Losy Prusów- czyli narodu bałtyckiego (krewni Litwinów i Łotyszy) po podbiciu przez Niemców w średniowieczu i ich ucieczka do Polski i Litwy. Część Prusów zginęła w walkach z Krzyżakami, ci co przetrwali (czyli zdecydowana większość) zostali przez lata zgermanizowani i uciekli głównie do Polski i Litwy.
Podbici Prusowie przejęli język i kulturę niemiecką, natomiast na wschodzie zasymilowali się z Litwinami, a na południu z Mazurami i z Polakami.
W latach 1262 - 1270, gdy po śmierci Siemowita I (zm. prawdopodobnie 23 czerwca 1262 r.) regentką Mazowsza była wdowa po nim księżna Perejesława halicka, nobile pruscy wraz z rodzinami, poddanymi i dobytkiem uciekali z ziem pruskich, opanowywanych przez Krzyżaków, na sąsiednie Mazowsze czyli Księstwo Mazowieckie. Tu zapewne przyjmowali chrzest, składali hołd władzy książęcej, otrzymywali do zagospodarowania działy ziemi z obowiązkiem służby wojskowej na ustalonych wcześniej warunkach, i zasilali szeregi rycerstwa mazowieckiego. Terenem nowego osadnictwa były między innymi dzisiejsze Słubice (obecnie w powiecie sochaczewskim). Prusowie otrzymali tu ogromne nadania. Inną nazwą herbu Prus jest "Słubica". Miejsca te były dość oddalone od granicy Mazowsza z państwem krzyżackim, co zapewniało niezbędne bezpieczeństwo przed zemstą Krzyżaków. Osadnicy owi, objęci wspólnym prawem (przywilejem książęcym), utworzyli ród heraldyczny Prusów. Prusowie uciekali również na inne tereny - Pomezanie i Pogezanie wyemigrowali na Kociewie i Kaszuby, Bartowie i Jaćwingowie przenieśli się na obszar dzisiejszej południowej Litwy i północnej Białorusi. Szacuje się, że w sumie nawet 15 tysięcy Prusów mogło opuścić swoją ojczyznę. Część z nich w następnych latach powróciła do Prus w związku z możliwością otrzymania nowych nadań. Pozostali osiedlili się na wcześniej wymienionych terenach. Nieliczni Prusowie zamieszkali również Wielkopolskę, Małopolskę i Lubelszczyznę.
Prusowie (wraz z Jaćwięgami) zostali poddani przesiedleniom, głównie na tereny Warmii, Pomezanii oraz Sambii. Uważa się, że doprowadziło to do powstania tzw. pustki osadniczej na terenie Jaćwieży, Sasinii i Galindii, choć istnieją również głosy twierdzące, że tereny te nie mogły stać się zupełnie bezludnymi, czego dowodem ma być pruska proweniencja części toponimii na terenach objętych akcją wysiedleńczą. Niewykluczone również, że pruskie nazwy są w istocie nie tyle spadkiem po pierwotnych mieszkańcach, lecz efektem kolonizacji wewnętrznej. W okresie względnej stabilności Państwa Zakonnego Prusowie przeżywając swoistą demograficzną rekompensatę powojenną, uczestniczyli w ponownym zasiedlaniu opuszczonych ziem.
Według szacunków opartych na źródłach historycznych walki z Krzyżakami przetrwało ok. 100 tysięcy Prusów. Na podstawie liczby wsi zakładanych na tzw. prawie pruskim naukowcy szacują, iż na początku XV wieku na terenie Prus mieszkało ok. 150 tysięcy Prusów, co stanowiło blisko 40% ludności na terytorium pruskim. Zamieszkiwali oni przede wszystkim Sambię (95-100% ludności), Natangię (90%), na Warmii stanowili ok. 60% ludności, między 30 a 50% w Pomezanii, Pogezanii i Barcji. Pozostali żyli w rozproszeniu na innych terytoriach plemiennych. W następnych wiekach zasymilowali się oni z ludnością napływową z Polski, Niemiec, Litwy i innych.
Pogańskie obyczaje Prusów przetrwały sporadycznie w Sambii do pierwszej połowy XVI w. Jeszcze w 1561 r. pastor Abel Will z Pobethen opublikował Mały katechizm Marcina Lutra w języku pruskim, jednak mowa ta ostatecznie wymarła na przełomie XVII i XVIII wieku. #prusowie #ciekawostki #niemcy #litwa #polska #baltowie #historia #pomorze
Część Prusów zginęła w walkach z Krzyżakami, ci co przetrwali (czyli zdecydowana większość) zostali przez lata zgermanizowani i uciekli głównie do Polski i Litwy.
Podbici Prusowie przejęli język i kulturę niemiecką, natomiast na wschodzie zasymilowali się z Litwinami, a na południu z Mazurami i z Polakami.
W latach 1262 - 1270, gdy po śmierci Siemowita I (zm. prawdopodobnie 23 czerwca 1262 r.) regentką Mazowsza była wdowa po nim księżna Perejesława halicka, nobile pruscy wraz z rodzinami, poddanymi i dobytkiem uciekali z ziem pruskich, opanowywanych przez Krzyżaków, na sąsiednie Mazowsze czyli Księstwo Mazowieckie. Tu zapewne przyjmowali chrzest, składali hołd władzy książęcej, otrzymywali do zagospodarowania działy ziemi z obowiązkiem służby wojskowej na ustalonych wcześniej warunkach, i zasilali szeregi rycerstwa mazowieckiego. Terenem nowego osadnictwa były między innymi dzisiejsze Słubice (obecnie w powiecie sochaczewskim). Prusowie otrzymali tu ogromne nadania. Inną nazwą herbu Prus jest "Słubica". Miejsca te były dość oddalone od granicy Mazowsza z państwem krzyżackim, co zapewniało niezbędne bezpieczeństwo przed zemstą Krzyżaków. Osadnicy owi, objęci wspólnym prawem (przywilejem książęcym), utworzyli ród heraldyczny Prusów. Prusowie uciekali również na inne tereny - Pomezanie i Pogezanie wyemigrowali na Kociewie i Kaszuby, Bartowie i Jaćwingowie przenieśli się na obszar dzisiejszej południowej Litwy i północnej Białorusi. Szacuje się, że w sumie nawet 15 tysięcy Prusów mogło opuścić swoją ojczyznę. Część z nich w następnych latach powróciła do Prus w związku z możliwością otrzymania nowych nadań. Pozostali osiedlili się na wcześniej wymienionych terenach. Nieliczni Prusowie zamieszkali również Wielkopolskę, Małopolskę i Lubelszczyznę.
Prusowie (wraz z Jaćwięgami) zostali poddani przesiedleniom, głównie na tereny Warmii, Pomezanii oraz Sambii. Uważa się, że doprowadziło to do powstania tzw. pustki osadniczej na terenie Jaćwieży, Sasinii i Galindii, choć istnieją również głosy twierdzące, że tereny te nie mogły stać się zupełnie bezludnymi, czego dowodem ma być pruska proweniencja części toponimii na terenach objętych akcją wysiedleńczą. Niewykluczone również, że pruskie nazwy są w istocie nie tyle spadkiem po pierwotnych mieszkańcach, lecz efektem kolonizacji wewnętrznej. W okresie względnej stabilności Państwa Zakonnego Prusowie przeżywając swoistą demograficzną rekompensatę powojenną, uczestniczyli w ponownym zasiedlaniu opuszczonych ziem.
Według szacunków opartych na źródłach historycznych walki z Krzyżakami przetrwało ok. 100 tysięcy Prusów. Na podstawie liczby wsi zakładanych na tzw. prawie pruskim naukowcy szacują, iż na początku XV wieku na terenie Prus mieszkało ok. 150 tysięcy Prusów, co stanowiło blisko 40% ludności na terytorium pruskim. Zamieszkiwali oni przede wszystkim Sambię (95-100% ludności), Natangię (90%), na Warmii stanowili ok. 60% ludności, między 30 a 50% w Pomezanii, Pogezanii i Barcji. Pozostali żyli w rozproszeniu na innych terytoriach plemiennych. W następnych wiekach zasymilowali się oni z ludnością napływową z Polski, Niemiec, Litwy i innych.
Pogańskie obyczaje Prusów przetrwały sporadycznie w Sambii do pierwszej połowy XVI w. Jeszcze w 1561 r. pastor Abel Will z Pobethen opublikował Mały katechizm Marcina Lutra w języku pruskim, jednak mowa ta ostatecznie wymarła na przełomie XVII i XVIII wieku.
#prusowie #ciekawostki #niemcy #litwa #polska #baltowie #historia #pomorze
źródło: comment_u4SbuRlRtcJB5VOvzXfaOdkB4M2yn5nT.jpg
Pobierz