Rzeczpospolita Krakowska, bo taka nazwa bardzo często była używana odnośnie Wolnego Miasta, została utworzona na kongresie wiedeńskim w 1815 roku i była wolna tylko z nazwy, gdyż wciąż pod kontrolą trzech zaborców. Konstytucją tego państewka był XIX-wieczny kodeks Napoleona.
Na początku istnienia dość nieźle radziła sobie jako autonomiczna jednostka. Głównym organem władzy, przynajmniej oficjalnie był Senat w którego skład wchodzili wszyscy trzej zaborcy.
Tę delikatna suwerenność Kraków utracił przez kłótnie swoich okupantów i po 15 latach usunięto Senat i nie dopuszczono krakowian do władzy. W trakcie powstania styczniowego miasto było silnym ośrodkiem wspierającym rebeliantów. W każdym z trzech zaborów uzyskiwano pomoc ze strony Wolnego Miasta, czemu sprzyjało położenie Krakowa na granicy trzech państw.
Resztki ustroju demokratycznego Rzeczpospolita Krakowska utraciła w 1833 roku, kiedy to odsunięto od władze kogokolwiek z obywateli miasta i juz w pełni narzucono dyktat okupantów. Wprowadzono również regulację na wolnym dotad rynku. 3 lata później miasto przeszło w panowanie austriackie. W 1846 roku historia Wolnego Miasta Krakowa się skończyła wybuchem i szybkim stłumieniem powstania krakowskiego, które trwało 11 dni. Po tym czasie Austriacy dali do zrozumienia, do kogo należą te tereny.
Ciekawostki W mieście nie było zakazane porozumiewanie się w języku polskim, mało tego, nawet wpisano to w krakowską konstytucję. Mieszkało w nim 120 000 osób. Walutą była złotówka krakowska. Państwo istniało 31 lat i wróciło pod panowanie austriackie. Najbardziej wpływową rodzina był ród Potockich, którzy dostali w posiadanie 11 miejscowości, bo należy podkreślić iż Wolne Miasto Kraków obejmował obszar znacznie większy niż samo miasto. Twórca Konstytucji był Adam Czartoryski - polski mąż stanu, który przeszedł na stronę rosyjską. Konstytucja wspierała praworządność, własność i polską tożsamość. Pierwszym prezesem Senatu, czyli de facto głową państwa był konserwatysta Stanisław Wodzicki. Scena polityczna była podzielona na konserwatystów i liberałów. W 1820 roku studenci przeciwni władzy Senatu wzniecili zamieszki. Państwo było jedynym miejscem wolności gospodarczej w tej części Europy.
Rzeczpospolita Krakowska, bo taka nazwa bardzo często była używana odnośnie Wolnego Miasta, została utworzona na kongresie wiedeńskim w 1815 roku i była wolna tylko z nazwy, gdyż wciąż pod kontrolą trzech zaborców. Konstytucją tego państewka był XIX-wieczny kodeks Napoleona.
Na początku istnienia dość nieźle radziła sobie jako autonomiczna jednostka. Głównym organem władzy, przynajmniej oficjalnie był Senat w którego skład wchodzili wszyscy trzej zaborcy.
Tę delikatna suwerenność Kraków utracił przez kłótnie swoich okupantów i po 15 latach usunięto Senat i nie dopuszczono krakowian do władzy. W trakcie powstania styczniowego miasto było silnym ośrodkiem wspierającym rebeliantów. W każdym z trzech zaborów uzyskiwano pomoc ze strony Wolnego Miasta, czemu sprzyjało położenie Krakowa na granicy trzech państw.
Resztki ustroju demokratycznego Rzeczpospolita Krakowska utraciła w 1833 roku, kiedy to odsunięto od władze kogokolwiek z obywateli miasta i juz w pełni narzucono dyktat okupantów. Wprowadzono również regulację na wolnym dotad rynku. 3 lata później miasto przeszło w panowanie austriackie. W 1846 roku historia Wolnego Miasta Krakowa się skończyła wybuchem i szybkim stłumieniem powstania krakowskiego, które trwało 11 dni. Po tym czasie Austriacy dali do zrozumienia, do kogo należą te tereny.
Ciekawostki
W mieście nie było zakazane porozumiewanie się w języku polskim, mało tego, nawet wpisano to w krakowską konstytucję.
Mieszkało w nim 120 000 osób.
Walutą była złotówka krakowska.
Państwo istniało 31 lat i wróciło pod panowanie austriackie.
Najbardziej wpływową rodzina był ród Potockich, którzy dostali w posiadanie 11 miejscowości, bo należy podkreślić iż Wolne Miasto Kraków obejmował obszar znacznie większy niż samo miasto.
Twórca Konstytucji był Adam Czartoryski - polski mąż stanu, który przeszedł na stronę rosyjską.
Konstytucja wspierała praworządność, własność i polską tożsamość.
Pierwszym prezesem Senatu, czyli de facto głową państwa był konserwatysta Stanisław Wodzicki.
Scena polityczna była podzielona na konserwatystów i liberałów.
W 1820 roku studenci przeciwni władzy Senatu wzniecili zamieszki.
Państwo było jedynym miejscem wolności gospodarczej w tej części Europy.
#pamietajohistorii #krakow
źródło: comment_33pKOmjw0CXRm2kolwEt5naa6qVWKMMZ.jpg
Pobierz