Po śladach Iljina idzie nadworny filozof Putina Aleksander Dugin, od siebie dodając tylko postmodernistyczny spin historycznego relatywizmu

Natychmiast pojawia się więc pytanie: a co mają do powiedzenia ludzie w Syrii i Ukrainie? Czy i oni mogą wybrać swoją prawdę/wiarę, czy też ich kraje są tylko polem walki potężnych bossów? To właśnie przekonaniu, że każdy „sposób życia” ma swoją własną prawdę, zawdzięcza Putin swój mir na nowej populistycznej prawicy. Nic dziwnego, że Trump i jemu podobni uznali napaść na Ukrainę za „genialne” posunięcie. Gdy więc Putin mówi o „denazyfikacji”, trzeba pamiętać, że to ten sam Putin, który wspierał Marine le Pen we Francji, Ligę we Włoszech i inne rzeczywiście neofaszystowskie ruchy.

Co nas prowadzi do kluczowego wręcz pytania: czy krytykowanie faktu, że Izrael okupuje Zachodni Brzeg Jordanu, oznacza, że odbiera się Izraelowi prawo do istnienia? Robi się jednak jeszcze mroczniej – Netanjahu zaapelował niedawno o „walkę z narastającym w Europie muzułmańskim i lewicowym antysemityzmem”. Było to zaledwie kilka godzin po tym, jak rząd opublikował raport pokazujący, że największe zagrożenie dla Żydów na tym kontynencie stanowi skrajna prawica.

Dlaczego Netanjahu lekceważy antysemityzm skrajnej prawicy? Dlatego że w niej właśnie znajduje oparcie – nowa zachodnia prawica głosi antysemityzm u siebie, ale stanowczo popiera państwo Izrael jako przedmurze chroniące przed muzułmańską inwazją. Syjonistyczny antysemityzm stał się faktem.

W filmie do wrogów Agojie zaliczają się handlarze niewolników kierowani przez Santo Ferreirę, fikcyjnego bohatera luźno inspirowanego postacią Francisco Félixa de Sousy. Tyle że tak naprawdę de Sousa był brazylijskim handlarzem niewolników, który pomógł zdobyć Ghezo władzę, a Dahomej był królestwem, które podbijało inne państwa afrykańskie i sprzedawało ich mieszkańców w niewolę.

Królowa wojownik promuje tym samym tę formę feminizmu, którą najbardziej lubi liberalna klasa średnia Zachodu. Niczym współczesne feministki ruchu #metoo, wojownicze amazonki z Dahomeju potępią bezwzględnie wszelkie formy binarnej logiki, patriarchatu czy ślady rasizmu w języku codziennym; będą jednak bardzo ostrożne, by nie zakłócić głębszych form wyzysku, jakie podpierają nowoczesny kapitalizm globalny i uporczywe trwanie rasizmu.

Na tym przykładzie widać bagatelizację dwóch podstawowych faktów na temat niewolnictwa. Po pierwsze, biali handlarze często nie musieli nawet postawić stopy na afrykańskiej ziemi, gdyż uprzywilejowani Afrykanie (jak np. królestwo Dahomeju) zapewniali im obfite dostawy świeżych niewolników. Po drugie, handel niewolnikami był rozpowszechniony nie tylko w Afryce Zachodniej, ale także w jej wschodnich częściach, gdzie miliony ludzi zniewolili Arabowie i gdzie instytucja ta trwała dłużej niż na Zachodzie (Arabia Saudyjska formalnie zniosła niewolnictwo dopiero w 1962 roku).