Nasze wspomnienia z oddziału neurologii? Super opieka. Począwszy od lekarzy poprzez pielęgniarki i skończywszy na paniach salowych. Pełni zrozumienia, zaangażowani i po prostu ludzcy. I to by było na tyle pochwał. Standard opieki bardzo kłóci się z warunkami bytowymi. Trafiliśmy z synkiem do...
Nasze wspomnienia z oddziału neurologii? Super opieka. Począwszy od lekarzy poprzez pielęgniarki i skończywszy na paniach salowych. Pełni zrozumienia, zaangażowani i po prostu ludzcy. I to by było na tyle pochwał. Standard opieki bardzo kłóci się z warunkami bytowymi. Trafiliśmy z synkiem do malutkiej sali z trzema łóżeczkami. 2 kozetki dla mam. Na kozetkę dla mnie nie starczyło miejsca... Łóżeczka z łuszczącą się farbą, pozarywane. Barierki zabezpieczającej nie dało się podnieść bez obudzenia całego oddziału i wsparcia siłowego męża. "Kącik kuchenny"- lodówka wydzielająca zapach rodem z horroru, samo otwarcie jej bez saperskich uzdolnień bywało trudne. Jeden mały czajnik elektryczny, do którego kolejka jak w sklepach za czasów PRL. Na wspomnienie zasługuje również zlew na korytarzu, gdzie w baterii kurek potrafił założyć tylko mój ślubny (miał pełen etat). Świetlica, w której jedyną rozrywką były pogaduszki między rodzicami i dzieci przy stoliczkach z wydzieloną kartką( zazwyczaj zorganizowaną przez rodzica). Podsumowując- rażący kontrast między opieką a warunkami bytowymi! Szkoda, bo zarówno dzieciom jak i rodzicom możnaby jeśli nie umilić, to chociaż ułatwić pobyt, często długi i stresujący.
tygodnia
Komentarze (2)
najlepsze
Komentarz usunięty przez moderatora
To do rzeczy - gdzie ta pomoc potrzebna?