Robin Dunbar, amerykański antropolog i psycholog ewolucyjny, zasłynął z badań nad zdolnościami naczelnych do zawierania i utrzymywania trwałych więzi społecznych. Trwałych, czyli takich, w których osobniki znają się i pozostają ze sobą w jakiejś relacji. W 1992 roku Dunbar po raz przedstawił hipotezę zgodnie z którą liczba więzi społecznych, „przyjaźni” między osobnikami jest ograniczona zdolnościami poznawczymi ich mózgów.

Dunbar badał zależność pomiędzy objętością kory nowej a liczbą relacji w typowej społeczności w przypadku 38 gatunków naczelnych. Wyniki tych badań posłużyły mu następnie do określenia hipotetycznej liczby trwałych kontaktów społecznych, które może utrzymywać człowiek.

Jeżeli grupy są zbyt liczne, naczelne nie potrafią utrzymywać kontaktów ze wszystkimi osobnikami, w efekcie zanikają więzi społeczne i następuje stopniowy rozpad grupy, aż liczba osobników utrzymujących ze sobą relacje społeczne osiągnie odpowiedni poziom. Ten poziom, określający liczbę trwałych więzi możliwych do utrzymania i pielęgnowania przez osobniki jakiegoś gatunku, znany jest dzisiaj powszechnie jako liczba Dunbara.

W przypadku indristowatych liczba Dunbara to cztery, lemury katta utrzymują przeciętnie 15 znajomości, a rezusy aż 25. Na podstawie tych obserwacji, a także dzięki studiom nad strukturą społeczną człowieka neolitu, Dunbar doszedł do wniosku, że przeciętny człowiek jest w stanie utrzymywać kontakt ze 148 znajomymi.