Tak patrzyłem ostatnio na oferty oraz cenniki #psychiatra....i tak się zastanawiam jak oni mają komuś pomóc z #depresja czy #fobiaspoleczna jak tam na kolejne wizyty jest maks 20 min. Ledwo człowiek sobie siądzie w tym fotelu i cyk, 250-300 PLN poproszę (╯°□°）╯︵ ┻━┻. Rozumiem, że za ten czas to zdąży może wypisać leki, ale zgłębieniePokaż całość

#anonimowemirkowyznania
Hej, Mirki i Mirabelki!

Przychodzę do Was z prośbą o szczerą radę, szczególnie od osób z podobnymi doświadczeniami. Mianowicie – jak się poracie z życiem? W znaczeniu: jak dajecie radę przetrwać każdy następny dzień? Co Wam pozwala wierzyć, że "życie jest warte życia"?

Jestem 20-letnią ciężko chorą psychicznie dziewczyną i ledwo sobie radzę z rzeczywistością. Od ok. pięciu lat choruję na depresję i jakieś zaburzenia na tle lękowym, "oficjalną" diagnozę mam dopiero od ok. dwóch lat (wcześniej nikt mnie nie chciał zabrać do lekarza mimo próśb), a przez ostatni rok wręcz byłam w ciężkim epizodzie depresji i miałam problemy z podstawowym funkcjonowaniem; również od dziecka choruję na zaburzenia odżywiania. Niestety pochodzę z dysfunkcyjnej rozbitej rodziny, która ma historię chorób psychicznych, dodatkowo zmagam się z chorobą somatyczną, która redukuje moją sprawność. Głównym powodem depresji jest u mnie trauma związana z tym, jak traktowali mnie rodzice i rówieśnicy, kiedy byłam młodsza. Obecnie moje relacje z rodziną są trochę lepsze w porównaniu z tym, co było kiedyś, jednak nadal nie potrafię poradzić sobie z faktem, że przez większość życia moi "bliscy" raczej byli dla mnie źródłem lęku niż komfortu. Mam obecnie 99% pewności, że mam autyzm. Nienawidzę mojego życia i żałuję, że nie mam odwagi się zabić. Nie pomaga fakt, że studiuję dosyć wymagający kierunek studiów, który uważam za ciekawy, ale który jest ponad moją wydajność. Z góry uprzedzam, że w mojej rodzinie neetowanie niestety nie jest opcją i gdybym rzuciła studia bądź zdecydowała się zrobić sobie od nich przerwę, to moi rodzice przestaliby mnie wspierać finansowo, co już i tak robią po linii najmniejszego oporu. Nie mam większych powodów do narzekania na moje życie towarzyskie, jedynie jestem trochę samotna, ale zdaję sobie sprawę, że szukanie miłości w moim stanie byłoby skrajnie nieodpowiedzialne.Pokaż całość

Opis przypadku, nie moje:

Pracowałam przez miesiąc na jarmarku bożonarodzeniowym,ogrzewałam się nagrzewnica ciepła, najwidoczniej trzymałam nogę za blisko niej i cos takiego powstało mi na nodze. Z każdym dniem robi się coraz bardziej wyraźniejsze..

Co byście zastosowali tu?

Nareszcie mam prawidlowe miski do japonskich zupek (ʘ‿ʘ)
Moj tag #nietylkomielonka o tym co je polska #emigracja w #uk

#gotujzwykopem #jedzzwykopem #jedzenie