We must therefore conclude that we are not anarchists, and that those who call us anarchists are not on firm etymological ground, and are being completely unhistorical. On the other hand, it is clear that we are not archists either: we do not believe in establishing a tyrannical central authority that will coerce the noninvasive as well as the invasive. Perhaps, then, we could call ourselves by a new name: nonarchist. Then, when, in the jousting of debate, the inevitable challenge "are you an anarchist?" is heard, we can, for perhaps the first and last time, find ourselves in the luxury of the "middle of the road" and say, "Sir, I am neither an anarchist nor an archist, but am squarely down the nonarchic middle of the road."

Do XVIII wieku w Europie Zachodniej istniał (a cały czas istnieje poza światem zachodnim) Stary Porządek. Niezależnie czy przybierał on postać feudalizmu czy wschodniego despotyzmu, cechował się tyranią, wyzyskiem, zastojem, kastowością oraz beznadzieją i głodem dla większości populacji. Ogólnie mówiąc życie było „paskudne, bezsensowne i krótkie.” Było to „społeczeństwo stanowe” Maine’a czy „społeczeństwo militarne” Spencera. Klasa lub kasta rządząca zdobywała władzę na skutek podboju i wmawiała masom wiarę w boskie pochodzenie swojej

Interwencje rządu federalnego zostały przeprowadzone nie po to, żeby okiełznać monopol wielkiego biznesu w interesie dobra ogółu, ale by stworzyć monopole, których wielki biznes (i związki mniejszych przedsiębiorstw) nie byłyby w stanie utworzyć na wolnym rynku. (...) regulacje w ubezpieczeniach, bankowości, rynku mięsa, eksporcie i innych działach gospodarki, o których dzisiejsi prawicowcy mówią jako „socjalistycznych,” nie tylko zostały z zadowoleniem przyjęte, ale wymyślone i przeforsowane przez wielkich biznesmenów.

4.