Religia nienawiści

Co ma zrobić człowiek po utracie wiary w Boga i we wszelką siłę wyższą od niego samego? Pozostaje mu jedynie zaufać prorokom 'nowego wspaniałego świata', w którym jest on najwyższą wa

[Gizbert]

Boga nie ma, religie to zabobon.

[HowardLovecraft]

Wiara w Boga stawia człowieka przed faktem uświadomienia sobie posiadania przez każdą jednostkę Najwyższego Ojca - Stwórcy, a ludzi jako społeczeństwa sytuuje w rodzinno - braterskiej relacji. W zależności od stopnia uświadomienia sobie tych dwóch relacji, człowiek przejawia systematycznie rozwijany, chociaż nie zawsze w pełni świadomie postrzegane: altruizm i miłość do bliźniego, co z kolei dalej wpływa na stopniową poprawę ogólnych stosunków międzyludzkich.

Ludzie odrzucający wiarę w Boga - Ojca, skupiają się

[logintoyouraccount]

@HowardLovecraft wygłasza opinię, że tylko wiara jakiś wirtualny byt czyni ludzi lepszymi czy wrażliwszymi. Trudno zaprzeczyć, że niektórzy nie potrafią żyć bez bata nad głową, ale żeby zaraz wszyscy ludzie. Poza tym te gusła czynią więcej złego niż dobrego.

[HowardLovecraft]

@logintoyouraccount: W żadnym wypadku! Dzielenie na lepszych i gorszych nie to było tu moją intencją. Pierwszy post jest moim osobistym spostrzeżeniem dotyczącym różnicy między człowiekiem wierzącym i niewierzącym. Jak już uprzednio wspomniałem, uważam też, że każdy ma prawo samodzielnie wybrać, która droga bardziej mu odpowiada.

Świadomie wierzący czerpie osobistą korzyść i wzbogaca swoją naturę uświadamiając sobie fakt, że nigdy w swoich życiowych trudach materialnego życia nie pozostaje samotny, a ta świadomość daje uwolnienie od strachu i niepewności, które są tak wszechobecne w tym świecie pełnym zamętu. Świadomość relacji: synowsko-ojcowskich z własnym Stwórcą oraz rodzinno-braterskich z wszystkimi ludźmi rzeczywiście uwzniośla i wyzwala z okowów prymitywnych podziałów, i uprzedzeń międzyludzkich, gdyż każdy człowiek - nawet jeśli nie podziela tych samych poglądów - jest bratem.

Z kolei, człowiek odrzucający wiarę w Stwórcę odczuwa prawdziwie paraliżującą samotność i beznadziejną pustkę w sercu. Nie mając żadnego trwałego oparcia w krótkowzrocznym poglądzie, że wszechświat jest samoistnym, mechanistycznym tworem, zwraca się ku samolubnemu, a nawet destruktywnemu zaspokajaniu własnych pragnień. Jednak brak trwałego przeświadczenia o tym, że życie jest czymś więcej niż to, co widzialne, brak trwałej, osobistej więzi z mechanistycznym tworem, którego - jak sam uważa - jest tylko nic nie znaczącym trybem, świadomie lub nie, pogrąża takiego człowieka w coraz większej i beznadziejnej