Diabeł także wiersze pisze zwane przez niektórych życiem

Atrament donosiciel składa dusze z liter

I ofiary jak Testament Stary - Bóg Odkupiciel

Podarował męki przyprawione wyśmienicie

Szczyptą magii i miłości, którą obdarował Hioba

Diabeł z Bogiem prześcigają się w antologii słowa

Diabeł płacze szkarłatnymi łzami

Bo utracił tego, który Ojcem mu się jawił

I gdy wszystko tracisz, to bliżej ci do diabła

Co utracił miłość, z której ludzkość go okradła

Diabeł siedzi smutny, gdzieś na dnie Otchłani

Jak późno musi być by było wcześnie już?

Powieki po wieki obrasta kurz

W oczach ziarna piasku, nie wiem skąd

Przecież morze tak daleko stąd

Wchodzę w kofeiny konstelacje, aby skasowały spacje

Co dzień dotyka mnie dehumanizacja

Co dzień jak część systemu- robocza stacja

Co wieczór łapie mnie psychogenny kaszel

Bo głowa już wie dokładnie o czym marzę