#anonimowemirkowyznania Różowa, 29 lv. Zespół aspergera, nigdy w związku, męski tryb życia, od urodzenia wychowywana jak syn, także tag #przegryw jak najbardziej pasuje.
W sumie nie za bardzo wiem, dokąd moje życie zmierza. Czytając konwersacje wykopków, mogłabym czuć, że jestem uprzywilejowana ze względu na moją płeć, ale ja tego w najmniejszym stopniu nie odczuwam. Wydaje mi się, że mój asperger wszystko blokuje. Mam ponad 1,8 m wzrostu za sprawą genów, jak się pomaluje, to jestem naprawdę atrakcyjna. Moja obsesja związana z zaburzeniem krąży wokół muzyki i gier, i o tym mogę rozmawiać godzinami, ale na festiwalach muzycznych kosze ode mnie dostawali wszyscy. Biedni, bogaci, przystojni, nieatrakcyjni. Dziewictwo straciłam w gronie znajomych, z którymi znam się od ponad dziesięciu lat, z którymi mam ustalenia "na pewno nie nic więcej", zdarzyła mi się jedna przelotna znajomość na tinderze, ale poza tym nie potrafię zaangażować się nic więcej. Żadnego pierwszego ruchu z mojej strony, zero wzajemnej fascynacji, paniczny strach przed ciążą.
Chyba najcięższe w tym wszystkim jest przyzwyczajenie do trybu życia. Wracasz z pracy, grasz, ogarniasz nową muzę, idziesz spać, powtórka. I to jest w sumie jedyne, co ci sprawia przyjemność. Jakość ciężko dopuścić do świadomości, że możesz dopuścić do swojego życia drugą osobę. Niby sprawia ci to przyjemność, ale masz już prawie trzydziechę na karku i ludzie zaczynają ci delikatnie wytykać, że "ooo, zostaniesz starą panną", "ooo, ta Anonka z pracy to jakaś dziwna jest, nawet chłopa do siebie nie dopuszcza XD".
@AnonimoweMirkoWyznania: Podsumujmy pierwszą cześć: Atrakcyjna dziewczyna z zainteresowaniami, bez fobii społecznych z rodziną i znajomymi dająca kosza każdemu jak leci, żali się na tagu przegryw, że jest sama bo zaczyna jej się włączać syndrom starej panny. Nie mam zamiaru Cię wyzywać od szukających atencji ale sama przeczytaj co napisałaś i to w miejscu gdzie chłopaki pogardzani w społeczeństwie jak ja, walczą o przetrwanie a to ich jedyne miejsce gdzie nie
Różowa, 29 lv. Zespół aspergera, nigdy w związku, męski tryb życia, od urodzenia wychowywana jak syn, także tag #przegryw jak najbardziej pasuje.
W sumie nie za bardzo wiem, dokąd moje życie zmierza. Czytając konwersacje wykopków, mogłabym czuć, że jestem uprzywilejowana ze względu na moją płeć, ale ja tego w najmniejszym stopniu nie odczuwam. Wydaje mi się, że mój asperger wszystko blokuje. Mam ponad 1,8 m wzrostu za sprawą genów, jak się pomaluje, to jestem naprawdę atrakcyjna. Moja obsesja związana z zaburzeniem krąży wokół muzyki i gier, i o tym mogę rozmawiać godzinami, ale na festiwalach muzycznych kosze ode mnie dostawali wszyscy. Biedni, bogaci, przystojni, nieatrakcyjni. Dziewictwo straciłam w gronie znajomych, z którymi znam się od ponad dziesięciu lat, z którymi mam ustalenia "na pewno nie nic więcej", zdarzyła mi się jedna przelotna znajomość na tinderze, ale poza tym nie potrafię zaangażować się nic więcej. Żadnego pierwszego ruchu z mojej strony, zero wzajemnej fascynacji, paniczny strach przed ciążą.
Chyba najcięższe w tym wszystkim jest przyzwyczajenie do trybu życia. Wracasz z pracy, grasz, ogarniasz nową muzę, idziesz spać, powtórka. I to jest w sumie jedyne, co ci sprawia przyjemność. Jakość ciężko dopuścić do świadomości, że możesz dopuścić do swojego życia drugą osobę. Niby sprawia ci to przyjemność, ale masz już prawie trzydziechę na karku i ludzie zaczynają ci delikatnie wytykać, że "ooo, zostaniesz starą panną", "ooo, ta Anonka z pracy to jakaś dziwna jest, nawet chłopa do siebie nie dopuszcza XD".
@AnonimoweMirkoWyznania:
źródło: comment_1650611616PiE7XKSKgkqPn8YbJ7xzK6.jpg
Pobierz