Maszyny, które osobiście uważam za ciekawe, a które mogą niektórym nie być znane; odc. 76
Skylab
W 1959r. Werhner von Braun, niemiecko-amerykański inżynier aeronautyki będący dyrektorem Development Operations Division w Army Ballistic Missile Agency, złożył przed US Army końcowe plany dla projektu Horizons, którego celem było zbudowanie załogowej bazy na Księżycu. Dodatkowo plany zakładały istnienie orbitalnego laboratorium – pomysł który posłużył do stworzenia Skylab.
Von Braun był jedną z głównych osób odpowiedzialnych za rozwój technologii rakietowych w nazistowskich Niemczech. Brał udział w projektowaniu i budowie rakiet V-2.
W listopadzie 1964r. von Braun zaproponował bardziej ambitny projekt zbudowania większej stacji kosmicznej z członu S-II rakiety Saturn V. Problemem była konieczność wykorzystania dedykowanej rakiety Saturn V do wyniesienia stacji na orbitę, a nie było wiadomy ile z zakontraktowanych rakieg będzie wymagane do wykonania udanej misji na Księżycu.
1 kwietnia 1966r. przedsiębiorstwa Douglas, Grumman oraz McDonnel otrzymały kontrakty na konwersję członów S-IVB w ramach experymentalnego programu budowy modułu warsztatowego. Prace projektowe trwały przez kolejne dwa lata trapione coraz bardziej obcinanym budżetem. NASA starała się o $450mln na wykorzystanie w ramach programu Apollo a otrzymała jedynie $42mln. W sierpniu 1967r. ogłoszono zakończenie działań związanych z budową bazy na Księżycu, tym samym skupiając się jedynie na laboratorium orbitalnym.
W ramach budowy habitatu dla astronautów firma projektowa skupiała dużą uwagę na zapewnieniu komfortu i możliwości odpowiedniego odpoczynku – astronauci nie byli przekonani do kolorowych wnętrz i innych zbędnych wygód. Wykluczono potrzebę oglądania filmów czy grania w gry. Książki i muzykę uznano za konieczne. Ważne było też samo jedzenie. Z doświadczenia poprzednich załóg programu Apollo wiedziano o marnej jakości prowiantu w tubkach. Skylab został wyposażony w lodówkę i zamrażarkę co pozwoliło na zaopatrywanie załóg w bardziej zróżnicowane posiłki.
Sekcja sypialna stacji składała się z prywatnych przestrzeni wielkości szafy na ubrania dla każdego z członków załogi. Prysznic i toaleta były kluczowe do zbierania próbek, które były badane później na Ziemii. Stacja nie posiadała systemu odzyskiwania wody z moczu i ścieków. Nie wyrzucano również nieczystości w przestrzeń kosmiczną. Całość była magazynowana w zbiorniku po zużytym ciekłym tlenie.
Skylab był pierwszym dużym statkiem kosmicznym, w którym użyto żyroskopów o rozmiarach umożliwiającyh kontrolowanie położenia. System składał się z dziewięciu sztuk – po trzy na każdą oś obrotu. Rozpędzenie żyroskopów zajmowało ok. 10h w przypadku ich zatrzymania. Oprócz tego kontrola położenia stacji możliwa była przy wykorzystaniu dysz.
14 maja 1973r. Skylab wystrzelono przy użyciu zmodyfikowanej rakiety Saturn V – misja Skylab 1. W trakcie wynoszenia i składania stacji doszło do poważnych uszkodzeń. Utracono osłonę mikrometeorową/słoneczną oraz jeden z głównych paneli słonecznych. Część odłamków uniemożliwiła pełne rozłożenie pozostałych paneli co wpłynęło na ogromny deficyt energii.
Ostateczną wersję stacji stanowiło sześć głównych komponentów:
1. ATM (Apollo Telescope Mount) – obserwatorium słoneczne umożliwiające obrazowanie w zakresie długości fal od X przez UV aż po światło widzialne. 2. Adapter dokujący umożliwiający łączenie się z zewnętrznymi pojazdami 3. Śluza powietrzna 4. Jednostka instrumentalna Saturn V zawierająca systemy naprowadzania, kontroli lotu, akcelerometrów i żyroskopów. 5. Pracownia orbitalna 6. Apollo Control and Service Module – moduł dowodzenia/serwisowy
Całość konstrukcji ważyła 90610kg.
Kolejne misje, Skylab 2, 3 i 4 składały się z trzyosobowych załóg. Początkowo zakładano jedną 28-dniową i dwie 56-dniowe misje. Ostatecznie każda kolejna była dłuższa od poprzedniej. Skylab 2 – 28 dni; Skylab 3 – 60 dni; Skylab 4 – 84 dni. Astronauci wykonali 10 spacerów kosmicznych o łącznym czasie ponad 42h. Oprócz zalogowych misji badawczych w pogotowiu czekała misja ratunkowa składająca się z dwóch astronautów i pojazdu mogącego zabrać na podkład pięć osób.
Na początku misji Skylab 4 awarii uległ jeden z żyroskopów, a pod jej koniec kolejny dawał znaki mocnego zużycia. Niemożliwa była wymiana czy naprawa na orbicie. Planowano dołączenie do stacji bezzałogowego modułu holowniczego z silnikami, który wyniesiony przez wahadłowiec posłużyłby do zwiekszenia prędkości stacji celem utrzymania jej na orbicie. W grudniu 1978r. podjęto decyzję o zakończeniu prac nad przedłużeniem programu Skylab ze względu na brak możliwości startu wahadłowca w odpowiednim czasie.
W trakcie wszystkich misji przeprowadzono ponad 80 eksperymentów z zakresu m.in. ludzkiej fizjologii, medycyny, obserwacji słonecznych i gwiezdnych, fizyki kosmosu, obróbki materiałów jak np. spawanie. Jednym z zaproponowanych przez samą załogę było przędzenie sieci w warunkach słabej grawitacji przez dwa pająki – Anitę i Arabellę (Araneus diadematus). Do najważniejszych odkryć należy potwierdzenie istniena dziur koronalnych na Słońcu – są one odpowiedzalne za silne wiatry słoneczne.
Stacja uległa zniszczeniu przy ponownym wejściu w atmosferę 11 lipca 1979r. o godz. 16:37 UTC.
@MajsterZeStoczni: a dla tych co lubią pofantazjować co by było gdyby von Braun dostał kasę na stworzenie bazy na księżycu - polecam serial For All Mankind (Apple TV)
Skylab
W 1959r. Werhner von Braun, niemiecko-amerykański inżynier aeronautyki będący dyrektorem Development Operations Division w Army Ballistic Missile Agency, złożył przed US Army końcowe plany dla projektu Horizons, którego celem było zbudowanie załogowej bazy na Księżycu. Dodatkowo plany zakładały istnienie orbitalnego laboratorium – pomysł który posłużył do stworzenia Skylab.
Von Braun był jedną z głównych osób odpowiedzialnych za rozwój technologii rakietowych w nazistowskich Niemczech. Brał udział w projektowaniu i budowie rakiet V-2.
W listopadzie 1964r. von Braun zaproponował bardziej ambitny projekt zbudowania większej stacji kosmicznej z członu S-II rakiety Saturn V. Problemem była konieczność wykorzystania dedykowanej rakiety Saturn V do wyniesienia stacji na orbitę, a nie było wiadomy ile z zakontraktowanych rakieg będzie wymagane do wykonania udanej misji na Księżycu.
1 kwietnia 1966r. przedsiębiorstwa Douglas, Grumman oraz McDonnel otrzymały kontrakty na konwersję członów S-IVB w ramach experymentalnego programu budowy modułu warsztatowego. Prace projektowe trwały przez kolejne dwa lata trapione coraz bardziej obcinanym budżetem. NASA starała się o $450mln na wykorzystanie w ramach programu Apollo a otrzymała jedynie $42mln. W sierpniu 1967r. ogłoszono zakończenie działań związanych z budową bazy na Księżycu, tym samym skupiając się jedynie na laboratorium orbitalnym.
W ramach budowy habitatu dla astronautów firma projektowa skupiała dużą uwagę na zapewnieniu komfortu i możliwości odpowiedniego odpoczynku – astronauci nie byli przekonani do kolorowych wnętrz i innych zbędnych wygód. Wykluczono potrzebę oglądania filmów czy grania w gry. Książki i muzykę uznano za konieczne. Ważne było też samo jedzenie. Z doświadczenia poprzednich załóg programu Apollo wiedziano o marnej jakości prowiantu w tubkach. Skylab został wyposażony w lodówkę i zamrażarkę co pozwoliło na zaopatrywanie załóg w bardziej zróżnicowane posiłki.
Sekcja sypialna stacji składała się z prywatnych przestrzeni wielkości szafy na ubrania dla każdego z członków załogi. Prysznic i toaleta były kluczowe do zbierania próbek, które były badane później na Ziemii. Stacja nie posiadała systemu odzyskiwania wody z moczu i ścieków. Nie wyrzucano również nieczystości w przestrzeń kosmiczną. Całość była magazynowana w zbiorniku po zużytym ciekłym tlenie.
Skylab był pierwszym dużym statkiem kosmicznym, w którym użyto żyroskopów o rozmiarach umożliwiającyh kontrolowanie położenia. System składał się z dziewięciu sztuk – po trzy na każdą oś obrotu. Rozpędzenie żyroskopów zajmowało ok. 10h w przypadku ich zatrzymania. Oprócz tego kontrola położenia stacji możliwa była przy wykorzystaniu dysz.
14 maja 1973r. Skylab wystrzelono przy użyciu zmodyfikowanej rakiety Saturn V – misja Skylab 1. W trakcie wynoszenia i składania stacji doszło do poważnych uszkodzeń. Utracono osłonę mikrometeorową/słoneczną oraz jeden z głównych paneli słonecznych. Część odłamków uniemożliwiła pełne rozłożenie pozostałych paneli co wpłynęło na ogromny deficyt energii.
Ostateczną wersję stacji stanowiło sześć głównych komponentów:
1. ATM (Apollo Telescope Mount) – obserwatorium słoneczne umożliwiające obrazowanie w zakresie długości fal od X przez UV aż po światło widzialne.
2. Adapter dokujący umożliwiający łączenie się z zewnętrznymi pojazdami
3. Śluza powietrzna
4. Jednostka instrumentalna Saturn V zawierająca systemy naprowadzania, kontroli lotu, akcelerometrów i żyroskopów.
5. Pracownia orbitalna
6. Apollo Control and Service Module – moduł dowodzenia/serwisowy
Całość konstrukcji ważyła 90610kg.
Kolejne misje, Skylab 2, 3 i 4 składały się z trzyosobowych załóg. Początkowo zakładano jedną 28-dniową i dwie 56-dniowe misje. Ostatecznie każda kolejna była dłuższa od poprzedniej. Skylab 2 – 28 dni; Skylab 3 – 60 dni; Skylab 4 – 84 dni. Astronauci wykonali 10 spacerów kosmicznych o łącznym czasie ponad 42h. Oprócz zalogowych misji badawczych w pogotowiu czekała misja ratunkowa składająca się z dwóch astronautów i pojazdu mogącego zabrać na podkład pięć osób.
Na początku misji Skylab 4 awarii uległ jeden z żyroskopów, a pod jej koniec kolejny dawał znaki mocnego zużycia. Niemożliwa była wymiana czy naprawa na orbicie. Planowano dołączenie do stacji bezzałogowego modułu holowniczego z silnikami, który wyniesiony przez wahadłowiec posłużyłby do zwiekszenia prędkości stacji celem utrzymania jej na orbicie. W grudniu 1978r. podjęto decyzję o zakończeniu prac nad przedłużeniem programu Skylab ze względu na brak możliwości startu wahadłowca w odpowiednim czasie.
W trakcie wszystkich misji przeprowadzono ponad 80 eksperymentów z zakresu m.in. ludzkiej fizjologii, medycyny, obserwacji słonecznych i gwiezdnych, fizyki kosmosu, obróbki materiałów jak np. spawanie. Jednym z zaproponowanych przez samą załogę było przędzenie sieci w warunkach słabej grawitacji przez dwa pająki – Anitę i Arabellę (Araneus diadematus). Do najważniejszych odkryć należy potwierdzenie istniena dziur koronalnych na Słońcu – są one odpowiedzalne za silne wiatry słoneczne.
Stacja uległa zniszczeniu przy ponownym wejściu w atmosferę 11 lipca 1979r. o godz. 16:37 UTC.
#nasa #kosmos #astronomia #inzynieria #ciekawostki #historia #gruparatowaniapoziomu #hobby #zainteresowania #nauka
Do obserwowania: #whangarzeumajstra - jak komuś podobają się moje wypociny
źródło: 000
Pobierzźródło: 00
Pobierzźródło: 0
Pobierzźródło: 01
Pobierzźródło: 02
Pobierzźródło: 2
Pobierzźródło: 03
Pobierzźródło: 04
Pobierzźródło: 05
PobierzTreść została ukryta...
Treść została ukryta...
Treść została ukryta...
źródło: temp_file240648768727020798
Pobierz@MajsterZeStoczni:
źródło: a213a43cf9aab0f3c989822f6bc3a31e
Pobierz