[Ksiega_dusz]

📃 Zapraszam do krótkiego, refleksyjnego, publicystycznego artykułu w ten sobotni wieczór.

🏃Presja sprintów – kiedy Agile staje się narzędziem wyzysku 😫

W teorii Agile miał uwolnić programistów. Iteracyjne podejście, samoorganizujące się zespoły, szybki feedback – wszystko po to, by tworzyć lepsze oprogramowanie w sposób bardziej ludzki. W praktyce jednak, szczególnie w dużych korporacjach, sprinty coraz częściej stają się kolejnym źródłem presji i wypalenia. Dlaczego tak się dzieje? Odpowiedź, niestety, często prowadzi do tego samego miejsca: logiki zysku w kapitalistycznym systemie pracy.

Od zwinności do wyścigu

Sprint miał być zdrowym, dwutygodniowym rytmem, który umożliwia zespołowi planowanie, realizację i refleksję. Ale kiedy cele sprintów stają się absolutem, a backlog przypomina niekończącą się listę zachcianek menedżerów, zwinność przeradza się w wyścig z czasem. Zespoły zaczynają mierzyć sukces nie przez wartość dostarczoną użytkownikowi, ale przez liczbę „odhaczonych” ticketów.

Dlaczego tak się dzieje? Bo korporacje, mimo deklaracji o kulturze Agile, nadal działają w duchu maksymalizacji zysków. Sprint staje się miernikiem produktywności – narzędziem do wyciskania więcej z ludzi, niekoniecznie mądrzej.

Kapitał nie sprintuje – ludzie tak

W systemie kapitalistycznym to nie jakość pracy, lecz efektywność (czytaj: ilość produkowanego kodu) jest premiowana. Zespoły developerskie są traktowane jak „koszt”, który trzeba zminimalizować i zoptymalizować. Nic więc dziwnego, że sprint staje się mikroskalą korporacyjnego ciśnienia – bo każde „nie dowiezienie” zadań oznacza czerwone flagi, statusy i „trudne rozmowy”.

Warto spojrzeć na dane, które ilustrują, jak działa ten system w praktyce. Według analizy Stack Overflow z 2022 roku, średni czas pracy inżyniera w Google to zaledwie 1,1 roku. Tak, trochę ponad rok w firmie, która przecież uchodzi za szczyt marzeń programistów. (https://stackoverflow.blog/2022/04/19/whats-the-average-tenure-of-an-engineer-at-a-big-tech-company-ep-434/)

Dlaczego ludzie tak szybko odchodzą? Bo nie chcą żyć w nieustannym sprintcie – dosłownie i w przenośni. Często kolejna iteracja to walka o dowiezienie zadań, a margines na kreatywność, naukę czy odpoczynek zanika, nawet najlepiej płatna praca traci sens.

Sprint jako metafora wypalenia

Zjawisko „burnoutu” w IT nie jest już marginesem – to codzienność. A sprint, który miał być ramą organizacyjną, stał się często symbolem tej presji. Wspomnienia po retro, gdzie nikt nie mówi szczerze, bo „nie wypada narzekać”, tylko pogłębiają poczucie alienacji i braku wpływu.

I tu dochodzimy do sedna – sprint w korporacji nie działa, jeśli nie towarzyszy mu realna autonomia, szacunek dla czasu pracownika i zrozumienie, że człowiek nie jest tylko „delivery machine”.

Co dalej?

Agile wciąż ma potencjał, ale wymaga odzyskania sensu. Może to oznaczać mniej narzędzi, mniej KPI, a więcej zaufania i przestrzeni. Sprinty nie muszą być złem – ale tylko wtedy, gdy przestaną być batem, a staną się rytmem, który wspiera, a nie wykańcza.

Czy aplikacja nie jest ważniejsza od ludzi, którzy ją tworzą?

#pracait #programowanie #programista15k #programista25k #java #korposwiat #agh #studbaza #politechnikapoznanska #politechnikalodzka #politechnikakrakowska #pracbaza

[damm2k001]

@Ksiega_dusz: straszne. Zapraszamy zatem na pracę przy taśmie na 3 zmiany.

[Ksiega_dusz]

@damm2k001: No tak, zawsze lepiej iść do tartaku na 3 zmiany do Czesława na wsi, lokalnego byznesmena. Aniżeli wyjeżdżać na studia, kształcić się i potem nie móc wyrażać swojej opinii o kulturze pracy w której się jest.

[Zlmmerman]

@damm2k001: straszne. Zapraszam do Afryki prostować banany i zdechnąć z głodu.

[nad__czlowiek]

@Ksiega_dusz: IllegalAccessException