Kaprys bólu hartowany kaprysem miejsca I słowodziękczynne działanie, któremu absolwent życia poświęca treść bólu, jako i treść istnienia je poświęca. Modląc się, a nie krzycząc, gdy przez ból przetacza kaliber swoich słów – nazbyt wielki.

I stojąc na parapecie burzowej chmury ramiona rozpostarł – jakby nagle powiew wiatru miał sprawić, że poszybuje. Zatrzepotał nerwowo, lecz spostrzegł, że nie ma piór. Złożył ręce na piersiach. Zasmucił się. Kiedy chciał krzyknąć z jego ust wydobyła się cisza