Słusznie chlubimy się Gdynią, która powstała w amerykańskiem tempie i z amerykańskim rozmachem. Gdynia jest raczej wyjątkiem, którym pochwalić się możemy. Ale naogół zbyt często lubimy się chwalić. To już spostrzegł Słowacki… Obowiązkiem dobrego patryjoty jest nie pianie od rana do wieczora hymnów tryumfalnych i pochwalnych, lecz wskazywać rodakom na dystans, który nas dzieli od wyników pracy innych narodów.

Normalny Polak mówiąc np. o drogach w Polsce, powiada zawsze jedno i tosamo. „Dużo się robi”. To bardzo smutne, że się „dużo robi” bo rezultaty są opłakane. Przecież dla Europejczyka Polska to jedno wielkie bezdroże jak Tybet, jak Turkiestan Wschodni, jak wnętrze Afryki. Przecież to co się u nas drogą nazywa, nie jest drogą w pojęciu europejskiem.

Państwo polskie ma stolicę Warszawę i cztery duże miasta, półstołeczne, Poznań, Lwów, Kraków, Wilno. Otóż ze stolicy naszej niema drogi do żadnego z tych dużych miast, historycznych stolic prowincji.

Do Poznania przejechać nie można. Jedzie się asfaltem do Łowicza potem „objazdy” zatopione w błocie, nie do przebycia, takie same w których grzązł Napoleon. Drogi odpowiednie dla wytrzymałych wierzchowców a nie dla nowoczesnych motorów i tak, aż po samą granicę byłego zaboru pruskiego.

> Ta pogarda wobec islamu/Arabów (mimo że najliczniejszy muzułmański kraj na świecie to Indonezja, w Polsce Arab i muzułmanin są ze sobą nierozerwalnie sklejeni) to nic innego jak stara dobra ksenofobia, tyle że strojąca się w nowe szaty. Rasizm Polactwa znalazł sobie sposób na to, żeby wciąż uważać się za część cywilizowanego Zachodu (ba, więcej, awangardę, ideologiczne przedmurze, które więcej rozumie, więc jest odporniejsze na islamską zarazę), a jednocześnie pogonić tego Araba, gdzie pieprz rośnie.

> W tym celu należy uruchomić poczucie wyższości – my jesteśmy cywilizowani, nowocześni, a oni kastrują dziewczynki i kamieniują homoseksualistów. Polactwo chciałoby u siebie prześladować kobiety czy gejów i czyni to skutecznie, choć nie tak spektakularnie, więc jego pogarda wobec Araba podszyta jest zazdrością – nic nowego, podobnie ambiwalentny był i jest polski antysemityzm.

> SOMMER: Kogo, Pańskim zdaniem, można zakwalifikować jako przedstawiciela antypolonizmu wśród Polaków? Takie zjawisko określa się z grecka mianem ojkofobii, co można też przetłumaczyć jako samonienawiść lub strach przed najbliższym otoczeniem. Można powiedzieć, że jest dość powszechne – przecież najbardziej zajadłymi wrogami Ameryki są niektórzy Amerykanie; istnieją Żydzi, którzy nienawidzą Izraela itd. Jak to jest u nas?

> MICHALKIEWICZ: Myślę, że dwa środowiska. Jedno to świadoma piąta kolumna, która uczestniczy w operacji

> Antysemityzm był mierzony w procentach. ADL skompletowała kilkanaście zwyczajowych opinii o Żydach (w stylu „rządzą światem”) i liczyła tych, którzy byli skłonni się z nimi zgodzić.

> Polska (45%) zajęła 26 miejsce w świecie, raczej wysokie. W Europie przegonili nas jedynie Grecy, szczególnie zawzięci od czasu kryzysu