Wszyscy znają historię Apollo 13, ale czy wiecie, że misja Apollo 12 również mogła skończyć się bez lądowania na Księżycu?

Rakieta Saturn V wystartowała z platformy LC-39A, znajdującej się na terenie Kennedy Space Center, w zaplanowanym czasie - 14 listopada 1969 o 11:22 czasu lokalnego (EST, UTC-5). Trwająca w tym czasie burza nie spowodowała opóźnienia. Wszystko szło dobrze, dopóki 36 i pół sekundy po starcie rakieta nie zainicjowała wyładowania atmosferycznego, które poprzez zjonizowane gazy wylotowe zwarło się z ziemią. Obwody chroniące ogniwa paliwowe, znajdujące się w Module Serwisowym, błędnie wykryły przeciążenie i wyłączyły wszystkie trzy ogniwa razem z częścią instrumentów. Dowódca Pete Conrad zaczął odczytywać lampki, które się zaświeciły, kiedy w rakietę uderzył drugi piorun. Telemetria, która trafiała do Centrum Kontroli Misji w Houston stała się bełkotem.

Utrata wszystkich trzech ogniw paliwowych sprawiła, że całe zasilanie odbywało się z baterii, które nie były w stanie utrzymać stałego napięcia 28 woltów przy 75 amperowym obciążeniu. Jeden z falowników wyłączył się. Problemy z zasilaniem sprawiły, że zaświeciły się niemal wszystkie lampki ostrzegawcze, a spora część instrumentów zaczęła działać wadliwie.

IPokaż całość

Pewnie spora część z was słyszała o planach lotów suborbitalnych takich firm jak Blue Origin czy Virgin Galactic. A co powiecie na to, że są ludzie, którzy chcą wysłać załogową rakietę w kosmos z miejsca oddalonego o około 100 kilometrów od polskiego wybrzeża?

Chodzi oczywiście o Copenhagen Suborbitals - jedyny na świecie amatorski załogowy program kosmiczny. Projekt jest finansowany poprzez crowdfounding, dochody z wykładów wygłaszanych przez członków grupy oraz pieniądze otrzymywane od Uniwersytetu Technologicznego z Singapuru w zamian za uczenie tamtejszych studentów podstaw projektowania rakiet. Wszyscy pracujący nad osiągnięciem tego ambitnego celu są wolontariuszami i nie otrzymują za to wynagrodzenia.

Wszystko zaczęło się w 2008 roku, kiedy to powstało Copenhagen Suborbitals. Wtedy też grupa zaczęła projektować swoją pierwszą rakietę - HEAT-1X oraz pierwsze silniki. Zdecydowano się na hybrydowy silnik napędzany parafiną i ciekłym tlenem. Pierwszy test pełnowymiarowego silnika odbył się 28 lutego 2010 i okazało się, że parafina sprawia problemy - kilka dużych kawałków tego paliwa zostało wyrzuconych z silnika. Zdecydowano się na zmianę paliwa na poliuretan i 16 maja 2010 przeprowadzono pomyślny test silnika.

PierwszyPokaż całość

Wyobraź sobie, że jesteś w kosmosie, właśnie przeprowadzasz spacer kosmiczny (EVA - Extravehicular Activity), kiedy nagle... przestajesz widzieć. Taka sytuacja wydarzyła się naprawdę. Ale zacznijmy od początku.

Był kwiecień 2001 roku, prom kosmiczny Endeavour wystartował z Centrum Kosmicznego imienia Johna F. Kennedy’ego z misją zamontowania Canadarm2 do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej oraz innymi, mniej ważnymi zadaniami.

Camadarm2 to część systemu zdalnie sterowanego manipulatora stacji kosmicznej. Może pomagać w EVA, montowaniu modułów i dokowaniu. Jako, że, jak wskazuje nazwa, ramię wyprodukowali Kanadyjczycy, to ktoś na górze postanowił, że trzeba wysłać do jego montażu Kanadyjczyka. Dlatego pierwszym specjalistą misji został Chris Hadfield.

22Pokaż całość

Misja Apollo 17, szósta i ostatnia misja załogowa na Księżyc.

Załoga składała się z:

- dowódca: Eugene A. Cernan
- pilot modułu dowodzenia: Ronald E. EvansPokaż całość

Kiedy dołączyła do radzieckiego programu kosmicznego miała około dwóch lat i ważyła około sześciu kilogramów. Łajka, bo o niej, mowa była wcześniej bezdomnym psem, wałęsającym się po ulicach Moskwy. Pierwotnie nosiła imię Kudriawka (Kędziorek) lub Limonczik (Cytrynka). Imię Łajka, w języku rosyjskim oznaczające “szczekaczka”, nadano jej tuż przed lotem.

Po schwytaniu, wraz z innymi psami, została przewieziona do Instytutu Medycyny lotniczej, gdzie była przygotowywana do odbycia lotu kosmicznego. Zwierzęta musiały przyzwyczaić się do przebywania w ciasnej, zamkniętej przestrzeni i do noszenia ubrania ochronnego, które ograniczało możliwości ruchu. W kapsule nie było miejsca na obrócenie się. Psy były stopniowo przyzwyczajane do tych warunków, aż w końcu przebywały tam przez 20 dni. Następnie, przebadano ich reakcje na przyspieszenie, wibracje i hałas oraz nauczono je jedzenia karmy ze specjalnego podajnika. Łajka nie osiągnęła najlepszych wyników, ale inna suka, Albina, urodziła jakiś czas wcześniej szczeniaki i nie chciano jej od nich oddzielać. Albina została psem zapasowym, a Muszka psem kontrolnym.

Przed przetransportowaniem psów do kosmodromu Bajkonur przeprowadzono na nich operacje - wszczepiono im liczne czujniki do pomiaru funkcji życiowych. Przyrządy podłączono do nadajnika radiowego, który przesyłał dane na Ziemię.

ŁajkaPokaż całość