Otacza go wysoka siatka, na niej niebieska plandeka. Całkowita izolacja. W środku już stoją kontenery - łazienki, a nich prysznicowe kabiny, umywalki. Obok kolejny kontener, tym razem toalety. Z klimatyzacją.
- Wychowuję syna. Dosłownie nie mamy, co jeść. Jedynie obiad mamy, bo z Caritas przynoszę. Śniadanie, kolacja? Był chleb, który wisiał w reklamówce przy śmietniku… Mnie wystarcza, ale dziecko dorasta… - płakała dziś pani Maria.