kuc_z_bronxu_90
kuc_z_bronxu_90
  • 166
Ugh, jestem idiotą, bo wpakowałem się w taką kabałę w życiu osobistym, że nie skończyło się to dobrze.

Kilka miesięcy temu koronawirus usadził mnie na dupie w domu na dłuższy czas – zresztą, jak prawie wszystkich. Czasem i tak musiałem bawić się w jakieś wyjazdy służbowe, ale w większości przypadków były to cztery ściany. I o ile fajnie jest siedzieć raz na jakiś czas na zdalce, tak na dłuższą metę, to myślałem, że #!$%@?ę. Na tyle, że w #pracbaza zacząłem wpadać na takie pomysły w ramach prowadzonych projektów, że współpracownicy patrzyli się na mnie dziwnie. Na szczęście nic nie komentowali.

Dlatego jak już wróciliśmy normalnie do biur, to czułem się, jakbym dostał drugie życie. Euforia, endorfiny i oksytocyna pompowane do mózgu z taką werwą, jakbym był na nieustannym haju. Zwłaszcza, że kilka fakapów w robocie rozeszło się po kościach i wszystko wskazywało na to, że wyszedłem totalnie na prostą.

No
kuc_z_bronxu_90
kuc_z_bronxu_90
  • 9683
Tldr: czułem podświadomie, że #rozowypasek mi się puszcza i okazało się, że miałem rację, bo udało mi się ją przyłapać

Miało być jak w bajce i dałbym sobie rękę uciąć, że ta bajka się ziści. No i jak to klasyk mówi – i bym, #!$%@?, nie miał ręki. No ale od początku.

Fajny, otwarty, szczery (lol) i pełen zrozumienia związek od 7 lat, który miał się zakończyć ślubem. 2 lata temu oświadczyny, termin na lipiec tego roku, ale koronawirus nie wybiera, a my nie chcieliśmy odjebywać z imprezą w takich czasach, więc wszystko było przełożone na przyszły rok z jednoczesnym trzymaniem kciuków, by świat się do tego momentu uspokoił.
Widziałem, że dziewczyna jest od jakichś dwóch miesięcy nieobecna myślami, lekko zdystansowana i odsunięta ode mnie i wspólnego życia. Byłem przekonany, że to kumulacja różnych stresów – przełożenie ślubu i wesela plus korona mocno zawirowała jej branżę i musiała zmieniać robotę.

Osiągnięcia