[mobutu2]

Pokonałem mojego pierwszego Dostojewskiego,

osiemset stron, więc to nie są zarty, książka jest dobra, ale wam nie polecam, z powodu grubości tomu.

Dostojewski "Dziennik pisarza".

Osiemset stron o Rosjanach i Rosjankach, jak tam u nich w głowie działa, cechy narodowe prostego ludu i inteligencji liberalnej. Taki dziewiętnastego wieku osobisty blog, wydarzenia i opinia, gdzie każdy wpis zajmuje od dziesięciu stron.

Język przyjemny, czyta się łatwo i szybko, zrozumiałe, że został wielkim pisarzem, ale jedna myśl ze wszystkich stron omacana na dziesięciu stronach to za dużo, żeby wymagać od współczesnego odbiorcy odpowiedniego skupienia. Przy tym z powodu gatunku takiej kolumnistyki w czasopiśmach trzeba trochę orientować się w warunkach otoczających.

Przy tym niesamowite jak wiele rzeczy zostali tymi samymi do dziś, na przykład czuła uwaga do opinii europiejskiej wśród liberałow. Książka bezcenna, ale trzeba z niej zrobić źbiór cytat, długich, ale umieszczających w sto stron broszury.

Wbrew pozorom o Polakach i Żydach w książce prawie nic nie ma, ale zgniły zachód odtrzymał należące mu lanie. Książka jest taką szczerą wobec tych wszystkich londońskich socjalistów, że była zakazana w ciągu calego istnienia ZSSR. Taka wszechświatna miłość do rosyjskiego pisarza u radzeckich.

Gdybyś znalazł kto polskie wydanie w pdf, bym zrobił wpis z cytatami skandalicznymi i nie do uwierzenia jakimi precyzyjnymi dzisiaj i na zawsze, bo wielki pisarz wnika w rzeczy podstawowe ludzkiego społeczeństwa, który nie tak szybko się zmieniają. Ale samodzielnie za tym tomem wyciągnąć ręki wciąż odmówiam.

#klubksiazkowywykopu

P.S. pogooglowałem i wydaje się na to, że istnieje tylko samotnie 1982 roku wydanie tej książki Dostojewskiego, czy Fiodor jest taki atomowy, że do dziś ludzie płaczą po całym świecie od tego okrutnika?