[Hans_Kropson]

Oblężenie TSINGTAO na podstawie MY ESCAPE FROM DONINGTON HALL by Gunther Plüschow cześć pierwsza

#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #1wojnaswiatowa #ciekawostkihistoryczne #tsingtao

Nadszedł 15 sierpnia 1914 roku, a wraz z nim wiadomość tak okropna, że zwątpiliśmy w prawdziwość tego, co przeczytaliśmy. Brzmiało to następująco:
WYDANIE NADZWYCZAJNE

„Uważamy za najważniejsze i konieczne, aby w celu utrzymania bezpiecznego i trwałego pokoju na Dalekim Wschodzie, zgodnie z Traktatem Sojuszu Anglo-Japońskiego, podjąć w chwili obecnej wszelkie niezbędne środki w celu wyeliminowania wszystkich przyczyn, które mogą zagrozić pokój."
„Po pierwsze, natychmiastowe wycofanie niemieckich okrętów wojennych z wód japońskich i chińskich, a także wszelkiego rodzaju okrętów uzbrojonych i zdemontowanie tych, których nie można wycofać.
„Po drugie, niezwłoczne, nie później niż do 15 września, przekazanie całego Protektoratu Kiao-Chow Cesarskim Władzom Japonii bezwarunkowo i bez odszkodowania, z perspektywą ostatecznego zwrotu tego Protektoratu Chinom.”
Ogłasza Cesarski Rząd Japonii jednocześnie, jeśli do dnia 23 sierpnia 1914 r. nie otrzyma bezwarunkowej zgody od cesarskiego rządu niemieckiego na wszystkie wyżej wymienione warunki, uzna się za zobowiązanego do podjęcia takich środków, jakich wymaga sytuacja.

Nasz Gubernator napisał poniżej:
„Jest rzeczą oczywistą, że nigdy nie możemy zgodzić się na poddanie Kiao-Chow Japonii bez walki. Frywolność japońskiego żądania dopuszcza tylko jedną odpowiedź. Oznacza to jednak, że musimy liczyć się z rozpoczęciem działań wojennych po upływie ustalonego terminu. To będzie walka do samego końca.
„Biorąc pod uwagę powagę sytuacji, musimy bez dalszej zwłoki przystąpić do ewakuacji kobiet i dzieci. Dlatego nasz rząd odda do ich dyspozycji parowiec przygotowany na przyjęcie 600 pasażerów, aby przewieźć ich do Tientsin, w piątek rano. Nalega się, aby wszyscy, którzy nie chcą tu pozostać, skorzystali z tej możliwości, a także z pociągów, które nadal kursują na linii Shantung.
„Kiao-Chow gotowy do akcji!”
Wiedzieliśmy już dokładnie, gdzie jesteśmy. Nie mieliśmy złudzeń ani co do goryczy, ani wyniku nadchodzącej walki. Nigdy jednak nie wykonywano pracy w wyższym i niestrudzonym duchu. W tych tygodniach ukończono gigantyczne zadanie. Od najstarszego oficera po najmłodszego piętnastoletniego kierowcę-ochotnika – wszyscy razem wykorzystali swoją wiedzę, umiejętności i wysiłki w służbie umiłowanej ojczyzny, aby przygotować Kiao-Chow do obrony.

Następnie rozpocząłem długie loty rozpoznawcze. Przemierzyłem cały Protektorat i przeleciałem setki kilometrów dalej, nad odległym krajem, obserwując drogi i wypatrując się w dzikie skały wybrzeża, aby zobaczyć, czy wróg jest blisko, czy ląduje. To były najpiękniejsze wyprawy w moim życiu. Powietrze było tak czyste i przejrzyste, niebo tak czystego lazuru, a słońce świeciło bosko i miłośnie na piękną ziemię, na klify i góry oraz na głębokie morze otaczające wybrzeże. Moja dusza była spragniona piękna i godzinami rozkoszowała się cudownymi widokami Natury.

W Kiao-Chow, poza swoimi zwykłymi obowiązkami, byłem także odpowiedzialny za sekcję balonów na uwięzi, którą żartobliwie nazywałem moimi „napuchniętymi konkurentami”. Przed wyjazdem z Berlina przeszedłem kurs szkoleniowy na sterowce, ucząc się pilotażu sterowcami, oprócz ćwiczeń z balonem obserwacyjnym i różnych ćwiczeń praktycznych, takich jak naprawianie pokryw balonów itp. Sekcja, która była zupełnie nowa, składała się z dwóch ogromnych balonów o pojemności 2000 metrów sześciennych każdy, worka na balon i całego niezbędnego sprzętu i akcesorji do produkcji gazu i obsługi sterowców.
Podoficer, który również miał pewne doświadczenie ze statkami powietrznymi, był jedyną osobą, oprócz mnie, która coś o tym wiedziała. Po rozpakowaniu wszystkich pudełek bardzo ostrożnie przystąpiliśmy do napełniania balonów. I byliśmy niezwykle dumni, gdy pierwsza gruba żółta kiełbasa leżała mocno przywiązana do ziemi. Ja osobiście związałem każdą linkę wraz z moim podoficerem i wkrótce potem żółty potwór kołysał się lekko pod błękitnym baldachimem nieba.
Zciągneliśmy go na dół, a ja sam wdrapałem się do gondoli na pierwsze wejście. Przy tej okazji prawie wyruszyłem w moją skomplikowaną podróż do Niemiec, gdyż gdy wydano rozkaz „Puść!”, lina, która została odmierzona zbyt hojnie, nagle zesztywniała i pomieszała się z inną liną, podczas gdy balon wystrzelił prostopadle na 50 metrów w powietrze. Przez głowę przeleciała mi myśl, że zaraz się rozerwie. Gwałtowne szarpnięcie prawie wyrzuciło mnie z gondoli. Ale ponieważ stalowa lina była również całkiem nowa, na szczęście wytrzymała. Nie byłem więc pokiereszowany, poza tym, że zdobyłem trochę świeżego doświadczenia. Następnie zacząłem wiercić i instruować moją załogę i wkrótce przedstawienie było prowadzone ze sprawnością starych wyg.

Nasz gubernator spodziewał się wielkich rzeczy po balonie obserwacyjnym. Spodziewano się, że będzie on bardzo przydatny w rozpoznaniu zbliżania się wroga i rozmieszczeniu jego artylerii. Nadzieje te były skazane na rozczarowanie, a moja obawa, że wzniesienie balonów nie przyniesie żadnego pożytku, okazała się aż nadto uzasadniona. Chociaż udało mi się wypuścić balon z latawcem na wysokość 1200 metrów nad ziemię, nie udało nam się zwizualizować pasma wzgórz leżących za naszymi ufortyfikowanymi pozycjami, obserwując w ten sposób ruchy wroga, a przede wszystkim miejsce jego ciężkiej artylerii oblężniczej. A to miało ogromne znaczenie dla obrońców Kiao-Chow.

Protektorat Kiao-Chow leży na wąskim pasie cypla wcinającego się w morze, a miasto Kiao-Chow otoczone jest z trzech stron morzem i oddzielone od lądu łańcuchem gór w kształcie półkole. Są to góry Moltke, Bismarck i Iltis. Nasza główna pozycja znajdowała się pomiędzy ich zakamarkami, a u ich stóp znajdowało się pięć dział piechoty z zasiekami z drutu kolczastego. Dalej była szeroka dolina, którą przecięła rzeka Haipo, a następnie nowy pas wzgórz, który również ciągnął się od morza do morza i był skazany na sprowadzenie na nas nieszczęścia. Za nimi była kolejna szeroka dolina zwieńczona dzikimi skalistymi wierzchołkami Lau-Hou-Schan, Yung-Liu-Chui i Lauchau.

Najważniejsze było dla nas sprawdzenie, co się dzieje na otwartej przestrzeni, gdyż od 27 września byliśmy całkowicie odcięci za drutem kolczastym. Przede wszystkim zależało nam na tym, aby dowiedzieć się, gdzie wróg trzyma swoją artylerię oblężniczą, a ponieważ zawiedliśmy się na niezawodności naszego balonu obserwacyjnego, nie pozostawało nam nic innego, jak tylko od czasu do czasu przeprowadzić sprytny rekonesans i wykorzystać mój samolot!

Dni sierpnia mijały w nieustannej pracy. Kiao-Chow i jego podejścia stały się nie do poznania, a pozycje obronne dla artylerii zostały oczyszczone. Ku naszemu smutkowi uroczy mały lasek, które zasadzono z taką starannością, duma Kiao-Chow została powalona naszymi toporami, aby oczyścić strefę ognia. Jakie to smutne za jednym zamachem zniszczyć miłosne dzieło „Kultur”!

Wreszcie nadszedł dzień 23 sierpnia, dzień, w którym wygasło japońskie ultimatum i zrozumiałe jest, że żółtemu Japońcowi nie udzielono żadnej odpowiedzi. Hasło brzmiało: „Idź po nich!” I to było nasze najszczersze życzenie. Pamiętam, że następnego ranka, wyglądając z balkonu na szerokie, błękitne morze, zauważyłem w odległości kilku mil morskich kilka czarnych cieni które powoli poruszały się tam i z powrotem. Udało mi się nawet rozróżnić przez lornetkę niszczyciele i torpedowce. Patzig, który przybiegł, aby dołączyć do moich obserwacji, również się o tym przekonał. Oczywiście, czy nie był to 24-ty? Więc zgraja nas blokowała! A Japończycy rzeczywiście odważyli się zaatakować Cesarstwo Niemieckie!
Rozpoczęła się walka żółtej rasy, podżegana przez garstkę Anglików, przeciwko jednemu pułkowi niemieckiemu.