Pieniądz już od dawna sprawdza się jako operacyjnie skuteczna alternatywa dla Boga. Pieniądz czyni dziś więcej dla kontekstu rzeczy, niż mógłby uczynić stwórca nieba i ziemi.

W opublikowanej w 2007 r. rozmowie z Erikiem Alliez Peter Sloterdijk tak określił swoje pisarstwo. „Jako pisarz filozoficzny, który zdefiniował esej jako definitywną formę prowizorium, mam na uwadze eseistyczne pojęcie filozofii na najwyższym możliwym poziomie. Czyż filozofia nie jest zbyt wyrafinowana, zbyt rzeczywista, by zostawić ją samym filozofom?”.

Zapewne tak właśnie jest: filozofia pozostawiona zawodowym filozofom staje się – już się stała – nikogo nie interesującym, anachronicznym zajęciem, uprawianym w

The term “anthropotechnics” points to the fact that the process of the humans’ domestication by humans, which began very early on, retains an open future. Firstly, it describes the largely unconscious secession of humans from pure animality — whereby they became not only members of the “symbolic species,” a “ritual animal” (as Wittgenstein remarked on occasion), indeed a mythological narrative animal, but also a technical creature. Secondly, it points to future possibility of conscious self-shaping through forms of training of the mind, through chemical modifications, perhaps even through genetic impulses.

The concept of “anthropotechnics” rests on the hypothesis that the current psychophysical and social constitution of the species Homo sapiens — note the evolutionist emphasis of this classification — is based substantially on autogenic effects. In this context, the term “autogenic” means “brought about by the repercussions of actions on the actor.” The human being — especially in so-called “advanced civilizations” — is the animal that molds itself into its own pet. While evolution means adaptation to a natural environment, domestication means, from the outset, adaptation to the artificial.

Współczesny świat wkroczył w epokę cynizmu - obwieszcza Peter Sloterdijk w "Krytyce cynicznego rozumu", której fragment dziś publikujemy. Wydana po raz pierwszy w 1983 roku (wkrótce ukaże się w Polsce nakładem Wydawnictwa Dolnośląskiego), 200 lat po filozoficznym manifeście oświecenia, Kantowskiej "Krytyce czystego rozumu", książka Sloterdijka w ironiczny sposób podsumowuje zarówno samo oświecenie, jak i próby jego filozoficznej dekonstrukcji przez "teorię krytyczną". Wszechobecny cynizm jest żywym świadectwem ich porażki. Oświeceniowa demaskacja osiągnęła w nim swój kres - z pełną świadomością tego, że "wie lepiej", pragmatycznie przystosowała się do istniejących warunków. Również teoria krytyczna pozostaje bezsilna wobec cynizmu, bowiem samo jego działanie opiera się na perfekcyjnym przyswojeniu i zarazem zneutralizowaniu jej nauk.

Odwieczne cierpienie, mające źródło w kulturze, znalazło sobie nową postać. Jest nią tyleż powszechny, co rozproszony cynizm, który wystawia na pośmiewisko tradycyjnie pojmowaną krytykę ideologii. Świadomość, która ocknęła się ze złudzeń na cynicznej jawie, szydzi z rycerzy krytyki, nadaremnie nękających ją swym przestarzałym rynsztunkiem. Wędrując własnymi drogami, nie chce podążać do wskazywanego przez nich rozumnego oświecenia. Nowoczesny cynizm należy określić jako stan świadomości, który następuje nie tylko po epoce naiwnie wyznawanych ideologii, ale również po ich unicestwieniu przez oświeceniową demaskację. Wyczerpanie możliwości krytycznej teorii ideologii, o którym od dłuższego czasu tyle się trąbi, ma właśnie tutaj istotną przyczynę sprawczą. Krytyka okazuje się bardziej naiwna od świadomości, którą chce na wskroś przeniknąć i pouczać. Szarże jej bojowej racjonalności przegrywają w starciu z manewrami nowoczesnych umysłów, którymi kieruje równie chytry, jak wielostronny realizm strategiczny. Galeria znanych nam dotychczas typów świadomości fałszywej, w której na pierwszy plan wysuwały się postacie kłamcy, ofiary złudzeń oraz ideologicznego agitatora, była niepełna. Analiza współczesnej mentalności wymusza wprowadzenie do niej kolejnej figury, czyli właśnie cynika. Rozprawiając o cynizmie, nie porzuca się szacownej twierdzy krytyków ideologii, lecz raczej - by przyjść jej na odsiecz - wkracza do niej świeżo przebitym wejściem

Kłamstwo, błąd, ideologia. I perwersyjne przyzwolenie na nie wszystkie - recenzja Krytyki cynicznego rozumu Petera Sloterdijka.

Otwierając dziś opasły tom wydanej w oryginale całe ćwierć wieku temu Krytyki cynicznego rozumu[1] nie sposób powstrzymać się od wrażenia, że autor mówi bezpośrednio do nas, jak gdyby bez dystansu czasowego, a przedstawiony opis zjawisk jak ulał pasuje do naszej rzeczywistości. Sloterdijk jest bowiem sową wylatującą o zmierzchu, a u nas zmierzcha jakby

Jeśli Sloterdijk próbuje rozprawić się z „widmem religii” (z tezami, jakoby po epoce triumfu rozumu i sceptycyzmu wobec metafizyki następował obecnie ponownie wzrost wiary i swoisty revanche du Dieu), to dokładnie w tym sensie, że przekonuje on, iż to, co powraca, nie ma wcale charakteru religijnego i nie wynika z głodu transcendencji. Wręcz przeciwnie, w rzekomym powrocie religii nie chodzi o zaspokojenie potrzeby spotkania z Absolutem,

Prior to the panel discussion between Peter Sloterdijk and Peter Weibel, Luciano Floridi will give a keynote speech. Floridi will discuss the rise of the infosphere and how it is transforming our economies. He will also look at these questions from an ethical perspective. Sloterdijk will propose an explanation of the digital infosphere using three distinct spheres outlined

Problemem niniejszego artykułu jest etyka, etyka rozumiana w specyficzny, nietradycyjny sposób. To znaczy etyka będąca nie teorią wartości, lecz namysłem nad sposobami egzystencji. Jej pierwsze ślady możemy odnaleźć w pismach Spinozy, Nietzschego, Abramowskiego i Heideggera, jednak w pełni rozwija się ona dopiero wraz z francuskim poststrukturalizmem. To Gilles Deleuze pierwszy wprowadza wyraźną dystynkcję między takimi dwoma ujęciami problematyki etycznej (namysł nad teorią transcendentnych wartości określając mianem Moralności, zaś

Peter Sloterdijk, w młodości uczeń Theodora Adorna i Maxa Horkheimera, rozpoczął od zakwestionowania kluczowego dla nich pojęcia krytyki. Krytyka "wyzysku i ucisku, eksploatacji i manipulacji" stała się - jego zdaniem - nużąca i bezpłodna. Równie jałowe są "estetyzujące" krytyczne poszukiwania źródeł opresji w literaturze czy filozoficznej tradycji. Stąd postulat historycznej analizy cynizmu, mającej wyjaśnić tajemnicę uporczywego trwania "systemu".

Cywilizacja zachodnia często wyobrażała sobie samą siebie jako „kryształowy pałac”, jako bańkę, która stanowi dla niej schronienie przed historią i zabezpiecza ją przed agresją z zewnątrz. Rozmowa z Peterem Sloterdijkiem autorem książki Kryształowy Pałac.