Uciec stąd, uciec od wszystkiego, uciec od wspomnień, od traum, uciec od miejsc, uciec od samego siebie. Uciec i nigdy nie wracać. Egzystencja tutaj z tym balastem mnie zabija, tak zabija mnie, zabija resztki mnie. Nie jestem w stanie patrzeć na swoje mieszkanie, na miejsca, na cmentarz na grób chodzę tylko w nocy, po co ktoś ma widzieć jak krzyczę, jak krzyczę dlaczego, dlaczego po raz kolejny ktoś musiał mnie tu zostawić, dlaczego ty, dlaczego ja, dlaczego.
Przecież miało być dobrze, ta osoba nie chciała umierać, nie zasłużyła na ten los, ja też sobie nie zasłużyłem, mama, ojciec, brat, kuzynka, babcia, dziadek tez nie zasłużyli. Ten świat nas nienawidzi, ze wzajemnością. Bezwartościowa egzystencja. Samotnicza katownia, głębokie szaleństwo. Nikogo, kto mógłby podać dłoń, dać miłość czy przytulenie, nikogo z kim dzielić chwile. Brak tych podstaw zamienił mnie w coś, czym nigdy stać się nie chciałem, opierałem się latami, wierzyłem, liczyłem, łudziłem się. Teraz już od grudnia nie ma złudzeń, zostałem pochłonięty, przegrałem, przestałem się opierać, jestem tym, kim stworzył mnie świat, atrapą człowieka. Żyję z obrzydzeniem do wszystkiego, moje myśli, moje myśli i to wokół czego, co tworzą, napawają mnie odrazą. Coś we mnie płonie, każe mi stąd uciec, zaburza codzienny dzień. Tego okrutniczego ziarnka zasianego i rozrastającego się we mnie nie można już zatrzymać, nie ma już kontroli, karty odkryte. Nawet pisząc to, brakuje mi słów, by to opisywać, z drugiej strony po co. To tylko tekst, nikt nie jest świadomy stojącej za nim tragedii.
Tak, piątkowe myśli nie należą do najprzyjemniejszych.
@Van-der-Ledre: brzmi ciekawie i przerażająco zarazem, przed sobą nie uciekniesz a jeśli do tego stopnia musisz to faktycznie musiałeś odwalić coś grubego. Tym niemniej sam fakt tego, że Ci z tym ciężko to jakaś nadzieja żeby siebie nie nienawidzić myślę, peace
Przecież miało być dobrze, ta osoba nie chciała umierać, nie zasłużyła na ten los, ja też sobie nie zasłużyłem, mama, ojciec, brat, kuzynka, babcia, dziadek tez nie zasłużyli. Ten świat nas nienawidzi, ze wzajemnością. Bezwartościowa egzystencja. Samotnicza katownia, głębokie szaleństwo. Nikogo, kto mógłby podać dłoń, dać miłość czy przytulenie, nikogo z kim dzielić chwile. Brak tych podstaw zamienił mnie w coś, czym nigdy stać się nie chciałem, opierałem się latami, wierzyłem, liczyłem, łudziłem się. Teraz już od grudnia nie ma złudzeń, zostałem pochłonięty, przegrałem, przestałem się opierać, jestem tym, kim stworzył mnie świat, atrapą człowieka. Żyję z obrzydzeniem do wszystkiego, moje myśli, moje myśli i to wokół czego, co tworzą, napawają mnie odrazą. Coś we mnie płonie, każe mi stąd uciec, zaburza codzienny dzień. Tego okrutniczego ziarnka zasianego i rozrastającego się we mnie nie można już zatrzymać, nie ma już kontroli, karty odkryte. Nawet pisząc to, brakuje mi słów, by to opisywać, z drugiej strony po co. To tylko tekst, nikt nie jest świadomy stojącej za nim tragedii.
Tak, piątkowe myśli nie należą do najprzyjemniejszych.
#przegryw #samotnosc
źródło: Enough
PobierzJak z dnia świra jakiś monolog
Ładne