Audie Murphy był siódmym z dwunastu dzieci urodzonych przez Emmetta Berry Murphy'ego i jego żonę Josie Bell Killian w Kingston w Teksasie.
Jako dziecko Murphy był samotnikiem o wybuchowym temperamencie. Dorastał w Teksasie, w okolicach Farmersville, Greenville i Celeste, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej. W czasie wielkiego kryzysu jego ojciec wyjechał za pracą i już nie wrócił. Murphy rzucił szkołę w piątej klasie i dostał pracę, zbierając bawełnę za dolara dziennie. Aby wesprzeć rodzinę; nauczył się strzelać i polował na drobną zwierzynę. Po śmierci matki z powodu zapalenia płuc w 1941 r. zaczął pracować jako mechanik w Greenville. Władze hrabstwa Hunt umieściły jego najmłodsze rodzeństwo w chrześcijańskim sierocińcu. Po wojnie kupił dom w Farmersville dla swojej najstarszej siostry Corinne i jej męża, którzy przygarnęli resztę nieletniego rodzeństwa.
Utrata matki odznaczyła się w psychice Murphy'ego na całe życie. Później stwierdził: Zmarła, gdy miałem szesnaście lat. Miała najpiękniejsze włosy, jakie kiedykolwiek widziałem. Sięgały prawie do podłogi. Rzadko rozmawiała; i zawsze wydawało się, że czegoś szuka. Co to było, nie wiem. Nie rozmawialiśmy o naszych uczuciach. Ale kiedy odeszła, jakby zabrała część mnie. Wygląda na to, że od tej pory tego szukam.
Murphy zawsze chciał być żołnierzem. Po japońskim ataku na Pearl Harbor w grudniu 1941 r. próbował się zaciągnąć, ale armia, marynarka wojenna i korpus piechoty morskiej odmówiły przyjęcia z powodu niedowagi i wieku. Po tym, jak jego siostra dostarczyła oświadczenie, które fałszowało datę urodzenia o rok, został przyjęty przez armię amerykańską 30 czerwca 1942 r. Po podstawowym szkoleniu w obozie Wolters, wysłano go do fortu Meade na szkolenie piechoty, które ukończył z wyróżnieniem.
Murphy został wysłany do Casablanki we francuskim Maroku w dniu 20 lutego 1943 r. Został przydzielony do Kompanii B, 1 Batalionu, 15 Pułku Piechoty, 3 Dywizji Piechoty. Walczył jako zwiadowca na Sycylii, następnie uczestniczył w lądowaniu Salerno we wrześniu 1943 r. W Battipaglia podczas patrolu wzdłuż rzeki Volturno wpadł w zasadzkę wraz z dwoma innymi żołnierzami. Niemiecki ogień z karabinu maszynowego zabił jednego żołnierza. Murphy i jego kolega odpowiedzieli, zabijając pięciu Niemców granatami ręcznymi i ogniem karabinu maszynowego.
W styczniu 1944 już jako sierżant był hospitalizowany w Neapolu z powodu malarii i nie mógł uczestniczyć w początkowym lądowaniu przy przyczółku Anzio. Wrócił 29 stycznia i brał udział w pierwszej bitwie pod Cisterną. Pod Anzio, Murphy doczołgał się sam pod pozycje wroga na tyle blisko, by zniszczyć czołg za pomocą granatu nasadkowego, za co otrzymał Brązową Gwiazdę, później dostał drugą za kierowanie plutonem zwiadowczym od początku walki we Włoszech.
Podczas lądowania aliantów na południu Francji Murphy otrzymał Krzyż Zasługi [Distinguished Service Cross] za działania podjęte 15 sierpnia 1944 r.
Po wylądowaniu koło Ramatuelle pluton Murphy'ego przedzierał się przez winnicę, kiedy został ostrzelany ogniem karabinowym. Murphy przejął porzucony karabin maszynowy i własnoręcznie zabił dwóch Niemców z bliskiej odległości i raniąc jeszcze jednego. Postępując dalej z jednym ze swoich ludzi natknęli się na dom, z którego wyszło dwóch Niemców sugerując poddanie. Towarzysz Murphy'ego wyszedł im naprzeciw i został zastrzelony. Wściekły Murphy zaatakował samotnie dom. Podczas szturmu zabił sześciu Niemców, dwóch ranił i wziął 11 jeńców.
We wrześniu został ranny w nogę w wyniku ostrzału moździerzowego, za ranę otrzymał swoje pierwsze Purpurowe Serce. Za atak na gniazda karabinów maszynowych 2 października w kamieniołomie L'Omet w dolinie rzeki Cleurie, gdzie własnoręcznie zabił 4 Niemców, trzech kolejnych raniąc otrzymał Srebrną Gwiazdę. Trzy dni później Murphy doczołgał się samotnie pod pozycje niemieckie wraz z radiostacją i kierował przez godzinę artylerią, podczas gdy sam był ostrzeliwany przez Niemców. Kiedy jego ludzie ostatecznie zajęli wzgórze, 15 Niemców zostało zabitych, a 35 zostało rannych. Dostał za to drugą Srebrną Gwiazdę, a 14. października został awansowany [Battlefield Commission] na stopień oficerski podporucznika.
W drodze do Brouvelieures w dniu 26 października, 3. pluton kompanii B został zaatakowany przez niemiecką grupę snajperską. Murphy sam ujął dwóch snajperów, zanim został postrzelony przez kolejnego. Mimo postrzału w biodro zdołał go podejść i zabił go celnym strzałem. W szpitalu usunięcie gangreny z rany spowodowało częściową utratę mięśnia biodrowego i uniemożliwiło mu walkę do stycznia. Został odznaczony drugim Purpurowym Sercem.
14 stycznia 1945 r. Murphy powrócił do swojego plutonu, który został przeniesiony w rejon Colmar w Wogezach. 24 stycznia stacjonował w mieście Holtzwihr, które stało się celem silnego niemieckiego kontrataku.
Niemcy zniszczyli bezpośrednim trafieniem niszczyciel czołgów M10, zmuszając załogę do porzucenia go. Murphy kazał swoim ludziom wycofać się na pozycje w lesie, pozostając sam na swoim stanowisku, strzelając z karabinu M1 i kierując ogień artyleryjski za pośrednictwem radia polowego. Murphy wskoczył na płonący niszczyciel czołgów i rozpoczął strzelanie z karabinu maszynowego kalibru .50 na napierających Niemców, zabijając oddział pełznący przez rów w jego kierunku. Przez godzinę Murphy stał na płonącym niszczycielu czołgów, zabijając seriami lub raniąc 50 Niemców. Zatrzymał się dopiero po wyczerpaniu amunicji. Murphy wrócił do swoich ludzi, nie zważając na własne obrażenia, i poprowadził ich, by odeprzeć Niemców.
Za swoje czyny tego dnia został odznaczony Medalem Honoru, otrzymał też trzeci raz Purpurowe Serce za rany, a 16 lutego został awansowany na porucznika. Ostatecznie został przeniesiony z linii frontu do sztabu pułku jako oficer łącznikowy. Zapytany po wojnie, dlaczego chwycił karabin maszynowy naprzeciw całej kompanii niemieckiej piechoty, odpowiedział: "Zabijali moich przyjaciół".
W czasie wojny Murphy otrzymał każde możliwe odznaczenie za męstwo dostępne w armii amerykańskiej nie licząc innych medali i odznaczeń. We wrześniu 1945 roku Murphy został zwolniony z czynnej służby wojskowej i przeszedł w stan spoczynku.
Jego przygoda z kinem zaczęła się po tym jak gwiazda - James Cagney, zaprosił Murphy'ego do Hollywood. Po serii mniejszych i większych porażek filmowych rok 1955 miał się okazać rokiem Murphyego tym razem aktora. Zagrał w filmowej wersji napisanej przez siebie autobiografii "Do piekła i z powrotem" (To Hell and Back), która stała się wielkim hitem. Ustanowiony wtedy rekord box-office dla Universal Pictures utrzymywał się przez 20 lat i został ostatecznie pobity przez film "Szczęki" (Jaws) w 1975 roku. Niestety jego dalsze występy filmowe nie były już tak udane. Jego gwiazda spadała szybko. Oprócz kariery aktorskiej (zagrał łącznie w 44 filmach) Murphy był również doskonałym ranczerem i biznesmenem. Hodował konie pełnej krwi i był również właścicielem kilku rancz w Teksasie, Arizonie i Kalifornii. Był także kompozytorem i pisał przeboje dla takich piosenkarzy jak Dean Martin, Eddy Arnold, Charley Pride i wielu innych.
Audie Murphy w swojej własnej roli. "Do piekła i z powrotem"
Od czasu wojny cierpiał na bezsenność i napady depresji. Spał z załadowanym pistoletem pod poduszką. Jego pierwsza żona, Dixie Wanda Hendrix, twierdziła, że pewnego razu celował do niej z broni.
Starając się zwrócić uwagę na problemy związane z powrotem weteranów wojny koreańskiej i wojny w Wietnamie, Murphy otwarcie wypowiadał się na temat swoich problemów z zespołem stresu pourazowego. Wezwał rząd, by poświęcił więcej uwagi i zbadał emocjonalny wpływ doświadczeń wojennych oraz rozszerzył opiekę zdrowotną oraz świadczenia dla weteranów wojennych.
W 1960 roku jego zwiększone napady bezsenności i depresji spowodowały jego uzależnienie od szczególnie silnej pigułki snu, zwanej "Placidyl". Uzależniony w końcu się załamał. Zbiegło się to z pasmem niepowodzeń finansowych i został zmuszony w 1968 roku ogłosić upadłość. W dniu 18 maja, 1971 roku, Murphy był na pokładzie prywatnego samolotu w drodze na spotkanie biznesowe, gdy samolot wleciał w gęstą mgłę niedaleko Roanoke w stanie Virginia i uderzył o zbocze góry. Nikt nie przeżył Został pochowany z pełnymi honorami wojskowymi na Cmentarzu Wojskowym w Arlington.
Komentarze (4)
najlepsze
https://en.wikipedia.org/wiki/Matt_Urban