Kwestia tarcz cieplnych programu Mercury

Pierwsze lądowanie człowieka na Księżycu nie było łatwe. Wymagało rozwinięcia wielu nowych technologi, a jedną z nich było konstruowanie tarcz cieplnych, które chroniłyby powracające na Ziemię kapsuły załogowe. Pod koniec lat 50 NASA nie wiedziała jeszcze jakiej technologii do tego użyć i dlatego 6 stycznia 1959 roku, zorganizowano spotkanie gdzie agencja postanowiła iść w dwóch kierunkach jednocześnie.

Tarcze cieplne są formą osłony termicznej, która ma za zadanie rozprawić się z gorącem, które wytwarzane jest, gdy statek kosmiczny powraca na Ziemię. Takie tarcze montowane są na dole kapsuł załogowych, gdzie wpadający w ziemską atmosferę statek zderza się z coraz gęstszymi warstwami atmosfery i wytwarza się temperatura około 1500 stopni Celsjusza.

DlaPokaż całość

Rocznica startu misji Wenery 5
Atmosfera Wenus jest niewiarygodna. Tak bardzo, że jeszcze w latach 60 naukowcy nie wierzyli w otrzymywane analizy i wyniki pomiarów. Wszystko chciano potwierdzać i badać wielokrotnie. Tak było z wynikami uzyskanymi przez Wenerę 4, która jako pierwsza badała atmosferę Wenus “na miejscu”.

Trzynaście razy więcej dwutlenku węgla niż azotu? Niektóre wcześniejsze szacunki zakładały wynik odwrotny. Brak tlenu i jakiejkolwiek wilgoci? Czym zatem są obserwowane nad Wenus chmury? I powietrze tak gęste, że lądownikowi Wenery 4 wyczerpały się baterie, zanim ten dotarł do strefy, gdzie zgniotło go ciśnienie? Tego też się nikt nie spodziewał.

Nic dziwnego więc, że wyniki Wenery 4 były mocno kwestionowane. By zatem rozwiać wszelkie wątpliwości 5 stycznia 1969 roku, równo 55 lat temu, w stronę Wenus wyruszyła kolejna radziecka sonda, Wenera 5. Jej lądownik był oparty na tej samej konstrukcji co lądownik poprzednika, ale jego ściany były dodatkowo wzmocnione, by mógł dłużej wytrzymać w trudnych wenusjańskich warunkach. Wyposażono go także w mniejsze spadochrony, by przyśpieszyć opadanie sondy i umożliwić jej dotarcie do “strefy zgniotu”, zanim w bateriach braknie energii.Pokaż całość

Rocznica lądowania łazika Spirit
Dwadzieścia lat temu, 4 stycznia 2004 roku, rozpoczęła się jedna z najbardziej znanych marsjańskich misji. Amerykański łazik Spirit wylądował we wnętrzu krateru Gusiew i rozpoczął swoją siedmioletnią podróż po powierzchni Czerwonej Planety. Był jednym z dwóch robotów, które w tamtym czasie zagościły na Marsie – trzy tygodnie później do Spirit dołączył Opportunity, który wylądował po drugiej stronie planety.

Spirit od samego początku miał pod górkę – 17 dnia pobytu na Marsie przestał wysyłać na Ziemię zebrane dane naukowe. Jak się okazało, winny tej awarii był błąd w oprogramowaniu robota, który całkowicie zapełnił jego pamięć trwałą i doprowadzał do ciągłych restartów komputera pokładowego. Na szczęście, w ciągu dwóch dni NASA rozwiązała ten problem rozkazując łazikowi, by z tej pamięci nie korzystał. Następnie inżynierowie zaktualizowali oprogramowanie robota, sformatowali jego dysk i Spirit mógł dokończyć swoją 90-dniową misję podstawową.

Oczywiście, po zakończeniu misji podstawowej, łazik jeszcze długo nie planował przestać działać. Z czasem zaczęły się jednak piętrzyć problemy i awarie, ale amerykańska agencja kosmiczna dzielnie sobie z nimi radziła, a czasami nawet wykorzystywała je na swoją korzyść. Przykładem jest tu sytuacja, gdy zacięło się jedno z przednich kół robota. Spirit musiał jeździć tyłem i ciągnął za sobą unieruchomione koło. W ten sposób żłobił rów w marsjańskim piasku odsłaniając to, co znajdowało się milimetry pod powierzchnią Czerwonej Planety.Pokaż całość

Pierwsze lądowanie po przeciwnej stronie Księżyce
Dzisiaj wypada 5 rocznica niemałego osiągnięcia chińskiego programu kosmicznego. Dokładnie 3 stycznia 2019 roku, na niewidocznej z Ziemi stronie Księżyca, wylądował chiński lądownik Chang'e 4 z łazikiem Yutu-2. Chińska sonda stała się tym samym pierwszym stworzonym ludzką ręką urządzeniem, które bezpiecznie osiadło po przeciwnej stronie Srebrnego Globu.

Największym wyzwaniem w tej misji nie było jednak samo lądowanie, bo Chińczykom udało się już to zrobić 6 lat wcześniej, tylko utrzymanie nieprzerwanego kontaktu z sondą i jej łazikiem. Chiny osiągnęły to poprzez umieszczenie satelity przekaźnikowego “Queqiao” na orbicie typu halo wokół punktu libracyjnego znajdującego się “za Księżycem”. Dzięki temu, że płaszczyzna orbity pozostawała prostopadła do linii wiodącej z Ziemi do Księżyca, a rozmiar orbity był większy niż promień Srebrnego Globu, to satelita miał nieprzerwany widok na Ziemię i znajdujących się na powierzchni Księżyca chińskich wysłanników.

Głównym celem misji Chang'e 4 było wykonanie badań geologicznych na obszarze głębokiego na 13 kilometrów basenu o nazwie “Biegun Południowy – Aitken”. W tym celu sonda wylądowała we wnętrzu znajdującego się tam krateru Von Kármán, który powstał po uderzeniu meteorytu i mógł zawierać bardzo stare, odsłonięte warstwy skał z głębi naturalnego satelity Ziemi. Oprócz tego lądownik miał badać promieniowanie kosmiczne i koronę słoneczną.Pokaż całość

Pierwszy lot ponad orbitę
Pierwszym obiektem, który poleciał w kosmos ponad orbitę ziemską, był radziecki satelita Łuna 1. Został wystrzelony dokładnie 65 lat temu, 2 stycznia 1959 roku i jako pierwszy obiekt stworzony ludzką ręką osiągnął drugą prędkość kosmiczną, by uciec ziemskiej grawitacji.

Najważniejszym celem sondy był lot w kierunku Księżyca i zderzenie się z jego powierzchnią. W ten sposób Łuna 1 miała umieścić na Srebrnym Globie medale z symbolami Związku Radzieckiego. Ambitne plany pokrzyżował jednak problem z naziemnym systemem kontroli lotu.

Sowieci nie chcieli oddać władzy nad rakietą automatycznym systemom, więc działania kolejnych stopni rakiety były kontrolowane poleceniami wysyłanymi radiowo z Ziemi. To się zemściło, gdy awaria sprzętu doprowadziła do zbyt późnego nadania sygnału wyłączenia trzeciego stopnia rakiety. W efekcie sonda miała zbyt dużą prędkość i minęła Księżyc w odległości blisko 6 tysięcy kilometrów, czyli więcej niż półtorej średnicy tarczy Srebrnego Globu.Pokaż całość

Wybranie członkiń "Mercury 13"
Słynne “Mercury 7” to siedmiu astronautów, którzy zostali ogłoszeni w 1959 roku i brali udział w pierwszych amerykańskich załogowych misjach kosmicznych. Nie wszyscy jednak wiedzą, że istniała też grupa “Mercury 13”. Jest to bardziej współczesna nazwa na trzynaście kobiet zakwalifikowanych 1 stycznia 1961 roku, a zatem równo 63 lata temu, do udziału w treningach astronautów.

Inicjatywę “Woman in Space Program” stworzył William Lovelace, który był w tamtych czasach dyrektorem kliniki weryfikującej kandydatów na astronautów pod względem fizycznym. Lovelace chciał udowodnić, że organizm kobiet jest tak samo zdolny do przetrwania rygorystycznego treningu jak ciała mężczyzn. Zaczął więc przeprowadzać próby wytrzymałościowe na kandydatkach, które spełniały następujące warunki: mają wykształcenie wyższe i są pilotami odrzutowców, mają 1500 przelatanych godzin lub ponad 10 lat doświadczenia, mają mniej niż 40 lat i są niższe niż 180 centymetrów.

Aż 13 kobiet spełniło te warunki i przeszło wszystkie testy sprawnościowe, którym musieli podołać mężczyźni z Siódemki Merkurego. Niestety, drzwi do zostania astronautkami były dla nich i tak zamknięte, gdyż NASA miała twardy wymóg, że w kosmos mogą polecieć tylko kwalifikowani piloci testowi, a do tej grupy osób należeli wtedy jedynie mężczyźni. Nie pomogły nawet przemowy przed kongresem zaaranżowane przez jedną z wybranych kandydatek, żonę amerykańskiego senatora.Pokaż całość

Koniec programu Hermes
Dzisiaj mija 69 rocznica zakończenia programu Hermes, drugiego amerykańskiego programu rozwoju pocisków rakietowych. Projekt rozpoczął się 15 listopada 1944 roku, a zamknięty został 31 grudnia 1954 roku. Był odpowiedzią na rozwijany przez Trzecią Rzeszę projekt rakiet V-2.

Hermes był bardzo kompleksowym i budowanym od podstaw programem. Pierwszy etap polegał na przejrzeniu dotychczasowej literatury w tej dziedzinie, kolejny zakładał zbadanie bezpośrednio w Europie nazistowskich osiągnięć, a ostatnia faza miała skupiać się na budowie własnych eksperymentalnych konstrukcji.

Program Hermes był sukcesem. Dosyć powiedzieć, że w jego ramach Amerykanie pozyskali dokumentację i części potrzebne do budowy 100 egzemplarzy rakiet V-2, a także sprowadzili do swojego kraju naukowców z nazistowskiego programu rakietowego, w tym samego Wernhera von Brauna.Pokaż całość

Przelot sondy Cassini w pobliżu Jowisza

Dokładnie 23 lata temu, 30 grudnia 2000 roku, sonda Cassini dokonała maksymalnego zbliżenia z Jowiszem. Wykonała przy tym wiele zdjęć i naukowych pomiarów. Pozyskane przez nią dane pozwoliły potem obalić, czy raczej odwrócić do góry nogami jedno z kilkudziesięcioletnich założeń astronomii.

Gdy spojrzymy z kosmosu na Jowisza, dostrzeżemy jasne strefy przecinane ciemniejszymi pasami. Aż do początku XXI wieku astronomie zakładali, że strefy są miejscem, gdzie powietrze wędruje do góry, gdyż na Ziemi analogiczne obszary wiążą się z powstawaniem białych, rozjaśniających powierzchnię chmur. Jakież było zdziwienie naukowców, gdy zdjęcia nadesłane Cassini ukazały mnóstwo małych, niewidocznych z Ziemi chmurek, które unosiły się nad ciemnymi pasami Jowisza.

ToPokaż całość

Dzisiaj mija 36 lat odkąd zakończyła się misja Sojuz TM-3 i na Ziemię wrócił kosmonauta Jurij Romanienko, pieczętując ówczesny rekord najdłuższego pojedynczego pobytu w kosmosie. Radziecki pilot wojskowy przebywał na orbicie 326 i pół dnia, dzięki czemu jako pierwszy człowiek w historii przekroczył barierę 300 dni w przestrzeni kosmicznej.

Jego rekordowy pobyt rozpoczął się 5 lutego 1987 roku, gdy w ramach misji Sojuz TM-2 wyruszył w podróż na radziecką stację kosmiczną Mir. Romienko po dotarciu do orbitalnej bazy służył tam jako dowódca ekspedycji EO-2. W jej trakcie, razem z kosmonautą Aleksandrem Ławiejkinem, wykonali awaryjny spacer kosmiczny w celu rozpoznania przyczyny kłopotów z dokowaniem do stacji Mir jej nowego modułu. Winne problemów okazało się zanieczyszczenie, prawdopodobnie worek z odpadami.

Romanienko wrócił na Ziemię 29 grudnia 1987 roku, tym razem już jako członek misji Sojuz TM-3. Jego pobyt w kosmosie do dzisiaj zajmuje 8 miejsce w zestawieniu najdłuższych jednorazowych okresów spędzonych w przestrzeni kosmicznej. Swój rekord miał bić razem Aleksandrem Ławiejkinem, ale ten musiał wrócić na Ziemię 30 lipca, gdyż lekarze na Ziemi zdiagnozowali u niego problemy z sercem.

#Pokaż całość

Start z testowym satelitą systemu Galileo

Osiemnaście lat temu, dokładnie 28 grudnia 2005 roku o godzinie 5:19 czasu uniwersalnego, pierwszy testowy satelita europejskiego systemu nawigacyjnego Galileo został wyniesiony na orbitę przez rakietę Sojuz z kosmodromu w Bajkonurze. Cztery godziny później, GIOVE-A, krążąc wokół Ziemi, zaczął komunikować się ze stacjami naziemnymi.

Misja satelity miała dwa kluczowe cele. Pierwszym było przetestowanie rubidowych zegarów atomowych i sprawdzenie, czy precyzja całej aparatury rzeczywiście pozwoli na ustalanie współrzędnych z dokładnością do 10 centymetrów, czyli 50 razy lepiej niż w systemie GPS.

DrugiPokaż całość

Niezwykłą tradycją w amerykańskiej agencji kosmicznej jest budzenie astronautów za pomocą specjalnie dobranych piosenek. Nadawane drogą radiową utwory mogą być skierowane dla całej załogi, wybrane pod konkretnego astronautę lub dotyczyć obecnych wydarzeń.

Tradycja tak zwanych “wake-up calls” zaczęła się kształtować w trakcie programu Gemini, gdy misje zaczęły robić się coraz dłuższe. Wtedy muzyka była nadawana w formie dłuższych audycji, by umilić załodze czas spędzany w kosmosie. Z czasem przekształciło się to w aktualny zwyczaj polegający na graniu utworów do pobudki. Oprócz służenia za budzik, odtwarzana muzyka poprawia też morale i buduje atmosferę koleżeństwa między naziemną kontrolą lotów a załogą statku, wahadłowca, bądź ekspedycją na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.

Pierwszym “wake-up call” była piosenka “Hello Dolly” odegrana dla załogi Gemini 6. A na przykład równo 24 lata temu, 27 grudnia 1999 roku, biorący udział w misji naprawczej teleskopu Hubble’a francuski astronauta Jean-Francois Clervoy usłyszał o poranku “The Cup of Life” w wykonaniu Rickiego Martina. Była to oficjalna piosenka reprezentacji Francji w piłce nożnej podczas rozgrywanych w ich kraju Mistrzostw Świata w 1998 roku. Utwór ten dla swojego ojca wybrał syn astronauty.

PS:Pokaż całość

Wylądował po raz 19, ale przegrał walkę z morzem. Booster B1058 był najbardziej doświadczonym dolnym stopniem rakiety Falcon 9 w całej flocie SpaceX. Niestety, w trakcie powrotu do portu silny wiatr rozchwiał autonomiczną barką i B1058 przewrócił się na pokład.

Wspominany booster był rekordzistą jeśli chodzi o ilość wykonanych misji. W trakcie 19 lotów dostarczył na orbitę 869 satelitów i statków kosmicznych (głównie Starlinki) o łącznej masie 262 ton. Przeszedł też do historii, gdy był częścią rakiety, która wyniosła w kosmos Douglasa Hurleya i Roberta Behnkena w trakcie pierwszej załogowej misji Dragona.

B1058 miał początkowo wykonać 10 misji. Później SpaceX zwiększyło mu certyfikację do 15 lotów, a jeszcze później do 20. Być może potem trafiłby do muzeum jako symbol odzyskania przez Stany Zjednoczone i amerykańskich astronautów niezależnego dostępu do kosmosu. Tak się jednak nie stało. Na pocieszenie warto pamiętać, że ten booster nie zawiódł w trakcie żadnego z 19 startów i lądowań. Zniszczenie nastąpiło dopiero w czasie transportu.

PSPokaż całość

Radziecka stacja kosmiczna Salut 3 została wystrzelona 11 maja 1973 roku, ale nie dotarła na właściwą orbitę z powodu błędu w systemie kontroli lotu rakiety i zużycia całego paliwa silników sterujących. Salut 3 został więc szybko przemianowany na Kosmos 557, by ukryć porażkę przez Zachodem i po półtora roku później Sowieci wystrzelili kolejną stację.

Salut 4 był bliźniaczą kopią niedoszłego Salut 3 i z powodzeniem został wyniesiony na orbitę 25 grudnia 1974 roku, czyli dokładnie 49 lat temu. Gościły w nim dwie ekspedycje, a trzecia została anulowana. Niestety, po starcie rakiety nastąpiło awaryjne przerwanie lotu i załoga trzeciej ekspedycji wylądowała w Chinach, a nie na orbitalnej stacji kosmicznej.

Salut 4 krążył wokół Ziemi ponad dwa lata, z czego zamieszkiwany był jedynie przez 92 dni. Przeprowadzono na nim wiele badań naukowych, przede wszystkim z wykorzystaniem teleskopu do obserwacji Słońca i teleskopu na promienie rentgenowskie. Stacja spłonęła w ziemskiej atmosferze 3 lutego 1977 roku.

PS:Pokaż całość

Równo 20 lat temu na powierzchni Marsa wylądował brytyjski lądownik Beagle 2, który był częścią europejskiego programu Mars Express. Niestety, po wejściu sondy w atmosferę, nigdy nie uzyskano z nią połączenia. Misję wkrótce uznano za utraconą i dopiero 12 lat później, dzięki zdjęciom z satelity MRO, odkryto co stało się lądownikiem.

Z fotografii wynikało, że Beagle 2 miękko i bezpiecznie osiadł na powierzchni Czerwonej Planety 25 grudnia 2003 roku, ale nie otworzyły się dwa z czterech jego paneli słonecznych. Przez to nie została w całości odsłonięta znajdująca się pod panelami antena i sonda nie mogła skomunikować się z Ziemią.

Co ciekawe, dwa otwarte panele słoneczne powinny wystarczyć urządzeniu, by zasilić wszystkie jego instrumenty. Oznacza to, że po wylądowaniu Beagle 2 mógł automatycznie przeprowadzać eksperymenty naukowe, ale nie był w stanie nikomu pochwalić się ich wynikami. ( ͡° ʖ̯Pokaż całość

Dokładnie 55 lat temu, w wigilię Bożego Narodzenia 24 grudnia 1968 roku, statek misji Apollo 8 wszedł na orbitę Księżyca. Wtedy też wykonano to unikatowe zdjęcie. Pierwszą w historii kolorową fotografię wschodu Ziemi nad księżycowym horyzontem.

Autorem fotografii był astronauta William Anders. Chwilę wcześniej wykonywał czarno-białe zdjęcia powierzchni Księżyca za pomocą zmodyfikowanego aparatu Hasselblad 500 EL z obiektywem 250 mm. Gdy zobaczył Ziemię, poprosił pilota modułu dowodzenia Jima Lovella o rolkę kolorowego filmu. Chwilę później uchwycił na niej jedno z najważniejszych zdjęć programu Apollo.

Jakieś 50 lat później przyznał, że ta chwila podcięła jego wiarę w boga: “Wszystko kręci się wokół papieża i gdzieś tam jest wielki superkomputer, który dba o to, czy Billy był wczoraj grzecznym chłopcem? To nie ma sensu. Mógłbym przybić piątkę z Richardem Dawkinsem”.

CoPokaż całość

Rocznica pierwszego startu Angary 5A

Dzisiaj przypada 9 rocznica inauguracyjnego lotu rosyjskiej ciężkiej rakiety nośnej Angara 5A. Potężnej dwustopniowej konstrukcji składającej się z 4 boosterów, rdzenia i górnego stopnia. Według oficjalnych informacji, ta rakieta może wynieść 24,5 tony na LEO lub 7,5 tony na GTO.

Start Angary 5A, który odbył się 23 grudnia 2014 roku, nie był jednak pierwszym lotem dla rakiety z tej rodziny. Ten tytuł należy dla Angara 1.2PP, która 5 miesięcy wcześniej wykonała test suborbitalny. Angara 5A jako pierwsza dotarła zaś na GTO wynosząc tam ważący 2,4 tony symulator masy. Cały lot przebiegł bez problemów i wydawało się, że Roskosmos będzie mógł odtąd korzystać z nowej rakiety. Niestety, dalsza historia była inna.

TuPokaż całość

W piątek 22 grudnia prywatna amerykańska firma Firefly Aerospace wykonała czwarty start swojej lekkiej rakiety Alpha. 30-metrowa konstrukcja miała wynieść na wsteczną niską orbitę okołoziemską demonstrator technologii firmy Lockheed Martin. Choć transmisja z tej misji na naszym kanale zakończona została w atmosferze sukcesu, 11 godzin później otrzymaliśmy informację, że drugie odpalenie silnika górnego stopnia nie przebiegło zgodnie z planem.

Jak poinformowała firma, rakieta z powodzeniem przeszła wszystkie etapy misji, aż do pierwszego wyłączenia silnika drugiego stopnia i wejścia na orbitę parkingową. Po około 50 minutach od startu jednostka miała zostać odpalona ponownie, aby zaokrąglić orbitę. Niestety, rakieta zaliczyła awarie, a ładunek wypuszczono na nienominalnej orbicie.

O konsekwencjach tego zdarzenia, na podstawie analizy Policji Orbitalnej, przeczytacie na naszej stronie:
https://kosmogadka.pl/news/czesciowa-porazka-czwartej-misji-rakiety-alpha/Pokaż całość

Dzisiaj przypada 8 rocznica pierwszego udanego lądowania boostera Falcona 9. Dla SpaceX był to potrójnie ważny start. Nie tylko udało im się po raz pierwszy odzyskać dolny stopień rakiety, ale był to też inauguracyjny lot Falcona 9 w wersji Full Thrust i powrót firmy do regularnego latania po półrocznej przerwie spowodowanej awarią w trakcie misji CRS-7.

Rakieta Falcon 9, w nowej, zmodyfikowanej wersji, wystartowała ze stanowiska SLC-40 na terenie ówczesnej bazy Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Stało się to 22 grudnia 2015 roku o 2:29 czasu polskiego. Była to druga misja wykonywana przez SpaceX dla amerykańskiego przedsiębiorstwa telekomunikacyjnego ORBCOMM, a pod owiewką rakiety znajdowało się ostatnie 11 z łącznie 17 satelitów, jakie firma Elona Muska miała dla nich wynieść na orbitę.

Cały lot przebiegł “nominalnie”, a Falcon 9 spisywał się nienagannie. W 147 sekundzie lotu nastąpiła separacja stopni rakiety, po czym booster rozpoczął powrót na Ziemię, a drugi stopień wraz z ładunkiem kontynuował swoją podróż na orbitę. W trakcie kolejnych siedmiu minut booster zawrócił w kierunku wschodniego wybrzeża USA, wyhamował w trakcie wchodzenia do atmosfery i ostatecznie wylądował na czterech rozkładanych nogach przymocowanych na dole rakiety. Wszystko z użyciem tych samych silników, które wcześniej wyniosły rakietę w kosmos.

LądowaniePokaż całość

Równo 55 lat temu rozpoczęła się misja Apollo 8. Była to pierwsza w historii wyprawa kosmiczna, w trakcie której ludzie opuścili orbitę ziemską i wyruszyli w kierunku Księżyca. Co ciekawe jednak nie taki był pierwotny cel tego lotu, ale rywalizacja z Sowietami wymusiła podjęcie odważnych kroków.

Celem misji Apollo 7, Apollo 8 i Apollo 9 było przeprowadzenie testów na orbicie ziemskiej. W międzyczasie jednak Sowieci dokonali znacznych postępów w swoim programie księżycowym i w ramach projektu Zond zaczęli regularnie wysyłać bezzałogowe statki wokół Księżyca, ze zwierzętami na pokładzie. Latem 1968 roku Amerykanie zaczęli się obawiać, że do końca grudnia Związek Radziecki wyśle dwuosobową załogę wokół ziemskiego satelity i zdobędzie znaczną przewagę w wyścigu na Księżyc.

Z tego powodu z wymienionych trzech misji załogowych jedynie Apollo 7 ograniczyła się do testów na ziemskiej orbicie. Apollo 8 postawiono w pośpiechu przygotować do lotu wokół Księżyca. Jako że produkcja lądowników księżycowych była opóźniona i żaden egzemplarz nie był jeszcze gotowy do lotu, to postanowiono do rakiety zamontować testową makietę, która służyła za balast. Z tego powodu jednak załoga nie miała zapasowego systemu podtrzymywania życia i gdyby wtedy przydarzyła się awaria jak podczas Apollo 13, to załoga nie miałaby szans na przeżycie.

MisjaPokaż całość

Eksperymentu naukowe na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej są przeprowadzane nieustannie. Każda ekspedycja przywozi ze sobą coś nowego i zabiera na Ziemię rezultaty, kontynuuje się też wiele projektów. Jednym z kluczowych problemów potencjalnego zasiedlenia innej planety, czy choćby dłuższego pobytu na Księżycu jest brak wody i świeżego jedzenia. Wiemy już, że uprawa roślin na stacji kosmicznej jest możliwa, wykazały to liczne doświadczenia, próbki wysłane na Ziemię oraz fakt, że astronauci mogli ubogacić swoją dietę i dobre samopoczucie poprzez chrupanie świeżej sałaty, czy papryczek chili.

Wykopiecie? ( ͡° ͜ʖ ͡°)
https://wykop.pl/link/7311065/pomidory-zgubione-w-kosmosie

Przyszedł i czas na pomidory, odżywcze i uwielbiane przez wielu. Wyobraźcie sobie, jak bardzo mogłyby wzbogacić dietę astronautów i przyszłych kosmicznych podróżników! Uprawą zajął się Frank Rubio, członek ekspedycji 68, który powrócił na Ziemię ustanawiając amerykański rekord najdłuższego ciągłego pobytu w kosmosie (371 dni). Okazuje się jednak, że niekoniecznie to osiągnięciePokaż całość