Załogowe łodzie podwodne to ciekawy aspekt wojny technologicznej aliantów i Niemców w trakcie II wojny światowej. Walka na morzu determinowała bardzo szybki rozwój różnego rodzaju uzbrojenia, wyposażenia oraz broni podwodnej. Powstało kilka seryjnie produkowanych pojazdów podwodnych, zwanych potocznie żywymi torpedami. Większość konstrukcji oparta były na przebudowie używanych w tym okresie torped.
Historia jakiej nie znacie to podcast oraz jeden z najpopularniejszych fanpage na polskim facebooku.
Dołącz tam do nas: https://www.facebook.com/histo...
Zapraszamy też do subskrypcji na You Tube: https://tinyurl.com/HISTORIAJA...
lub Spotify: https://open.spotify.com/show/...
ale także Google Podcasts: https://www.google.com/podcast...
Prekursorami załogowych małych statków podwodnych byli jednak Włosi. Jeszcze w czasie I wojny światowej inżynierowie Raffaele Paolucci i Raffaele Rossetti zbudowali pojazd o nazwie „Mignatta” (z włos. pijawka). Łodka miała około 7 m, silnik był napędzany sprężonym powietrzem. Zdolna do przewiezienia dwóch ładunków trotylu po 170 kg każdy, poruszała się w półzanurzeniu, a dwóm operatorom pojazdu wystawały nad powierzchnię tylko głowy. Pierwszego listopada 1918 r. Włosi przy pomocy „Mignatta” zatopili pływający pod chorwacką banderą austro-węgierski pancernik „Viribus Unitis”. Było to pierwsze potwierdzone użycie załogowego pojazdu podwodnego w działaniach wojennych w XX w. Po zakończeniu I wojny światowej na kilkanaście lat przerwano prace nad tym rodzajem broni. Dopiero w 1936 r. T. Tosei i L. Toschi skonstruowali jednostkę sterowaną przez człowieka o nazwie „SLC”, zwaną również „Maiale”. Konstrukcja ta była obsługiwana przez dwie osoby i napędzana silnikiem elektrycznym, który w połączeniu ze źródłami zasilania dawał zasięg 18,5 km. Pojazd zanurzał się na głębokość 30 m i mógł przewieźć 300 kg materiałów wybuchowych w odczepianej głowicy.
Po wybuchu II wojny i przystąpieniu Włochów do niej u boku Niemiec SLC było wykorzystywane przez włoskie siły zbrojne, jednak ze względu na dużą awaryjność i małą prędkość poruszania się zaprzestano jej eksploatacji. Wyścig technologiczny jednak trwał. Konstrukcją zbudowaną przez Brytyjczyków w 1943 r. była MSC (Motorised Submersible Canoe - pol. zmotoryzowany podwodny kajak) potocznie zwany „Śpiąca Królewna” („Sleeping Beauty”). MSC była konstrukcją aluminiowa, obsługiwaną przez jedną osobę, napędzana 3,67 kW silnikiem elektrycznym, pozwalającym przy standardowym źródle zasilania rozwinąć max prędkość 8,14 km/godz., a przy prędkości manewrowej – 5,5 km/godz. MSC przemieszczał się na odległość do 55 km. Posiadał system balastowy umożliwiający bezpieczne zanurzenie i wynurzenie oraz system zasilania operatora MSC w czynnik oddechowy, który był przystosowany do transportu lotniczego i morskiego.
Niemcy przez większość wojny skupiali się na wykorzystaniu dużych łodzi podwodnych i raczej bagatelizowali szerokie zastosowanie małych pojazdów, sterowanych przez człowieka. Jednak coraz większe problemy ekonomiczne i fatalna sytuacja na froncie poskutkowały budową pojazdu podwodnego o nazwie „Neger”. Konstrukcja oparta była na bazie torpedy G7E kalibru 534,6 mm z napędem elektrycznym. Górna torpeda służyła jako pojazd transportowy sterowany przez człowieka, dolna jako torpeda właściwa. Połączone ze sobą jedna na drugiej, przy pomocy łatwych do wyczepienia mechanizmów. W pierwszych wersjach sternik w odległości 45 m od celu powinien bezpiecznie opuścić torpedę w kapsule ratunkowej, jednak wady konstrukcyjne tego rozwiązania były tak duże, iż zrezygnowano z tego rozwiązania. Wynikiem tego było zakwalifikowanie „Neger” do grupy żywych torped samobójców.
Post na podstawie artykułu "Wstęp do rozwoju załogowych pojazdów podwodnych wykorzystywanych w działaniach specjalnych"; Gniwkiewicz, G. , Poleszak, S. dostępnego w bazie otwartej nauki.