Jeden z moich ulubionych myślicieli XX wieku, choć czytając go, nie raz krzywiłem się na wzniosłą pretensjonalność jego fraz. Rozpaczał już od wczesnej młodości i przez całe życie trzymał się konsekwentnie tej rozpaczy, tak jak po wojnie, mieszkając na stałe we Francji, konsekwentnie skrywał swój młodzieńczy epizod faszystowski, starał się zacierać ślady po uwielbieniu dla rumuńskiej Żelaznej Gwardii. Nie jest to oczywiście żadna tajemnica, Cioran wielbiciel faszyzmu jest figurą rozpoznaną

W filozofii Petera Wessela Zapffego człowiek stanowi biologiczny paradoks. Świadomość rozwinęła się u ludzi przesadnie i przez to nie jesteśmy w stanie funkcjonować normalnie tak jak inne zwierzęta: otrzymaliśmy więcej niż jesteśmy w stanie unieść. Pragniemy żyć, a przez to jak wyewoluowaliśmy, jako jedyny gatunek wiemy, że naszym przeznaczeniem jest umrzeć; jesteśmy w stanie analizować przeszłość i przyszłość, sytuację naszą i innych; oczekujemy sprawiedliwości i sensu w świecie, w którym sprawiedliwości i

Polacy są wszędzie wielkodusznymi (hochherzigen) generałami rewolucji. Cześć, po trzykroć cześć Polakom