Od dziewiątego roku życia poeta zmagał się z gruźlicą. Pod koniec życia Ratonia zniszczyła większość narządów, łącznie z mózgiem i skórą. W zaawansowanym stadium choroby Ratoń mógł więc obserwować w lustrze, jak rozpada mu się twarz. Po przebytym zapaleniu stawu kolanowego kulał do końca życia.