Okres ochronny: od 1 marca do 31 maja Wymiar ochronny: 70 cm Limit dobowy: 1 szt. w ciągu tygodnia
Opis: Głowacica należy do dużych ryb z wydłużonym wrzecionowatym ciałem, okrągłym w przekroju. Głowa duża lekko spłaszczona z szeroko wyciętym otworem gębowym sięgającym poza krawędź oka. Paszcza uzbrojona jest w 4 ? 8 hakowate zęby umieszczone w jednym rzędzie. Pierwsze łuki skrzelowe zaopatrzone są w 16-18 wyrostków filtracyjnych. Głowacica posiada względnie dużą płetwę tłuszczową, natomiast pozostałe płetwy są dość małe. Płetwa ogonowa jest wyraźnie karbowana. Łuski bardzo drobne. Grzbiet brązowawy lub zielonkawoszary, boki jaśniejsze z miedzianym połyskiem, brzuch biały. Na bokach liczne, nieregularnie rozmieszczone, małe, ciemne plamki. Jest największą rybą łososiowatą i jedną z większych słodkowodnych. Przeciętna głowacica mierzy 80 do 100 cm długości, ważąc przy tym 5-10 kg. Piętnastoletnie osobniki mogą mierzyć 150 cm i osiągać wagę 52 kg.
Występowanie: Ze względu na swoje pierwotne występowanie w dorzeczu środkowego i dolnego Dunaju zwana jest łososiem Dunaju. Obecnie występuje również w Renie i jego dorzeczu. Zaaklimatyzowała się także w rzekach gór Atlasu w Maroku, gdzie temperatura wody dochodzi do 26 stopni. Jednak tam nie może rozmnażać się naturalnie. W Polsce występuje w Czarnej Orawie dopływie Wagu oraz w rzekach zarybianych tym gatunkiem. Są to Poprad, Dunajec, San, Raba, Skawa, Soła, Nysa Kłodzka, Bóbr, Gwda oraz w czorsztyńskim zbiorniku zaporowym. Liczebność polskiej głowacicy szacuje się na 1500-2000 sztuk dorosłych osobników.
Biotop: W odróżnieniu od łososia i troci nie wpływa do morza lecz przez całe życie pozostaje w rzekach. Potrzebuje wód zimnych dobrze natlenionych, szybko płynących o kamienistych dnach. Najliczniej występuje w rzekach ze żwirowym lub kamienistym dnem. Jest rybą stanowiskową, zażarcie broniącą swego ściśle określonego terytorium przed wszelkimi konkurentami. Najchętniej przebywa w głębszych partiach wód o silnym nurcie. Odznacza się tolerancją ekologiczną, może żyć nawet w lekko zanieczyszczonych wodach.
Rozród: Dojrzałość płciową osiągają w wieku 3-4 lat samice, a samce w wieku 4-5 lat. Przed tarłem ubarwienie samców ciemnieje, a boki stają się ciemnoczerwone. Samice nie przybierają barw godowych. Tarło odbywa się wiosną - w marcu i kwietniu, gdy temperatura wody osiąga 8-10 stopni. U samców tworzy się tak zwany hak tarłowy, czyli szczęka dolna o haczykowatym, kształcie. Grubieje im jednocześnie skóra - cecha niezbędna podczas gwałtownych walk z rywalami na tarliskach. W poszukiwaniu odpowiednich warunków do odbycia godów ryby wędrują w górę rzek lub w niewielkie pobliskie strumienie, gdzie w płytkich, ale bogatych w tlen miejscach wykopują w żwirowym dnie jamy. Samica uderzeniami ogona w żwirowe kamieniste dno robi wgłębienie, gdzie składa ikrę. Przyjmuje się, że na 1 kg masy samicy przypada 1000 jaj. Ikra o średnicy 4-6 mm ma barwę pomarańczową. Ze względu na stosunkowo późną porę tarła larwy głowacicy rozwijają się znacznie szybciej niż innych łososiowatych, bowiem woda jest już cieplejsza. Okres wylęgania w temperaturze 7-9 stopni Celsjusza trwa około 38 dni. Larwy wykluwają się najczęściej pod koniec maja bądź na początku czerwca. Po zużyciu zapasów woreczka żółtkowego (około 2 tygodnie) odżywiają się bezkręgowcami i skorupiakami, później małymi rybkami. Najczęściej są to strzeble potokowe, świnka i inne ryby karpiowate. Młode rosną bardzo szybko, po roku osiągają długość 16 cm. Przez okres młodociany (3 lata) mają brązowe ubarwienie z kilkunastoma stalowoszarymi poprzecznymi pasami.
Tryb życia: Osobniki dorosłe po tarle zaczynają intensywnie żerować. Prowadzą samotny tryb życia. W rzece zajmują określony rewir, którego bronią przed innymi osobnikami swego gatunku.
Odżywianie: Głównym pokarmem głowacicy są ryby takie jak płoć, jaź, jelec, kiełb, kleń oraz łososiowate. Zjada również owady, bezkręgowce, żaby, małe ssaki i ptaki wodne. Wielkość ryb jakie jest w stanie połknąć stanowi około 35% jej długości.
Metody połowu: Najlepszą metodą jest spinning. Zestaw musi być mocny, z ostrą kotwiczką, gdyż głowacica ma kościste szczęki. Nie stosuje się zanęt na głowacicę.
Rekordy: Największy złowiony osobnik mierzył 183 cm i ważył 60 kg. Największy osobnik złowiony w Polsce na wędkę mierzył 120 cm przy masie ciała 20,30 kg.
Kulinaria: Łagodny smak mięsa głowacicy ujawnia się najlepiej po duszeniu, blanszowaniu oraz delikatnym smażeniu na maśle. Nie należy go zbyt mocno przyprawiać.
Świetna funkcja dla tych którzy obchodzą się z telefonem jak z jajkiem i myślą ze to oni sluża jemu a nie telefon wam, będziecie mogli ładować #iphone do 80% aby oszczędzić trochę na tej kondycji baterii xD
#rybypolskichwod
Głowacica (Hucho hucho)
Okres ochronny: od 1 marca do 31 maja
Wymiar ochronny: 70 cm
Limit dobowy: 1 szt. w ciągu tygodnia
Opis:
Głowacica należy do dużych ryb z wydłużonym wrzecionowatym ciałem, okrągłym w przekroju. Głowa duża lekko spłaszczona z szeroko wyciętym otworem gębowym sięgającym poza krawędź oka. Paszcza uzbrojona jest w 4 ? 8 hakowate zęby umieszczone w jednym rzędzie. Pierwsze łuki skrzelowe zaopatrzone są w 16-18 wyrostków filtracyjnych. Głowacica posiada względnie dużą płetwę tłuszczową, natomiast pozostałe płetwy są dość małe. Płetwa ogonowa jest wyraźnie karbowana. Łuski bardzo drobne. Grzbiet brązowawy lub zielonkawoszary, boki jaśniejsze z miedzianym połyskiem, brzuch biały. Na bokach liczne, nieregularnie rozmieszczone, małe, ciemne plamki. Jest największą rybą łososiowatą i jedną z większych słodkowodnych. Przeciętna głowacica mierzy 80 do 100 cm długości, ważąc przy tym 5-10 kg. Piętnastoletnie osobniki mogą mierzyć 150 cm i osiągać wagę 52 kg.
Występowanie:
Ze względu na swoje pierwotne występowanie w dorzeczu środkowego i dolnego Dunaju zwana jest łososiem Dunaju. Obecnie występuje również w Renie i jego dorzeczu. Zaaklimatyzowała się także w rzekach gór Atlasu w Maroku, gdzie temperatura wody dochodzi do 26 stopni. Jednak tam nie może rozmnażać się naturalnie. W Polsce występuje w Czarnej Orawie dopływie Wagu oraz w rzekach zarybianych tym gatunkiem. Są to Poprad, Dunajec, San, Raba, Skawa, Soła, Nysa Kłodzka, Bóbr, Gwda oraz w czorsztyńskim zbiorniku zaporowym. Liczebność polskiej głowacicy szacuje się na 1500-2000 sztuk dorosłych osobników.
Biotop:
W odróżnieniu od łososia i troci nie wpływa do morza lecz przez całe życie pozostaje w rzekach. Potrzebuje wód zimnych dobrze natlenionych, szybko płynących o kamienistych dnach. Najliczniej występuje w rzekach ze żwirowym lub kamienistym dnem. Jest rybą stanowiskową, zażarcie broniącą swego ściśle określonego terytorium przed wszelkimi konkurentami. Najchętniej przebywa w głębszych partiach wód o silnym nurcie. Odznacza się tolerancją ekologiczną, może żyć nawet w lekko zanieczyszczonych wodach.
Rozród:
Dojrzałość płciową osiągają w wieku 3-4 lat samice, a samce w wieku 4-5 lat. Przed tarłem ubarwienie samców ciemnieje, a boki stają się ciemnoczerwone. Samice nie przybierają barw godowych. Tarło odbywa się wiosną - w marcu i kwietniu, gdy temperatura wody osiąga 8-10 stopni. U samców tworzy się tak zwany hak tarłowy, czyli szczęka dolna o haczykowatym, kształcie. Grubieje im jednocześnie skóra - cecha niezbędna podczas gwałtownych walk z rywalami na tarliskach. W poszukiwaniu odpowiednich warunków do odbycia godów ryby wędrują w górę rzek lub w niewielkie pobliskie strumienie, gdzie w płytkich, ale bogatych w tlen miejscach wykopują w żwirowym dnie jamy. Samica uderzeniami ogona w żwirowe kamieniste dno robi wgłębienie, gdzie składa ikrę. Przyjmuje się, że na 1 kg masy samicy przypada 1000 jaj. Ikra o średnicy 4-6 mm ma barwę pomarańczową. Ze względu na stosunkowo późną porę tarła larwy głowacicy rozwijają się znacznie szybciej niż innych łososiowatych, bowiem woda jest już cieplejsza. Okres wylęgania w temperaturze 7-9 stopni Celsjusza trwa około 38 dni. Larwy wykluwają się najczęściej pod koniec maja bądź na początku czerwca. Po zużyciu zapasów woreczka żółtkowego (około 2 tygodnie) odżywiają się bezkręgowcami i skorupiakami, później małymi rybkami. Najczęściej są to strzeble potokowe, świnka i inne ryby karpiowate. Młode rosną bardzo szybko, po roku osiągają długość 16 cm. Przez okres młodociany (3 lata) mają brązowe ubarwienie z kilkunastoma stalowoszarymi poprzecznymi pasami.
Tryb życia:
Osobniki dorosłe po tarle zaczynają intensywnie żerować. Prowadzą samotny tryb życia. W rzece zajmują określony rewir, którego bronią przed innymi osobnikami swego gatunku.
Odżywianie:
Głównym pokarmem głowacicy są ryby takie jak płoć, jaź, jelec, kiełb, kleń oraz łososiowate. Zjada również owady, bezkręgowce, żaby, małe ssaki i ptaki wodne. Wielkość ryb jakie jest w stanie połknąć stanowi około 35% jej długości.
Metody połowu:
Najlepszą metodą jest spinning. Zestaw musi być mocny, z ostrą kotwiczką, gdyż głowacica ma kościste szczęki. Nie stosuje się zanęt na głowacicę.
Rekordy:
Największy złowiony osobnik mierzył 183 cm i ważył 60 kg.
Największy osobnik złowiony w Polsce na wędkę mierzył 120 cm przy masie ciała 20,30 kg.
Kulinaria:
Łagodny smak mięsa głowacicy ujawnia się najlepiej po duszeniu, blanszowaniu oraz delikatnym smażeniu na maśle. Nie należy go zbyt mocno przyprawiać.
PS. w pierwszym komentarzu zdjęcie ryby
#wedkarstwo #ryby #fanatycywedkarstwa