Mówi pan sporo o psychice Macierewicza. Na jakiej podstawie stawia pan diagnozy?

Jako szef kontrwywiadu wojskowego, musiałem orientować się w tym, co się działo także wcześniej, w tym w personaliach. Zresztą w służbach byłem już od początku lat 90. Przy całym swoim „szaleństwie” – w sensie wyłącznie potocznym – Macierewicz postępuje racjonalnie, np. ostrożnie podpisuje dokumenty. Nie jest zaburzony w sensie klinicznym, cechuje go raczej tzw. osobowość niedojrzała, z silnie psychopatycznym rysem. To dlatego tak chętnie współpracuje z ludźmi młodymi, bez doświadczenia.

Znam wiele relacji o niemal sadystycznych zachowaniach Macierewicza, jak z uśmiechem na ustach oznajmia zwalnianym oficerom, że już nigdy nie wrócą do służby, że on już o to zadba. Jednym zastrzyk adrenaliny daje skok na spadochronie, Macierewiczowi satysfakcję daje niszczenie ludzi i obserwowanie ofiary.

Tragicznym skutkiem nowych praktyk wprowadzonych w resorcie przez Antoniego Macierewicza, była w mojej opinii samobójcza śmierć pułkownika K. Nie chcę o tym więcej mówić ze względu na szacunek dla uczuć rodziny. Najbardziej zbulwersowała mnie wypowiedź jednego z przełożonych tragicznie zmarłego oficera, który powiedział do nowego szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego: „Gratuluję Piotr, w końcu masz krew na rękach”.