Wyprawiając się na niezliczone wojny, Czeczeni brali do swoich oddziałów poetów i pieśniarzy, by jak kronikarze opisywali ich waleczność, poświęcenie, błyskotliwe zwycięstwa i bohaterską śmierć. Poetom i pieśniarzom nie wolno było walczyć ani ginąć. Mieli być blisko wojny, by dobrze jej się przyjrzeć, dobrze ją poczuć. Ale ich zadaniem było przeżyć, w pieśniach i w wierszach zebrać opowieści i przekazać je potomnym.
Wtedy, jesienią dziewięćdziesiątego dziewiątego, Mansur, a wraz z nim cała
Sam najczęściej słuchał pieśni o Bajsan-gurze, dziewiętnastowiecznym kaukaskim buntowniku. „Lepiej zginąć z honorem w świętej wojnie niźli żyć w pogardzie - śpiewał, a raczej wykrzykiwał ochrypłym głosem Alimsułtanow w tumulcie gwałtownych akordów gitary - bierzmy wzór z Bajsan-gura”.
Bajsan-gur stracił na wojnie nogę, rękę i jedno oko, ale dalej walczył i dowodził. Kiedy jego oddział ruszał do ataku, partyzanci przywiązywali go do konia. A gdy sam przywódca powstania, imam Szamil, zwątpiwszy w
#timurmucurajew #czeczenia