Aktywne Wpisy
Kumpel19 +8
Amek123 +17
Ostatnie miesiące to równia pochyła w dół... Biznes który rozkręcałem przygasł, pojawiły się długi i nieregularne spłaty,coraz częściej sięgnąłem po butelkę żeby wyrzucić to z głowy... Ale trzy ostatnie miesiące to apogeum: dni gdzie nie wyszedłem z łóżka i tylko leżałem myśląc co będzie dalej co tylko mnie dobiło . Mimo że w głowie mówiłem sobie, ze musze wstać i wziąść się za siebie ciało było przybite do łóżka. Rodzina zaczęła się
Jestem nieszczęśliwa :( Mam 23 lata i wspaniałego chłopaka. Od roku mieszkamy w Warszawie i robimy "karierę". Niestety, udaje nam się, właśnie oboje awansowaliśmy, zaczyna nam się układać hehe życie na poziomie. Problem w tym że jestem cholernie nieszczęśliwa. Nie cierpię Warszawy. Nienawidzę takiego życia.
Kiedyś jak się poznawaliśmy z chłopakiem roztaczaliśmy wizję o domku na wsi, gdzie będziemy sobie żyli spokojnie, cicho i bez szaleństw. Problem w tym, że ta wizja mi z głowy nie uciekła a mojemu chłopakowi tak. Widocznie to był jego sposób na zmiękczenie mojego serca i poderwanie mnie. Gdy tylko mówię mu że chciałabym się przeprowadzić, żyć nawet biedniej, ale spokojnie, on się złości, bo przecież mamy takie wspaniałe życie i jemu się podoba.
Mirki, oglądam sobie teraz zdjęcia z mazur, podlasia. Siedzę w pracy i płaczę. Nienawidzę swojego życia. Ostatnio mam myśli samobójcze. Nienawidzę swojej pracy (PR), nienawidzę Warszawy i tych ludzi. Chcę się stąd wyprowadzić, chcę ciszę i spokój. Ja już panikuję, nie wiem co mam robić ze swoim życiem. Dodatkowo mam problemy zdrowotne, które przez taki tryb życia (stres, napięcie) doprowadzi mnie do wczesnej śmierci. Wiem, że zabrzmi to głupio, tym bardziej ze pochodzę z dość sporego miasta, ale tęsknię za naturą, ciszą, lasem. Jakiś mnie ogarnia niewyobrażalny smutek jak patrzę na te zdjęcia. Chciałabym się stąd wyrwać. nienawidzę Warszawy, a jestem tu przykuta. Przecież nie zerwę zaręczyn żeby wyjechać na wieś. Chcę być z narzeczonym, ale nie tutaj.
#warszawa
Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: Asterling
Komentarz usunięty przez autora
@advert: nie ma nic gorszego niż życie w niezgodzie ze sobą, a wg tego co ona pisze to tak właśnei robi. jeśli jest tak od jakiegoś czasu to to jest prosta droga do depresji a dalej niestety już z górki.
Mój tata leczył dzieci (miały od 13 lat) z depresji. Też księżniczkowały? :(
Nie jest tam tak źle o ile masz czym dojechać do miasta i o ile wytrzymasz zakonserwowanie się mieszkańców i ich "polactwo". Sam region jest bardzo piękny i wiele oferuje na
Macie po 23 lata i ułożone życia. Ja mogę pozazdrościć - uwielbiam Warszawę, ale mam 25 lat, pracy szukam i nie mam dziewczyny. Zamiast się cieszyć, szukasz dziury w całym i dramatyzujesz, wyolbrzymiasz, bo życie nie jest idealne, rodem z telewizji.
Warszawa może być cudnym miejscem do życia, o ile wykażesz się