[Regierungsrat_Walter_Frank]

W tym performansie każda wypowiedź, każdy gest i każdy ton głosu są nośnikami głębszych, historycznych i psychologicznych konotacji. Główna scena, w której mężczyzna wita się z widownią poprzez kamerę, a następnie zostaje zakłócony przez oskarżenie z drugiego pokoju, jest konfrontacją dwóch światów: jawności i ukrywania, niewinności i oskarżenia.

Zwykłe, codzienne przywitanie „no dzień dobry”, skierowane do kamery, symbolizuje próbę nawiązania otwartego i szczerego kontaktu z odbiorcą. Jest to moment pełen potencjalnej bliskości i przejrzystości, który jednak natychmiast zostaje zniszczony przez głos współlokatora. Jego oskarżycielskie „dzień dobry państwu, siedzi ubek” przerywa tę próbę szczerego kontaktu, wprowadzając atmosferę podejrzeń i oskarżeń. To przypomnienie historycznych traum, gdzie oskarżenia o kolaborację z aparatem represji (ubek) były poważnymi zarzutami, buduje tło dla współczesnej konfrontacji.

Główna reakcja bohatera, pełna gniewu i złości, w której krzyczy „ty jesteś konfident!”, jest nie tylko odpowiedzią na zarzut, ale też próbą odwrócenia uwagi od siebie i przeniesienia oskarżeń na współlokatora. Słowo „konfident” ma tutaj podwójne znaczenie: zarówno w kontekście historycznym, jak i osobistym. Współlokator, znany z donoszenia, zostaje zdemaskowany w brutalny sposób. Jest to moment kulminacyjny, w którym wszystkie tłumione emocje, frustracje i ukryte konflikty wybuchają na powierzchnię.

Performans ten nie tylko eksploruje osobiste napięcia między bohaterami, ale też odnosi się do szerszych zjawisk społecznych. Motyw oskarżeń o współpracę z reżimem i donosicielstwo są uniwersalnymi symbolami zdrady, braku zaufania i erozji wspólnoty. Każda postać w tej scenie reprezentuje różne aspekty społeczeństwa – otwartość i szczerość kontra podejrzliwość i zdradę. W ten sposób scena ta staje się alegorią współczesnych konfliktów i dylematów moralnych.

Emocjonalna intensywność reakcji głównego bohatera wskazuje na głęboko zakorzenione traumy i nierozwiązane konflikty wewnętrzne. Jego krzyk jest aktem obronnym, próbą zachowania własnej integralności w obliczu oskarżeń. Współlokator, poprzez swoją złośliwość, ujawnia swoje własne lęki i frustracje, które wyrażają się w formie agresji werbalnej.

Cała scena, choć krótka, zawiera w sobie bogatą warstwę interpretacyjną. Dialog między bohaterami jest pełen napięcia, niewypowiedzianych myśli i emocji, które odzwierciedlają złożoność ludzkich relacji w kontekście historycznym i współczesnym. Performans ten zmusza widza do refleksji nad naturą zaufania, zdrady i konfrontacji w codziennym życiu.

Scena kończy się w momencie największego napięcia, zostawiając widza z pytaniem o dalszy rozwój sytuacji i o to, jak głęboko zakorzenione konflikty mogą zostać rozwiązane. To otwarte zakończenie prowokuje do dalszej analizy i kontemplacji nad kondycją ludzkich relacji i społeczeństwa jako całości.

#kononowicz