„Manifest przegrywa” Rodzimy się w tym kraju i od razu przegrywamy. Nie ma żadnego „wszyscy mają równe szanse” – to bajka dla naiwnych. Wystarczy urodzić się w biednej, patologicznej rodzinie i już wylosowałeś bilet w jedną stronę. Nie masz wsparcia, nie masz znajomości, nie masz pieniędzy. Masz tylko geny po rodzicach, którzy też przegrywali.
Od dzieciaka nosisz łatkę „gorszego”. Szkoła cię nie ratuje, tylko dobija. Zamiast korepetycji – korektor. Zamiast stypendium – wstyd. Wchodzisz w dorosłość z długami, bez kapitału, bez wiedzy, jak „grać w tę grę”. Ludzie z dobrych domów biorą kredyt i kupują mieszkanie. Ty bierzesz chwilówkę i kupujesz jedzenie. Oni jeżdżą na wakacje, ty kombinujesz jak zapłacić czynsz.
To nie jest „chwilowy kryzys” – to system. Przegrywasz, bo tak działa świat. Gdy ktoś mówi „trzeba było się uczyć” albo „weź się w garść” – masz ochotę śmiać się w twarz. Bo nie wiesz nawet, od czego zacząć, gdy całe życie masz zbudowane na błocie.
I wtedy przychodzi pytanie: co dalej? jak żyć, kiedy wszystko już przegrane? I odpowiedź jest brutalna – nie ma jak. Ten świat nie ma dla ciebie miejsca. Możesz tylko dryfować, jakoś przeżyć, jakoś przetrwać, aż w końcu staniesz się tym, czym byli twoi rodzice – kolejnym „przegrywem” w kolejce po przetrwanie.
To nie jest historia jednostki – to codzienność tysięcy ludzi. Ludzi, których system nawet nie zauważa.
---
Czy ktoś w ogóle widzi ten problem? Czy ktokolwiek jeszcze wierzy, że z takiego startu można wyjść?
Mnie najbardziej boli brak możliwości zmiany nawet jeśli czasami chwilowo mam chęci. Dosłownie nie ma żadnych szans poprawić w życiu czegokolwiek. Wiem że nigdy nie będzie mnie stać na zakup mieszkania a tym bardziej na wyjście z biedy. Zawsze to właśnie ja będę tym wykorzystywanym na dnie podczas gdy inni mogą korzystać z życia. Jeśli ktoś nie jest w takiej sytuacji nawet nie ma pojęcia jak to wyniszcza i przygniata człowieka.
Rodzimy się w tym kraju i od razu przegrywamy. Nie ma żadnego „wszyscy mają równe szanse” – to bajka dla naiwnych. Wystarczy urodzić się w biednej, patologicznej rodzinie i już wylosowałeś bilet w jedną stronę. Nie masz wsparcia, nie masz znajomości, nie masz pieniędzy. Masz tylko geny po rodzicach, którzy też przegrywali.
Od dzieciaka nosisz łatkę „gorszego”. Szkoła cię nie ratuje, tylko dobija. Zamiast korepetycji – korektor. Zamiast stypendium – wstyd. Wchodzisz w dorosłość z długami, bez kapitału, bez wiedzy, jak „grać w tę grę”. Ludzie z dobrych domów biorą kredyt i kupują mieszkanie. Ty bierzesz chwilówkę i kupujesz jedzenie. Oni jeżdżą na wakacje, ty kombinujesz jak zapłacić czynsz.
To nie jest „chwilowy kryzys” – to system. Przegrywasz, bo tak działa świat. Gdy ktoś mówi „trzeba było się uczyć” albo „weź się w garść” – masz ochotę śmiać się w twarz. Bo nie wiesz nawet, od czego zacząć, gdy całe życie masz zbudowane na błocie.
I wtedy przychodzi pytanie: co dalej? jak żyć, kiedy wszystko już przegrane? I odpowiedź jest brutalna – nie ma jak. Ten świat nie ma dla ciebie miejsca. Możesz tylko dryfować, jakoś przeżyć, jakoś przetrwać, aż w końcu staniesz się tym, czym byli twoi rodzice – kolejnym „przegrywem” w kolejce po przetrwanie.
To nie jest historia jednostki – to codzienność tysięcy ludzi. Ludzi, których system nawet nie zauważa.
---
Czy ktoś w ogóle widzi ten problem? Czy ktokolwiek jeszcze wierzy, że z takiego startu można wyjść?
#przegryw #bieda #patologiazewsi #rodzina #zycie #polska #zalesie
Wiem że nigdy nie będzie mnie stać na zakup mieszkania a tym bardziej na wyjście z biedy. Zawsze to właśnie ja będę tym wykorzystywanym na dnie podczas gdy inni mogą korzystać z życia. Jeśli ktoś nie jest w takiej sytuacji nawet nie ma pojęcia jak to wyniszcza i przygniata człowieka.