Słuchaj z Wykopem - Dream Theater
Kontynuując cykl "Słuchaj z Wykopem" chciałbym napisać o moim ulubionym zespole... Jesteś gotowy na muzyczną podróż?
- #
- #
- #
- #
- #
- #
- 2
Kontynuując cykl "Słuchaj z Wykopem" chciałbym napisać o moim ulubionym zespole - Dream Theater. Jest to obecnie najpopularniejsza na świecie kapela prog metalowa, w dużej mierze dzięki niej prog metal wkroczył do mainstremu. Postaram się to zrobić tak aby każdy mógł coś wyciągnąć z tej wspaniałej muzyki, nie tylko osoby, które słuchają metalu na codzień. Do każdego albumu dopisałem krótki komentarz, oraz dodałem 1-3 kawałki,
wszystko ułożone chronologicznie. Umieściłem również okładki albumów. Ogarnięcie tego wszystkiego zajęło mi jakieś dwie godziny - starałem się zrobić to jak najzwięźlej. ;)
A więc jazda!
Na początek krótka definicja z wiki:
Dream Theater – amerykańska grupa muzyczna wykonująca metal progresywny, założona w roku 1985 przez Johna Petrucciego (gitara), Johna Myunga (gitara basowa) i Mike'a Portnoya (perkusja). Po dołączeniu Kevina Moore'a (instrumenty klawiszowe) zespół obrał nazwę Majesty, którą zmienił na Dream Theater dopiero w roku 1987.
Pierwszy album zespołu wydany w 1989 roku nie uzyskał praktycznie żadnego rozgłosu, jest to dość średni album jak na DT, więc nie będziemy przynudzać i przejdziemy od razu do "Images and Words":
Pierwszy singiel mimo promocji ze strony wytwórni uzyskał dość słaby rozgłos, inaczej było z "Pull me Under":
Wspiął się on na 10 miejsce listy popularności amerykańskiego magazynu Billboard. W ślad za tym sukcesem producent nagrał teledysk, który przez kilkanaście tygodni wyświetlany był regularnie w MTV. Sukces "Pull Me Under" zaowocował trasą po USA i Japonii.
Solówka z kawałka "Under The Glass Moon", z trasy po Japonii, przez wielu fanów uważana za najlepszą solówkę gitarową DT:
W 1994 roku zespół ponownie wszedł do studia nagrywając Awake:
Album był dużo cięższy niż "I&W", jednak został dobrze przyjęty przez fanów. Teledysk do "Lie":
Jeden z najpopularniejszych kawałków instrumentalnych DT, "Erotomania":
Następnie, w 1995 zespół wydał epkę "A Change Of Seasons":
z tylko JEDNYM autorskim kawałkiem, mimo wszystko ciężko ją pominąć, bo utwór ten to prawdziwe mistrzostwo. Wstawiam mój ulubiony fragment (cały kawałek ma 23 minuty):
W 1997 roku DT wydało wg. wielu fanów i krytyków swój najsłabszy album, 'Falling Into Infinity':
Ze względu na wytwórnię kilka kawałków zostało skróconych i ugładzonych. Jedyny kawałek do, którego powstał teledysk: "Hollow years"
W międzyczasie z DT odszedł klawiszowiec Derek Sherenian. Został on zastąpiony przez Jordana Rudessa:
W 1999 roku został wydany wg. wielu fanów oraz krytyków najlepszy album Dream Theater, "Scenes From a Memory"
Album jest skonstruowany na zasadzie dramatu, występuje podział na akty i sceny, teksty piosenek to monologi bohaterów. Główną postacią jest Nicholas, który na sesjach u hipnoterapeuty poznaje swą przeszłość. "Strange Deja Vu":
Zmiana klawiszowca przyniosła więcej miejsca dla keyboardu, co można doskonale usłyszeć w "One Last Time" (wykonanie live na wydanej dwa lata później koncertówce "Scenes From A New York" :
W 2002 roku wyszedł dwupłytowy LP "Six Degrees of Inner Turbulence".
Druga płyta zawierała najdłuższą w historii zespołu – 8-częściową, 42-minutową kompozycję o nazwie takiej samej jak tytuł LP. Opowiada historię sześciu osób, które przeżyły załamanie nerwowe. Six Degrees został bardzo dobrze odebrany przez krytyków i fanów zespołu i osiągnął najwyższe od czasów Awake pozycje na listach przebojów. "Solitary Shell": (fragment wspomnianego 42 minutowego-kawałka)
W 2004 wyszedł najcięższy do tej pory album zespołu "Train of Thought"
Dzięki ciężkiemu brzmieniu zespół pozyskał nowych fanów wśród słuchaczy tradycyjnego heavy metalu. "Honor Thy Father":
"Train of Thought" charakteryzuje się zabójczo szybkimi partiami solowymi, najlepiej charakteryzuje to fragment "Stream Of Consciousness"
LP "Octaviarum" ujrzał światło dzienne w 2005 roku:
Album jest dobry, aczkolwiek na tle pozostałych wypada blado. Niemalże popowy kawałek (aczkolwiek bardzo przyjemny :)) "I Walk Beside You"
Na uwagę zasługuje również tytułowy kawałek, 24-minutowa epicka suita wyraźnie inspirowana Pink Floyd:
W 2007 roku wyszedł kolejny album "Systematic Chaos":
Nazwa, jak w wywiadzie powiedział, któryś z muzyków (nie pamiętam kto :)) pochodzi od "Systematycznego chaosu" czyli na przykład: jeżeli spojrzysz na mrówki biegające mrowisku - wydawać ci się będzie, że biegają we wszystkie kierunki zupełnie chaotycznie, a tak naprawdę każda ma swoje zadanie do wykonania i ich praca jest bardzo zorganizowana. Po raz pierwszy od 1997 roku do dwóch kawałków zostały nagrane klipy. "Constant Motion":
"Forsaken":
Kolejny album, zatytułowany "Black Coluds & Silver Linings" ujrzał światło dzienne w 2009 roku.
Jeden z singli promujących album, "Wither":
Mój ulubiony utwór z albumu, "The Count Of Tuscany":
W 2010 roku z zespołu odszedł jego lider Mike Portony, jeden z założycieli Dream Theater. Zespół postanowił kontynuować istnienie i ogłosił audycje na nowego pałkera DT. Wywtórnia zrobiła z tego niezłe szoł ;) :
Nowy album wyjdzie za kilka miesięcy.
I jeszcze kilka ciekawostek:
A więc jazda!
Na początek krótka definicja z wiki:
Dream Theater – amerykańska grupa muzyczna wykonująca metal progresywny, założona w roku 1985 przez Johna Petrucciego (gitara), Johna Myunga (gitara basowa) i Mike'a Portnoya (perkusja). Po dołączeniu Kevina Moore'a (instrumenty klawiszowe) zespół obrał nazwę Majesty, którą zmienił na Dream Theater dopiero w roku 1987.
Pierwszy album zespołu wydany w 1989 roku nie uzyskał praktycznie żadnego rozgłosu, jest to dość średni album jak na DT, więc nie będziemy przynudzać i przejdziemy od razu do "Images and Words":
Pierwszy singiel mimo promocji ze strony wytwórni uzyskał dość słaby rozgłos, inaczej było z "Pull me Under":
Wspiął się on na 10 miejsce listy popularności amerykańskiego magazynu Billboard. W ślad za tym sukcesem producent nagrał teledysk, który przez kilkanaście tygodni wyświetlany był regularnie w MTV. Sukces "Pull Me Under" zaowocował trasą po USA i Japonii.
Solówka z kawałka "Under The Glass Moon", z trasy po Japonii, przez wielu fanów uważana za najlepszą solówkę gitarową DT:
W 1994 roku zespół ponownie wszedł do studia nagrywając Awake:
Album był dużo cięższy niż "I&W", jednak został dobrze przyjęty przez fanów. Teledysk do "Lie":
Jeden z najpopularniejszych kawałków instrumentalnych DT, "Erotomania":
Następnie, w 1995 zespół wydał epkę "A Change Of Seasons":
z tylko JEDNYM autorskim kawałkiem, mimo wszystko ciężko ją pominąć, bo utwór ten to prawdziwe mistrzostwo. Wstawiam mój ulubiony fragment (cały kawałek ma 23 minuty):
W 1997 roku DT wydało wg. wielu fanów i krytyków swój najsłabszy album, 'Falling Into Infinity':
Ze względu na wytwórnię kilka kawałków zostało skróconych i ugładzonych. Jedyny kawałek do, którego powstał teledysk: "Hollow years"
W międzyczasie z DT odszedł klawiszowiec Derek Sherenian. Został on zastąpiony przez Jordana Rudessa:
W 1999 roku został wydany wg. wielu fanów oraz krytyków najlepszy album Dream Theater, "Scenes From a Memory"
Album jest skonstruowany na zasadzie dramatu, występuje podział na akty i sceny, teksty piosenek to monologi bohaterów. Główną postacią jest Nicholas, który na sesjach u hipnoterapeuty poznaje swą przeszłość. "Strange Deja Vu":
Zmiana klawiszowca przyniosła więcej miejsca dla keyboardu, co można doskonale usłyszeć w "One Last Time" (wykonanie live na wydanej dwa lata później koncertówce "Scenes From A New York" :
W 2002 roku wyszedł dwupłytowy LP "Six Degrees of Inner Turbulence".
Druga płyta zawierała najdłuższą w historii zespołu – 8-częściową, 42-minutową kompozycję o nazwie takiej samej jak tytuł LP. Opowiada historię sześciu osób, które przeżyły załamanie nerwowe. Six Degrees został bardzo dobrze odebrany przez krytyków i fanów zespołu i osiągnął najwyższe od czasów Awake pozycje na listach przebojów. "Solitary Shell": (fragment wspomnianego 42 minutowego-kawałka)
W 2004 wyszedł najcięższy do tej pory album zespołu "Train of Thought"
Dzięki ciężkiemu brzmieniu zespół pozyskał nowych fanów wśród słuchaczy tradycyjnego heavy metalu. "Honor Thy Father":
"Train of Thought" charakteryzuje się zabójczo szybkimi partiami solowymi, najlepiej charakteryzuje to fragment "Stream Of Consciousness"
LP "Octaviarum" ujrzał światło dzienne w 2005 roku:
Album jest dobry, aczkolwiek na tle pozostałych wypada blado. Niemalże popowy kawałek (aczkolwiek bardzo przyjemny :)) "I Walk Beside You"
Na uwagę zasługuje również tytułowy kawałek, 24-minutowa epicka suita wyraźnie inspirowana Pink Floyd:
W 2007 roku wyszedł kolejny album "Systematic Chaos":
Nazwa, jak w wywiadzie powiedział, któryś z muzyków (nie pamiętam kto :)) pochodzi od "Systematycznego chaosu" czyli na przykład: jeżeli spojrzysz na mrówki biegające mrowisku - wydawać ci się będzie, że biegają we wszystkie kierunki zupełnie chaotycznie, a tak naprawdę każda ma swoje zadanie do wykonania i ich praca jest bardzo zorganizowana. Po raz pierwszy od 1997 roku do dwóch kawałków zostały nagrane klipy. "Constant Motion":
"Forsaken":
Kolejny album, zatytułowany "Black Coluds & Silver Linings" ujrzał światło dzienne w 2009 roku.
Jeden z singli promujących album, "Wither":
Mój ulubiony utwór z albumu, "The Count Of Tuscany":
W 2010 roku z zespołu odszedł jego lider Mike Portony, jeden z założycieli Dream Theater. Zespół postanowił kontynuować istnienie i ogłosił audycje na nowego pałkera DT. Wywtórnia zrobiła z tego niezłe szoł ;) :
Nowy album wyjdzie za kilka miesięcy.
I jeszcze kilka ciekawostek:
- Począwszy od Train of Thought zespół wprowadza w swoje kompozycje drobne i ukryte elementy muzyczne wychwytywalne jedynie przez najbardziej oddanych fanów. Najsłynniejszym z tych smaczków jest ulubione niecenzuralne powiedzonko Mike'a Portnoya "eat my ass and balls" zakodowane alfabetem Morse'a i odegrane w środkowej części utworu "In the Name of God" (od 5:50 do 6:07)[8].
- Dźwięk gramofonu odtwarzającego jałową ścieżkę płyty na końcu ostatniego utworu z albumu Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory: "Finally Free" powtarza się na początku pierwszego utworu z kolejnego albumu – Six Degrees of Inner Turbulence – "The Glass Prison". Końcowy, zanikający akord ostatniego utworu z albumu Six Degrees of Inner Turbulence powtarza się na początku pierwszego utworu z kolejnego albumu – Train of Thought – "As I Am". Ostatnia nuta ostatniego utworu z albumu Train of Thought: "In the Name of God" powtarza się na początku pierwszego utworu z kolejnego albumu – Octavarium – "The Root of All Evil". Złamaniem tego standardu jest album Octavarium, którego ostatni dźwięk jest tym samym, który go rozpoczyna. Zbieżność ta nie występuje na
Hity
tygodnia
Komentarze (2)
najlepsze