Szkarłatny ogień - Thorgal powrócił!

Trzy lata przyszło nam czekać na kolejny tom przygód Thorgala Aegirssona. Trzy długie lata, które wypełniały domysły i pytania dotyczące losów bestsellerowego cyklu, a także rozwiązań fabularnych, będących w stanie posprzątać chaos pozostawiony ...

[aria1979]

Nie wpadł mu na pewno przy Thorgalu pomysł zmiany techniki, bo wcześniej w rewelacyjnym stylu namalował dwa tomy Zemsty Hrabiego Skarbka, więc podstawa przeniesienia tej techniki na Thorgala była. Nie oszukujmy się też, ma on już swoje lata, jest po ciężkiej chorobie, a i tak radzi sobie bardzo dobrze.

[realitybites]

@aria1979 to kiedy wpadł na ten pomysł nie ma znaczenia z mojego punktu widzenia, a jakość zemsty hrabiego skarbca jest moim zdaniem tak samo dyskusyjna co Thorgala. O wiele bardziej przemawia do mnie rasowa, drapieżna kreska De Vity w serii o Kriss de Valnor. Przywodzi na myśl tego Thorgala z dawnych lat. Chciałbym też zaznaczyć, że i tak kontynuuję czytanie Thorgala, ale odczuwam niedosyt z powodu tej dziwacznej zmiany. Ale to moje

[realitybites]

Po jaką jasną cholerę Rosiński zaczął się bawić tymi farbkami... Fatalne to jest w porównaniu do jego starego stylu.

[m.....i]

@realitybites: Zawsze znajdzie się ktoś niezadowolony jak Ty. Przecież nikt nie zabiera poprzednich albumów czytelnikom. Za dwadzieścia lat jak go np zabraknie to ktoś wspomnie, że by chciał cokolwiek więcej zobaczyć a nie będzie. Mimo wszystko przyzwoicie to wygląda. Wojciech Kossak też tworzył słabiej na starość, a po latach nikt mu tego nie wypomina wiedząc ile dobrych rzeczy wypuścił między średniakami.

[realitybites]

@michal-chudzikowski być może. Tylko, że wg mnie to się średnio sprawdza - na razie. Są momenty gdzie to można podziwiać, ale ogólne wrażenie jest takie sobie. Miejmy nadzieję, że będzie tak jak w wypadku rozwoju jego kreski. Od takiej sobie w Zdradzonej Czarodziejce, do totalnego roz*#@#lu w np Łucznikach.

[drewnoludek]

Ładnie namalowane, Kriss de Valnor żyje, czekamy na 36

[aria1979]

Tylko że warto porównać sobie kreskę De Vity w takim choćby Dekalogu - wymuskaną i jednakową na każdej planszy, a jego nierówne rysunki w Kriss, gdzie bohaterka na przestrzeni pięciu stron ma inaczej narysowaną twarz. Ohydztwo! Rosiński biję De Vitę o kilka długości, a jego styl malarski nie musi się podobać, ale dla mnie jest uatrakcyjnieniem cyklu o wikingu, który miał już coraz brzydsze i niestaranne rysunki.