Najbardziej niezwykły film krajoznawczy na jaki trafiłem. I źródło i temat

Lud Toraja z Sulawezi z Indonezji i niezwykłe tradycje traktowania zmarłych. Szacun dla księży werbistów, którzy nakręcili ten arcyciekawy dokument bez obrzydzenia dla "pogaństwa i barbarzyństwa". Po wstępie ok. 3min zaczyna się właściwy temat o niezwykłych rytuałach i wierzeniach. Polecam. Kom.

[kubatre1]

Dołączam ten znaleziony komentarz, ale wnosi on wiewiele więcej w stosunku do szczegółowego komentarza w filmie. A film prawie jak z National Geographic, nawet nieźle filmowany.

"Dawno, dawno temu w odległej krainie Tana Toraja, położonej nad rzeką Sadan, ludzie wierzyli, że każda żywa istota posiada duszę. Ludzie ci, nazywali się Toraja i po dziś dzień, zamieszkują południową część wyspy Sulawesi. Region, w którym żyją, pomimo upływu czasu, niewiele się zmienił. Tworzą go, strzeliste wzgórza, zielone tarasy ryżowe-sawah, doliny poprzecinane, gęstą siecią rzek oraz tradycyjne domy, których kształt dachu, przypomina poroże bawoła. Jedynym i czasami uciążliwym, dowodem, na to, że nie cofnęliśmy się w czasie, są jeżdżące z zawrotną prędkością motorki i samochody. Wróćmy jednak, do tematu mieszkańców tego pięknego regionu i ich niesamowitych wierzeń oraz kultywowanych tradycji. Jak wspomniałam wcześniej, ludzie Toraja, przed nadejściem holenderskich misjonarzy, głoszących chrześcijaństwo, wyznawali animizm i już wtedy, znane były ich ceremonie pogrzebowe. Kiedy zatem, nowo narodzone dziecko umierało, Toraja oddawali je z powrotem matce ziemi. Czynili to, poprzez chowanie malutkiego ciałka w pniu, nadal rosnącego drzewa. Do tego celu, wybierali gatunki drzew, które wydzielały wyłącznie jasne soki. Kiedy odszedł dorosły człowiek, grzebano go w jaskini lub grobie, wykutym w skale, a zrobioną z drewna, na podobieństwo zmarłego figurę, sadzano blisko miejsca pochówku. Przed stu pięćdziesięcioma laty, Toraja, przyjęli chrześcijaństwo i zaprzestali chowania niemowląt w pniach drzew. Po dzień dzisiejszy jednak, za godne miejsce spoczynku uważają jaskinie oraz skały. Nie zrezygnowali także, z tau tau, czyli figur, które symbolizują osobę zmarłą.Ludzie Toraja, wierzą, że najważniejszym dniem w życiu człowieka jest jego śmierć a pogrzeb jest najbardziej znaczącą uroczystością wśród całej społeczności Toraja. Aby zagwarantować osobie zmarłej, życie wieczne, urządza się kilkudniowe ( najczęściej czterodniowe), ceremonie pogrzebowe. Podczas obchodów, wyposaża się zmarłego w przedmioty, których może potrzebować, po przejściu na tamten świat. Poza tym, poświęca się bawoły, których śmierć ma zagwarantować duszy zmarłego dostanie się do nieba. Ilość, złożonych w ofierze bawołów, zależy od kasty oraz zamożności zmarłego i jego rodziny. Przed przyjęciem chrześcijaństwa, Toraja, poświęcali ludzi z najniższej kasty- kasty niewolniczej. Na szczęście, w czasach współczesnych, pomimo ciągłego istnienia kastowości, ta najniżej położona w hierarchii kasta, wiedzie całkowicie normalne życie. Współcześnie, wyłącznie bawoły, składane są w ofierze podczas różnych ceremonii. Ich śmierć, ma wymiar metafizyczny podczas uroczystości pogrzebowej, jak również uroczystości poświęcenia domu, czy też zawarcia małżeństwa. Bawoły są zatem, wyznacznikiem statusu, także w życiu codziennym, jak również formą płatności za wykonaną pracę, usługę lub zdobyte dobro. Wszystkie te informacje, zdobyliśmy od naszego przewodnika Josepha, który jest rdzennym mieszkańcem krainy Tana Toraja".

Ze strony