Trochę zjadłem przed spaniem i miałem koszmar. Okazuje się, że moja podświadomość wie co jest nie tak z polską piłką. Oto sen:

Jestem piłkarzem i zostałem powołany do kadry narodowej. Prawdopodobnie nie wyjdę nawet na boisko, bo to jakiś trzeci "garnitur" (hehe to słowo jeszcze się pojawi w dosłownym znaczeniu), no ale jestem. Co ciekawe jestem kilka lat młodszy. Niestety nie tak młody jak pozostali piłkarze z podobną szansą na grę. Wszyscy mają te vifony na głowach, są uśmiechnięci i pozytywnie zwariowani. Ja tymczasem stresuję się jak trafić do dobrego samolotu, gdzie tu schody, gdzie odprawa. Gdy już lecimy wielkim airbusem, to na zajmowany przez "rezerwowych" przedział (Lewego gdzieś tam widać czasem zza zasłonki) przychodzi jakiś brzuchaty działacz w białej koszuli i zaczyna panikować gdzie jest mój krawat. Rzeczywiście ubrałem się w sweter (żółty) i dopiero teraz dostrzegłem, że reszta dzieciarni jest w garniturach i pod modnym, wąskim krawatem.
- Przecież tam będzie królowa angielska i się będziesz z nią witał! - O #!$%@?! Jak się wita z królową? Od razu myślę o Jasiu Fasoli jak przywalił królowej z dyńki - żeby tego nie powtórzyć.
- Prezydent Duda będzie ci rękę podawał! A ty bez krawata? - Prezydent Duda?! Ja #!$%@?ę...
I tak reszta lotu upłynęła mi na panicznych myślach o tym, czy powinienem podawać rękę Dudzie, co zrobią ze mną kadrowicze gdy tego nie zrobię na oczach kamer, czy znajdę odpowiednie argumenty w późniejszym wywiadzie rzeka dla Jacka Kurowskiego, no i najważniejsze: co jeśli jednak Probierz wystawi mnie na kilka minut meczu i wszyscy będą na mnie wskazywać palcem, a ja strzelę samobója? Czy po takim czymś strzelę samobója? A no i oczywiście o Jasiu Fasoli.Pokaż całość

Czasem się tak zastanawiam nad tym całym perfekcjonizmem - czy to czasem nie jest taka zasłona jak z posiadaniem "wysokiej wrażliwości"? Perfekcjoniści, a i owszem, lubią symetryczne przestrzenie, minimalizm, chcą by wszystko leżało na swoim miejscu. Walczą z zepsuciem rzeczy, a czasem nawet z pokręconymi relacjami międzyludzkimi. Z poprawiania efektywności czynią pracę dodatkową, doprowadzając do nieefektywności. Jednocześnie bronią swego, przyznając, że może i mają na tym punkcie "świra", jednak pozytywnego, będąc jakby "chorzy na dobro", co ma nie pasować do przeciętnych ludzi, zaledwie wystarczających. W najlepszym wypadku stwierdzają swoją bezradność wobec wrodzonych skłonności.

Zaiste jest to podobne do owych "wysoko wrażliwców", którzy z niedostosowania emocjonalnego, swego rodzaju nieadekwatności, czynią jednak cnotę. Któż nie chciałby przecież widzieć więcej? A że zapłacić trzeba cierpieniem swoim i bliźnich (krótkowidzów)? Czy nie jest oznaką moralnej doskonałości, by się poświęcić?

Jedni i drudzy chętnie też skwitują, że skoro nie rozumiem ich doli, to najprawdopodobniej dlatego, iż los nie obdarzył mnie nienawiścią do krzywo wkręconej śrubki (nienawiść ta szybko przenosi się na osobę wkręcającą, jej "podejście do roboty" i jej śrubokręt z hipermarketu, którym co najwyżej można "tampona w ci*ę wkręcić"). Tego argumentu jednak obalić nie sposób - jest niewywrotny. W kontrze do niego można co najwyżej przypuścić atak równie niemerytoryczny i psychologizujący, że los nie obdarzył mnie również Starym, który wspomina o ci*ach ilekroć popełnię błąd przy robotach domowych.

InnyPokaż całość

@Pawel_z_tarasu:
- Wszystko drożeje w strasznym tempie. Co oni sobie wyobrażają? Za niedługo wszyscy pójdziemy z torbami.
- Kto się przejmuje, ten powinien być wdzięczny.
- Jakże to?
- Może bowiem narzekać. Innym, którzy nie narzekają, nawet tę sposobność odebrano.
- Nic nie im nie odebrano. Nie narzekałbym na inflację, gdyby jejPokaż całość

@Pawel_z_tarasu:
- Martwi mnie, że ludzie są dziś tak podzieleni. Nie tylko tu, ale na całym świecie!
- Proszę więc ich już nie dzielić bardziej.
- Ja? Dzielić?
- Gdyby pan powiedział „cieszy mnie to jak ludzie potrafią sobie pomagać i to nie tylko swoim, ale także zupełnie obcym” czy to nie uczyniłoby ludzkość sobie bliższą?
- To, że sobie potrafi również pomagać mniePokaż całość

@Pawel_z_tarasu:
- Niektórzy twierdzą, że dylemat „mieć czy być” jest niepotrzebny. Łudzą się, że można być i mieć jednocześnie, ale to nie prawda.
- Nie prawda? Jakże to?
- A no tak. Nie można mieć i być na raz. Albo się jest, albo się ma.
- Gdybym jednak miał Porshe 911 – nie musiałoby być całkiem nowe, od pierwszego właściciela powiedzmy, żeby nieco zaoszczędzić – to miałbym, proszę łaskawego pana, wymarzony swój samochód. Wysiadał bym z niego jak prawdziwy ja, a więc i miałbym Porshe i byłbym szczęśliwy. Gdybym z kolei, na ten przykład, mógł udać się w podróż po świecie – nie musiałaby trwać 80. dni, ominąłbym Afrykę, gdzie tubylcy potrafią być nieprzychylni – to w takim wypadku miałbym wspaniałe przeżycia, z pewnością odpocząłbym i również byłbym niepomiernie szczęśliwszy, zaręczam. Na takiej wyprawie mógłbym pokazać prawdziwą odwagę!
- Mam nadzieję, że tak by było. Obawiam się jednak, że mogłoby stać się inaczej i nie byłbyś pan szczęśliwszy niż przeciętni kierowcyPokaż całość