#architektura #spamarchitektoniczny #filozofiaarchitektury #cytatyarchitektoniczne

Kolejne fragmenty z książki "Oczy Skóry" Juhaniego Pallasmy. O materialności i czasie

Budynki epoki technologicznej są zazwyczaj celowo nastawione na osiągnięcie doskonałości o nieokreślonym wieku, nie włączają w siebie wymiaru czasowego i nieuniknionego i znaczącego mentalnie procesu starzenia. Ten lęk ze śladami zużycia czy starzenia wiąże się z naszym lękiem prze śmiercią.

"Nic nie daje człowiekowi takiej satysfakcji jak uczestnictwo w procesach, które pokazują trwanie zamiast wymiaru jednostkowego życia." Istnieje w nas mentalna potrzeba, by pamiętać, że jesteśmy zakorzenieni w ciągłości czasu i zadaniem architektury jest właśnie umożliwianie tego doświadczenia w świecie kształtowanym przez człowieka. Architektura udamawia nieskończoną przestrzeń i pozwala nam ją zasiedlić, ale powinna również oswoić nieskończony czas i umożliwić nam zamieszkanie w czasowym kontinuum.

Pokaż całość

Powróciłem dzisiaj po długiej przerwie do "Oczu Skóry" Pallasmy. Książka o okulocentryźmie kultury zachodniej (dominacja zmysłu wzroku) i postrzeganiu przestrzeni, głównie architektury, za pomocą innych zmysłów. Zaznaczam sobie wszystkie fajne cytaty, pomyślałem więc, że może wrzucę tu część coby pokazać jak wygląda dobra książka o filozofii architektury ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Akurat fragment o słuchu.

Każdy kto przebudził się na chwilę na dźwięk pociągu lub karetki w środku miejskiej nocy i poprzez sen doświadczył przestrzeni miasta z jego niepoliczalnymi mieszkańcami rozproszonymi w budynkach, zna siłę dźwięku i jego przewagę nad wyobraźnią; nocny dźwięk stanowi memento ludzkiej samotności i śmiertelności i sprawia, że stajemy się świadomi całego uśpionego miasta. Każdy kogo urzekł dźwięk wody kapiącej w mrokach ruin, może potwierdzić wyjątkową zdolność ucha do wykrojenia kształtów w ciemnej pustce. Wytropiona w ciemności przez ucho przestrzeń staje się jamą wyrzeźbioną we wnętrzu umysłu.

Wzrok jest zmysłem samotnego obserwatora, podczas gdy słuch tworzy poczucie łączności i solidarności; nasz wzrok błąka się samotnie w mrocznym wnętrzu katedry, podczas gdy dźwięk organów sprawia, że natychmiast odczuwamy z tą przestrzenią zażyłość. Patrzymy samotni na pełen napięcia popis podczas cyrkowego spektaklu, jednak wybuch oklasków po opadnięciu napięcia łączy nas z tłumem widzów. Echo kościelnych dzwonów brzmiące na ulicach miasta czyni nas świadomymi naszego obywatelstwa. Odgłos kroków na wybrukowanej ulicy ma dla nas ładunek emocjonalny, ponieważ dźwięk odbijający się od otaczających ścian sprawia, że bezpośrednio reagujemy z przestrzenią; dźwięk mierzy przestrzeń i czyni jej skalę pojmowalną. Głaszczemy granice przestrzeni za pomocą uszu. Krzyk mew nad zatoką budzi w nas świadomość bezmiaru

Pokaż całość