Parę miesięcy temu powtórzyłem sobie po wielu latach „Nienormalnych” (1990) Jacka Bławuta, dzisiaj zaś przypomniał mi się „Bronson” (2008) i scena, w której pensjonariusze ośrodka dla upośledzonych i chorych psychiczne tańczą do „It's a Sin” Pet Shop Boys. To zaś znowu zasiało w mojej głowie to tajemnicze podejrzenie, które już kiedyś tam krążyło, że jakimś cudem Nicolas Winding Refn obejrzał „Nienormalnych” (bądź co bądź dokument ceniony i nagradzany również na zagranicznychPokaż całość

@PawelW124, jak tam, wleciała morfinka? Zainspirowany Twoim krótkim wpisem z 18 lutego (o, tego) obejrzałem film Bałabanowa z 2008 r. Wcześniej widziałem tylko „Ładunek 200”, który trochę mnie jednak formą i treściami przytłoczył (a w przypadku Rosji nie ma pewności, czy to, co widać na ekranie, to karykatura, czy dokument).

Gdyby kogoś to interesowało – „Morfina” to film na podstawie opowiadań Bułhakowa, w których pisarz ten zawarł wiele wątków autobiograficznych.Pokaż całość

15 lutego 1914 r. urodził się Kevin McCarthy, amerykański aktor, któremu my, nieszczęśni posiadacze poczciwych, okrągłych, kartoflanych twarzy, możemy pozazdrościć regularnej fizys w kształcie żelazka. Najbardziej znanym filmem, w którym możemy ją zaś podziwiać jest „Inwazja porywaczy ciał” (Invasion of the Body Snatchers) z 1956 r. w reżyserii Dona Siegela. Kultowy horror science fiction przedstawia historię lekarza Milesa Bennella (w tej roli McCarthy), który musi się zmierzyć z serią niewyjaśni...Pokaż całość

Poniżej „rozbierana” scena z filmu „Doktor Jekyll i pan Hyde” (1931). Można powiedzieć – z jednej strony znamienna dla amerykańskiej ery filmowej pre-Code, tj. przed wprowadzeniem tzw. kodeksu Haysa, kiedy to pozwalano sobie na całkiem sporo, z drugiej – nawet wówczas pokazywanie się na ekranie w takim negliżu i w takich dwuznacznych okolicznościach (doktor Jekyll ma przecież w filmie narzeczoną) było wyzywające i kontrowersyjne. Parę lat później, już po wprowadzeniu wspomnianego kodeksu,Pokaż całość

Dr. Moreau : Have you forgotten the house of pain?
Sayer of the Law : You! You made us in the house of pain! You made us... things! Not men! Not beasts! Part man... part beast! Things!

Niezwykle ekspresyjna, kulminacyjna scena konfrontacji między doktorem Moreau a stworzonymi przez niego bestiami, czy też rzeczami, jak możemy usłyszeć. W roli dr. Moreau wybitny aktor Charles Laughton (bez wątpienia najlepszy w tym filmie), zdobywcaPokaż całość

Słusznego wieku doczekał James Earl Jones, dzisiaj skończył bowiem 93 lata. Zagrał w wielu filmach, dawał głos m.in. Darthowi Vaderowi, ale w mojej pamięci – i pewnie wielu innych – zapisał się jako Thulsa Doom. Pierwszy seans „Conana barbarzyńcy” w odległym dzieciństwie naznaczony był właśnie doświadczeniem tego, co w tym filmie dziwne, niepokojące i heterodoksyjne. A antagonista, w którego tak dobrze wcielił się J.E. Jones, był dla tego odbioru fundamentalny. Rozpisywałem sięPokaż całość

Wspomniałem w nocy, że na sylwestra zaplanowałem obejrzenie dwóch filmów – „Terroru w pociągu” (1980) i „Pociągu grozy” (1972). Łączy je specyficzne miejsce akcji oraz wątek morderstw, ale na tym podobieństwa się kończą. Ten pierwszy to kanadyjsko-amerykański slasher z final girl (Jamie Lee Curtis) i mało odpowiedzialną młodzieżą (chociaż nieskładającą się z całkowitych kretynów, bo to studenci medycyny), których eliminuje morderca maniak. Ten drugi to brytyjsko-hiszpańska produkcja przywodząca na myśl dzieła HammerPokaż całość

Wyobraźcie sobie, że idziecie nocą do lodówki po jogurt albo kabanosa i nagle, dotknięci niepokojącym przeczuciem, odwracacie się w korytarzu, a tam w waszym kierunku zdecydowanym krokiem zmierza Lech Dyblik. Przerąbane, co nie?

---

Ale to nie o Lechu Dybliku miał być wpis, tylko o Borisie Karloffie, który dzisiaj obchodziłby 136. urodziny, gdyby był hobbitem albo gdyby... jakiś doktor Frankenstein przywrócił go do życia. No właśnie, bo Boris Karloff, legenda horroru, znanyPokaż całość

Ale ten „King Kong” z 1933 r. to jazda bez trzymanki. Myślałem, że to taki film, w którym z wielkim wysiłkiem sklecono parę scen z tytułową przerośniętą małpą, tymczasem od momentu porwania Ann Darrow na Wyspie Czaszek mamy walkę podróżników ze stegozaurem, ucieczkę przed krwiożerczym brontozaurem, długą scenę walki Konga z tyranozaurem, później z wężem, później z pteranodonem, rozwałkę w wiosce tubylców, no a na koniec popisy goryla w Nowym Jorku (znacznaPokaż całość

Nie oszukujmy się, ludzie marginesu i przegrywy, do których grona również nieśmiało aspiruję, na takie współczucie nie mogą już liczyć, brakuje bowiem obecnie pręgierzy, gdzie mogliby zostać wystawieni na pośmiewisko i trafić przy okazji na tę jedną współczującą różową. Ech!

---

A co do filmu:

Scena z „Dzwonnika z Notre Dame” (1939) w reżyserii Williama Dieterlego. Powieść Wiktora Hugo miała szczęście do odtwórców tytułowej roli – w nieszczęsnego garbusa z paryskiej katedryPokaż całość

Jakiś czas temu wspominałem tu okolicznościowo o legendarnym odtwórcy Draculi, Beli Lugosim, ale to wcale nie jego kreacja, choć tak efektowna i sugestywna, zrobiła na mnie największe wrażenie, kiedy oglądałem film Toda Browninga. To Dwight Frye w drugoplanowej roli Renfielda skupiał na sobie moją uwagę, ilekroć tylko pojawiał się na ekranie. A że okoliczność sprzyja – dzisiaj jest 80. rocznica jego śmierci – to parę słów o tym szczególnym aktorze.

Dwight FryePokaż całość

Ależ to był stópkarski film, tzn. ten „Stary mroczny dom” Jamesa Whale'a, który obejrzałem w nocy. Stópek prawie tyle co w filmach Tarantino. W ogóle to trzeba będzie założyć jeszcze jakiś tag poświęcony stópkom w kulturze, np., hmmm, #st00pkiwkulturze.

---

Ale, ale, stópki stópkami, nawet bez nich seans byłby udany, bo to zaskakująco stylowe dziełko. Nakręcono je w 1932 r., a więc w obrębie tego niedługiego odcinka czasowego, kiedy kino zyskałoPokaż całość

Dzisiaj 117. urodziny, a więc tyle, ile nie mają nawet najstarsi użytkownicy Wykopu, w tym ja, obchodziłby León Klimovsky, argentyński reżyser, od lat 50. mieszkający w Hiszpanii, który tworzył kino gatunkowe – od filmów historycznych i przygodowych, przez westerny, po horrory. Chciałem wkleić tu jakieś zdjęcie, na którym wyglądałby na poczciwego, starszego pana, żeby dowcipnie wyeksponować dysonans między jego aparycją a jego twórczością, ale raz, że łatwo dostępnych zdjęć jest niewiele, dwa,Pokaż całość

12 października 2001 r. na katalońskim festiwalu filmowym Stiges (Festival Internacional de Cinema Fantàstic de Catalunya) widzowie po raz pierwszy mogli obejrzeć „Dagona” w reż. Stuarta Gordona. Kiedy sam oglądałem ten horror jakieś trzy lata temu, ani nie znałem twórczości Lovecrafta, ani nie wiedziałem, że ten hiszpański film bazuje na jego prozie, mimo to i tak w trakcie seansu zorientowałem się, że to chyba musi być ten cały Lovecraft, sceneria i rekwizytyPokaż całość

Czas na małe rankingowe résumé wilkołakowej serii (z podpiętymi odnośnikami), na której temat wrzucałem tu wpisy w ostatnich miesiącach. Od najlepszych, a właściwie tych, które najbardziej mi się podobały, do najgorszych, tj. tych, której najmniej mi się spodobały. Innymi słowy, bardziej subiektywnie niż obiektywnie. Obok średnia ocen z Filmwebu i IMDB.

1. „El Retorno del Hombre Lobo” („The Return of the Wolfman”, 1980), reż. Paul Naschy. 5,6 | 5,9
2. „La nochePokaż całość

Dobrze, miejmy to za sobą. Czas na ostatnią, dwunastą odsłonę historii Waldemara Daninsky'ego, niesławny „Tomb of the Werewolf” (2004) w reżyserii Freda Olena Raya, autora takich hitów, jak „Hollywoodzkie dziwki uzbrojone w piły łańcuchowe”, „Erotyczna myjnia” czy „Złowieszcze nasienie”. Ktoś może się zdziwić, że nie podałem tradycyjnie oryginalnego, hiszpańskiego tytułu, ale to dlatego, że to jedyny film z serii, którego nie nakręcono na Półwyspie Iberyjskim. Paul Naschy wybrał się w 2003 r.Pokaż całość

Na horyzoncie majaczy już finał serii o Waldemarze Daninskym. Tak po prawdzie jestem już po tym finale, ale na Wykopie na razie przedostatnia część. Powiedzmy otwarcie – dobre już było. Jedenasty film z serii, „Licántropo: El asesino de la luna llena” („Licantropo: the Full Moon Killer”, 1997), to marna namiastka dzieł z wcześniejszych dekad, które przecież też nie były wielkim kinem, tylko filmami klasy B. Tutaj nie ma już żadnegoPokaż całość

Jeden może lubić pomidorową, a drugi ogórkową, jeden woli Bacha, a drugi hip hop, inny cycki, jeszcze inny st00pki, a jeszcze inni to wolą nawet chłopów, ale dwie rzeczy są stałe u wszystkich osobników płci męskiej, zapalając ich wyobraźnię w określonych momentach życia – w dzieciństwie są to dinozaury, przy czym bardziej te drapieżne niż roślinożerne, a później latarnia morska na odizolowanej wyspie. Jeśli nigdy nie pomyślałeś, że latarnia morska na wyspiePokaż całość

Dzisiaj jest dobry dzień, żeby powrócić do wilkołakowej serii, nie tylko dlatego, że trochę już minęło od ostatniego wpisu – a zostały jeszcze trzy produkcje do zaprezentowania, włącznie z dzisiejszą – lecz także dlatego, że tego dnia, 6 września, Paul Naschy, odtwórca głównej roli we wszystkich tych dziełach (no, prawie wszystkich, ale na odniesienie się do tego przyjdzie jeszcze czas), skończyłby 99 lat. Skończyć nie skończy, bo umarł w 2009 r., alePokaż całość