( ͡° ͜ʖ ͡°)
@sturmkampfflugzeug: Bombadila to Ty szanuj.