**7 września 1944 - 38 dzień Powstania** _czwartek_ Nastąpił ostat... (@j.....a)

7 września 1944 - 38 dzień Powstania

czwartek

Nastąpił ostateczny upadek Powiśla. W zajętych kwartałach dzielnicy żołnierze niemieccy opróżniali zdobyte domy z mieszkańców i natychmiast podpalali. Miały miejsce liczne gwałty na kobietach. Niemcy zgromadzili zdolną do marszu ludność na placu przy ul. Browarnej. Następnie mieszkańców popędzono przez Ogród Saski do punktu zbornego w kościele św. Wojciecha na Woli, a stamtąd odwieziono do obozu przejściowego w Pruszkowie. Z tłumu ludności cywilnej Niemcy starali się wyłowić ukrytych powstańców. Mężczyźni nie posiadający dokumentów lub podejrzewani o udział w walkach byli rozstrzeliwani. Mordowano także osoby chore i zniedołężniałe, niezdolne do pracy i nie będące w stanie znieść trudów podróży do obozu przejściowego w Pruszkowie (Dulag 121).

W obliczu ciężkiej sytuacji ludności, władze cywilne wydały pozwolenie, aby Zarząd Polskiego Czerwonego Krzyża mógł porozumiewać się z dowództwem wojsk niemieckich w sprawie ewakuacji poza tereny miasta osób starszych, chorych i dzieci. Ustalono czas, w którym ludność ta mogła, na własne ryzyko, opuścić stolicę - miało się to stać w godzinach 12.00-14.00 w dniach 8 i 9 września. Rozmowy w tym celu prowadziła wiceprzewodnicząca prezydium Zarządu Głównego PCK hrabina Maria Tarnowska.

7 września oddziały walczące wycofały się do Śródmieścia. Ojciec prosił mnie bym już został z nim, a do godzinie 10:00 ludność z Powiśla wyszła szlakiem określonym w ulotkach przez Niemców. Wyszedłem z ojcem. Na ul. Wolskiej zostałem wybrany przez Niemców z kolumny i zabrany na teren kościoła św. Wojciecha. Pod wieczór zostałem zabrany przez SS-mana do budynku typu 1-piętrowego baraku około ogrodzenia kościoła. Byłem tam wypytywany - jak się nazywam, gdzie mieszkam, z kim, co robiłem w czasie Powstania, co robił mój ojciec. Odpowiedzi moje musiały ich "przekonać", bowiem odprowadzony zostałem na teren kościoła, z którego już po zmroku włączony zostałem z pozostałymi do kolumny wciąż idących i poprzez Dworzec Zachodni trafiłem do obozu w Pruszkowie, gdzie przy pomocy spotkanych znajomych odnalazłem mego ojca.

- relacja Włodzimierza Antosiewicza

Fotografie wykonane pomiędzy 7 a 10 września; na ulicy Śródmieścia Południowego zbierają się cywile chcący opuścić miasto: http://www.1944.pl/img/fototeka/M/MPWIN1002.jpg

http://www.1944.pl/img/fototeka/M/MPWIN1600.jpg

http://www.1944.pl/img/fototeka/M/MPWIN1614.jpg

Po upadku Powiśla Niemcy natychmiast przenieśli cały impet uderzenia na Śródmieście. Bombardowania i ostrzał były coraz silniejsze. Silnie odczuwano brak żywności oraz wody. Źródłem zaopatrzenia walczącej części miasta pozostawały browary Haberbuscha, skąd wynoszono ziarno z którego przygotowywano tzw. zupę-plujkę. Nastroje wśród ludności stale się pogarszały, panowało zniechęcenie zarówno wobec polskich żołnierzy, jak i z powodu ogólnej ciężkiej sytuacji.

Zgliszcza dookoła. Nocą ryjemy okopy. Wszystkie rodzaje broni są czynne – siedem plag świata! A z Londynu frazesy. Ukraińcy grasują na Marymoncie i przy Dworcu Gdańskim. (...) Czym leczyć, gdzie leczyć, gdzie leczyć i jak leczyć, skoro wszystkie szpitaliki są natychmiast ostrzeliwane z armat, bombardowane z powietrza? Lotnictwo niemieckie nieustannie grasuje nad Warszawą, że też nie ma jednego pościgowca do tych #!$%@?ów! Hej! Trzy mocarstwa. Kiedyś ze wstydem chodzić będziecie po tym świecie. W grobach dziecięce głosy, krew i puls. Z ojczyzny naszej pył i dym.

- wspomnienia Leopolda Buczkowskiego z dnia 7 września 1944

#rzezwarszawy1944 #powstaniewarszawskie #warszawa #historia

Zydomasoneria

08.09.2014, 20:15:08

@jantarka: Jak zawsze bardzo ciekawie. Mam jednak małą uwagę, jeżeli wiesz co przedstawia zdjęcie, które załączasz do wpisu to je podpisuj bo już, któryś raz mam zagwozdkę co na nim jest i tylko się domyślam.

Edytka: Odnośnie zdjęcia to znalazłem taki podpis