Mnie babcia tłumaczyła, że oni (młodzi, zresztą nie tylko młodzi, wszyscy) mieli po prostu Niemców już tak dosyć, że woleli powstanie od życia w codziennym terrorze, strachu, pośród łapanek, wywózek etc. Chcieli się odgryźć, przez chwilę poczuć wolność, zabić znienawidzony mundur niemiecki, umrzeć jako wolni ludzie. Opowiadała, że (tak jej się wydawało) większość miała świadomość, że ta myśl czaiła się w głowach, nawet nieuświadomiona, że nie mają szans, że ich zmasakrują, ale