NARODZINY ŻYDOWSKIEGO TERRORYZMU<br />
<br />
PODSTAWOWE FAKTY<br />
<br />
• W maju 1942 r. Amerykańska Konferencja Syjonistyczna obradująca w hotelu Baltimore w Nowym Jorku przyjęta rezolucję wzywającą do utworzenia żydowskiego państwa w Palestynie. Ten dokument wytyczył kierunek oficjalnej polityki ogromnej społeczności Żydów amerykańskich.<br />
<br />
• Zabójstwo lorda Moyne'a dokonane przez grupę Sterna w Kairze w listopadzie 1944 r. byto pierwszym nowoczesnym aktem międzynarodowego terroryzmu, mającym na celu zdobycie ogólnoświatowego rozgłosu.<br />
<br />
• Jednym z głównych przywódców grupy Sterna był Icchak Szamir, w latach 80. premier Izraela.<br />
<br />
• Syjonistyczne grupy terrorystyczne zdobywały broń, dokonując napadów na brytyjskie zbrojownie oraz przemycając z zagranicy uzbrojenie zwykle ukryte w częściach maszyn.<br />
<br />
W okresie od deklaracji Balfoura z 1917 r. do wybuchu arabskiej rebelii w 1936 r. żydowska społeczność w Palestynie uważała, że Brytyjczycy stoją po jej stronie. To poczucie uległo jednak zmianie pod koniec lat 30. Najważniejszym powodem tej zmiany była brytyjska decyzja o ograniczeniu żydowskiej imigracji do Palestyny oraz wstrzymaniu sprzedaży Żydom ziemi na tym terytorium, co miało uspokoić Arabów. Ta decyzja zbiegła się w czasie z wieściami o niemieckiej kampanii wymierzonej w Żydów w Europie. Dla wielu Żydów hitlerowskie prześladowania świadczyły o daremności prób asymilacji w ramach europejskiej społeczności chrześcijańskiej. Istnienie państwa żydowskiego wydawało się obecnie niezbędne do przetrwania narodu. Wielu młodych Żydów zasilało szeregi ekstremistycznych grup, takich jak Irgun, które były przygotowane do podjęcia walki z Brytyjczykami i wyrzucenia ich z Palestyny - pierwszego kroku w wojnie o ustanowienie państwa żydowskiego.<br />
<br />
Kiedy do syjonistów dotarły informacje o niemieckich okrucieństwach popełnianych w okupowanych przez Niemców częściach Europy, dodatkowo rozwścieczyła ich brytyjska odmowa ponownego rozpatrzenia kwestii żydowskiej imigracji do Palestyny. Ich stanowisko stało się jeszcze twardsze, kiedy znany arabski polityk Haj Amin al-Husajni, wielki mufti Jerozolimy, odwiedził Berlin i zaoferował Hitlerowi arabską pomoc w doprowadzeniu do upadku czegoś, co nazwał "koalicją angielsko-żydowską".<br />
<br />
TRAGEDIA NA "PATRII"<br />
<br />
W desperackiej próbie ucieczki przed Niemcami tysiące europejskich Żydów próbowały przedostać się do Palestyny. Okręty brytyjskiej Marynarki Wojennej przechwytywały między Europą i Palestyną łodzie pełne wynędzniałych i chorych Żydów i uniemożliwiały im przybicie do brzegu. W listopadzie 1940 r. palestyńscy syjoniści zdecydowali się na podjęcie próby przyniesienia pomocy nieszczęsnym uciekinierom. W tym miesiącu do Hajfy wpłynęły statki "Milos" i "Pacific", na których pokładzie znajdowało się łącznie 1171 nielegalnych imigrantów. Brytyjski wysoki komisarz w Palestynie nie zezwolił na zejście na ląd uciekinierów, którzy zostali przeniesieni na francuski liniowiec "Patria", mający przetransportować ich na wyspę Mauritius na Oceanie Indyjskim. Kilka dni później, 24 listopada, inny statek wiozący imigrantów - "Atlantic" z 1783 uciekinierami na pokładzie, został odprowadzony przez brytyjskie okręty wojenne do portu w Hajfie.<br />
<br />
Następnego dnia komandosi żydowscy wysadzili francuski liniowiec w powietrze. "Patria" zatonęła w ciągu 15 minut, zabierając ze sobą na dno ponad 250 żydowskich imigrantów oraz 12 funkcjonariuszy policji. Chociaż na początku władze oskarżyły o spowodowanie tragedii na "Patrii" Irgun, śledztwo wykazało niezbicie, że odpowiedzialność za zamach ponosi Hagana - milicja palestyńskich Żydów, uznana i zalegalizowana przez Brytyjczyków. Celem operacji było wstrzymanie deportacji uciekinierów przez wysadzenie w powietrze silników "Patrii", jednak w wyniku błędnych obliczeń eksplozja spowodowała powstanie dziury w poszyciu statku. Z powodu rozmiarów tragedii Brytyjczycy zgodzili się wpuścić ocalałych z katastrofy na terytorium Palestyny, jednak uciekinierzy znajdujący się jeszcze na pokładzie "Atlantic" zostali przetransportowani na Mauritius.<br />
<br />
POWSTANIE GRUPY STERNA<br />
<br />
Pomimo dzielących ich różnic, podczas II wojny światowej członkowie głównego nurtu ruchu syjonistycznego walczyli przeciwko Niemcom u boku Brytyjczyków. Przez większą część wojny nawet Irgun generalnie ograniczała działania skierowane przeciwko Brytyjczykom. Pewne elementy wewnątrz Irgun odrzuciły jednak podejście ugodowe i w 1940 r. oddzieliły się od głównej organizacji. Grupa rozłamowa uzyskała nazwę grupy Sterna, która pochodziła od nazwiska jej przywódcy, Abrahama Sterna, wcześniej jednego z najważniejszych dowódców Irgun. Grupa Sterna była również nazywana Lehi, od hebrajskiej nazwy Lohame Herut Yisra'el (Bojownicy o Wolność Izraela). To ugrupowanie było fanatycznie antybrytyjskie i regularnie atakowało członków personelu armii brytyjskiej w Palestynie. Nienawiść Sterna była skierowana nawet przeciwko umiarkowanym Żydom. W styczniu 1942 r. jego bojownicy zamordowali dwóch urzędników żydowskiej organizacji robotniczej Histadrut. W 1942 r. Stern został zabity w swoim mieszkaniu przez brytyjskiego policjanta, a wielu członków jego grupy zostało aresztowanych podczas II wojny światowej. Pomimo to grupa Sterna przetrwała i na jesieni 1944 r. zamordowała około 15 osób.<br />
<br />
ZABÓJSTWO LORDA MOYNE'A<br />
<br />
Wśród ofiar grupy Sterna znalazł się lord Moyne, brytyjski minister rezydent do spraw Bliskiego Wschodu, który został zamordowany wraz ze swoim kierowcą w Kairze, 6 listopada 1944 roku. Zamach na lorda Moyne'a ukazał zasięg działań grupy Sterna, a zademonstrowana przez grupę zdolność do uderzania w cele poza granicami Palestyny okazała się być w przyszłości cechą terroryzmu bliskowschodniego.<br />
<br />
Po śmierci Moyne'a Agencja Żydowska (oficjalny urząd reprezentujący interesy żydowskie w Palestynie) zezwoliła Haganie na udzielenie Brytyjczykom pomocy w zatrzymaniu prawie 300 ekstremistów, którzy zostali następnie wydaleni z kraju. Wśród deportowanych znaleźli się nie tylko zwolennicy grupy Sterna, lecz także zwolennicy Irgun, która w styczniu 1944 r. ogłosiła koniec rozejmu zawartego z Brytyjczykami na czas wojny. Wielu Żydów w Palestynie nie zgadzało się z oficjalnym potępieniem ekstremistów przez przywódców ruchu syjonistycznego. Radykałowie znajdowali wśród Żydów wielu zwolenników, którzy odmawiali współpracy z Brytyjczykami i Haganą przy poszukiwaniu działaczy Irgun i grupy Sterna.<br />
<br />
POCZĄTEK ŻYDOWSKIEGO TERRORU NA DUŻĄ SKALĘ<br />
<br />
W maju 1945 r. koniec wojny w Europie wywołał falę żydowskiego terroryzmu i uaktywnienie ruchu oporu, który podczas wojny w dużej mierze pozostawał uśpiony. W lipcu 1945 r. ataki na cele brytyjskie stały się chlebem powszednim. Klęska Hitlera oznaczała, że wszystkie żydowskie grupy ruchu oporu mogły zjednoczyć się w walce o jedną sprawę i trzy miesiące później wszystkie organizacje żydowskie rozpoczęły wspólną kampanię przeciwko Brytyjczykom. Podczas gdy Hagana skoncentrowała się na udzielaniu pomocy nielegalnym imigrantom i atakowaniu brytyjskich linii komunikacyjnych, grupy ekstremistyczne, takie jak Irgun i grupa Sterna, zaminowywały drogi, wykolejały pociągi, niszczyły na lotniskach brytyjskie samoloty wojskowe i atakowały pojazdy patrolowe. Celem terrorystów był również brytyjski personel policyjny i wojskowy; na przykład 27 grudnia 1945 r. członkowie Irgun zabili 9 brytyjskich żołnierzy.<br />
<br />
![](https://www.wykop.pl/cdn/c0834752/01tktyY_cQNule8TpJreqJycoUm4cs8JFlEI1zjQ,wat600.jpg?author=jasiulec&auth=f9dc80ddc0f676eca3825379be14228c)
<br />
<br />
Syjonizm zyskał szerokie poparcie w Stanach Zjednoczonych. Brytyjski rząd sformowany w 1945 r. przez Partię Pracy protestował, twierdząc, że poparcie to ma na celu zatamowanie napływu żydowskich imigrantów do Ameryki. Podczas konferencji z 12 czerwca 1946 r. brytyjski minister spraw zagranicznych Ernest Bevin odrzucił amerykańską propozycję natychmiastowego wpuszczenia do Palestyny 100 000 Żydów. Bevin stwierdził, że Wielka Brytania nie może pozwolić sobie na wydatek setek milionów dolarów koniecznych do sfinansowania przerzutu imigrantów, a do utrzymania pokoju w regionie konieczne byłoby wysłanie tam kolejnej dywizji piechoty. W odpowiedzi na oświadczenie Bevina cztery dni później Hagana uderzyła na cele w Palestynie, wysadzając 8 mostów i uszkadzając warsztaty kolejowe w Hajfie.<br />
<br />
BRYTYJSKI KONTRATAK<br />
<br />
W czerwcu 1946 r. żydowscy terroryści porwali pięciu brytyjskich oficerów. Brytyjczycy odpowiedzieli na tę akcję zamknięciem budynków Agencji Żydowskiej i aresztowaniem najbardziej aktywnych działaczy żydowskich, a następnie zdecydowali się na dramatyczny krok i wydali rozkaz zatrzymania również umiarkowanych przywódców Agencji. Stanowiska obu stron uległy usztywnieniu. Wielka Brytania starała się za wszelką cenę powstrzymać żydowską migrację do Palestyny, jednocześnie przeciwdziałając atakom na personel wojskowy. Brytyjskie sądy skazywały terrorystów na kary śmierci, surowe kary odniosły jednak niewielki skutek. Syjoniści starali się z kolei skierować do Palestyny Żydów opuszczających europejskie obozy koncentracyjne, w ten sposób czyniąc pozycję Brytyjczyków niemożliwą do utrzymania.<br />
<br />
W dniu 22 lipca 1946 r. Irgun dokonała spektakularnego uderzenia, przeprowadzając w jerozolimskim hotelu "King David" operację "Chick". W hotelu znajdował się sztab oraz kwatera brytyjskich żołnierzy, był on również centrum wypoczynkowym brytyjskiej administracji w Palestynie. Terroryści umieścili ładunki wybuchowe w bańkach na mleko i w przebraniu arabskich kupców zawieźli bomby do hotelu. Udało im się umieścić bomby w piwnicy, jednak podczas odwrotu zostali odkryci przez brytyjskich żołnierzy i byli zmuszeni do utorowania sobie drogi przy użyciu broni palnej. Brytyjczycy wiedzieli już, że coś jest nie w porządku, jednak nie znaleźli baniek z materiałem wybuchowym, a informacja telefoniczna z ostrzeżeniem od Irgun nie została przekazana dalej. O godz. 12:37 bomby eksplodowały, zabijając 91 i raniąc 45 osób. Wśród zabitych znaleźli się Arabowie, Żydzi i brytyjscy żołnierze. Odpowiedzią Brytyjczyków było wprowadzenie polityki "niebratania się" (nieutrzymywania żadnych kontaktów z lokalną społecznością), podobnej do polityki brytyjskich wojsk okupujących Niemcy pod koniec II wojny światowej.<br />
<br />
Brytyjczycy kontynuowali walkę z terroryzmem. Przeprowadzano rewizje w poszukiwaniu uzbrojenia, a Żydzi, u których znaleziono broń, byli aresztowani i skazywani na kary więzienia. Zgodnie z prawem stanu wyjątkowego brytyjska armia mogła dokonać aresztowania bez konsultacji z policją i prowadzić procesy w sprawach, które normalnie zostałyby skierowane do sądu cywilnego. Brytyjczycy stworzyli również specjalny oddział antyterrorystyczny, który później został oskarżony o zabicie młodego terrorysty w niejasnych okolicznościach.<br />
<br />
Pomimo wszystkich brytyjskich wysiłków zmierzających do jej ograniczenia, działalność terrorystyczna rozkwitała. W kwietniu 1946 r. terroryści z grupy Sterna zamordowali 7 brytyjskich spadochroniarzy. Brytyjskie oddziały zareagowały na to wydarzenie, niszcząc żydowską wioskę i ciężko raniąc kilku jej mieszkańców. Takie akcje odwetowe powodowały erozję niewielkiego poparcia żydowskiego, którym Brytyjczycy mogli się jeszcze cieszyć.<br />
<br />
Morale Brytyjczyków osłabło w obliczu ciągłych ataków terrorystycznych, którym ich siły nie były w stanie zapobiec. W dniu 27 grudnia 1946 r. 16-letni terrorysta - zbyt młody, aby można go było powiesić - został skazany na karę 18 uderzeń batem jako dodatek do kary 18 lat więzienia; wyrok wykonano. Dwa dni później Irgun schwytała brytyjskiego majora i trzech sierżantów, i każdemu z nich również wymierzyła po 18 batów.<br />
<br />
Pod koniec 1946 r. Irgun i grupa Sterna miały na koncie 373 ofiary śmiertelne, z czego około 300 było cywilami. Brytyjski rząd zdecydował wreszcie, że dalsza obecność Brytyjczyków w Palestynie jest niemożliwa. W obliczu poważnego kryzysu finansowego w kraju i przy braku możliwości militarnej odpowiedzi na żydowskie ataki, w lutym 1947 r. Wielka Brytania przedstawiła kwestię palestyńską na forum nowo powstałej Organizacji Narodów Zjednoczonych. Żydowscy terroryści wygrali pierwszą rundę.<br />
<br />
<a href="//niniwa2.cba.pl/encyklopedia_terroryzmu.htm" rel="nofollow">źródło</a>
Komentarze (20)
najlepsze
1. zniszczenia konta użytkownika @jasiulec
2. likwidacji portalu źródłowego
3. likwidacji Wykopu, jako, że nie posiada filtrów nie zezwalających na pisanie w jednym zdaniu obu słów obok siebie
4. delegalizację internetu - jako, że to dzięki niej zaistniały powyższe "byty".
Dzięki tym krokom, podludzie (czyli goje,
@simperium: I dawać pieniądze
9 czerwca 1942 r. na forum Izby Lordów Moyne wygłosił przemówienie, w którym skrytykował projekt syjonistów osiedlenia 3 milionów Żydów w Palestynie po zakończeniu wojny. W 1944 r. do Brytyjczyków zgłosił się węgierski Żyd, Joel Brand, który przekazał im propozycję Adolfa Eichmanna uwolnienia 1 miliona Żydów w zamian za 10 000 ciężarówek i innych dóbr od aliantów. Moyne miał wówczas powiedzieć: co ja mogę zrobić z milionem Żydów?.
za wiki
@szymon_jude: przecież właśnie te Wojsko Polskie, którego częścią była Armia Krajowa, przed wojną za zgodą sztabu i władz szkoliło i tworzyło żydowskie grupy paramilitarne dające początek grupom terrorystycznym i obecnej armii państwa Izrael ;)
Apokalipsa 2:9:
Znam twój ucisk i ubóstwo -
ale ty jesteś bogaty -
i [znam] obelgę wyrządzoną przez tych, co samych siebie zowią Żydami,
a nie są nimi, lecz synagogą szatana.