Sumliński zmusza najbardziej tępych zwolenników klasycznej teorii prawdy do jej zakwestionowania. Zabiera nieskorą do wyprawy w te rejony publikę przez rozpoznania Nietzschego, Borgesa, Foucaulta.

Państwo opiekuńcze nie zbliżyło się do wypełnienia marzeń swych ojców założycieli o wyrugowaniu raz na zawsze wszelkiej nędzy, upokorzenia i przygnębienia; jednak stworzyło pokolenie ludzi dobrze wykształconych, zdrowych, pewnych siebie i zazdrosnych o swą świeżo zdobytą niezależność, dostatecznie liczne, aby podważyć powszechne poparcie dla idei, że obowiązkiem tych, którym się powiodło, jest udzielenie pomocy tym, którym nadal się to nie