Spory chrystologiczne w V wieku

W wyniku uchwał podjętych przez synodu z 410, 420 i 424 roku, Kościół Wschodu zyskał właściwą sobie organizację i hierarchię na której czele znajdował się biskup Seleucji-Ktezyfonu. Możliwość interwencji Zachodu , tzn. biskupów rzymskiego Wschodu w zasadzie przestała istnieć. Nie znaczy to jednak że w kościele perskim znikły wpływy zachodnie (czyli syryjskie). Wprost przeciwnie, IV i V wiek to okres rozpowszechniania się teologii antiocheńskiej na wschodzie. Był
Kolejne synody, reorganizacja i "deklaracja niepodległości" Kościoła w Persji

Oczywiście decyzje podjęte na synodzie w 410 roku nie weszły od razu w życie. Wskazują na to choćby akta następnego synodu, który odbył się pod przewodnictwem nowego biskupa Seleucji-Ktezyfonu, Jabalahy I w 420 roku. W zgromadzeniu uczestniczył „zachodni” biskup, Akacjusz z Amidy, ten sam który podpisał się pod listem biskupów syryjskich odczytywanym na pierwszym synodzie. Jabalaha i Akacjusz znali się z osobiście, spotkali
Konsolidacja i przyjęcie nicejskiego Credo

Po śmierci Szapura II w 379 roku w Persji doszło do długotrwałego kryzysu sukcesyjnego. Przez kolejne 20 lat tronie zdążyło zasiąść 4 władców. Bezpośrednim następcą Szapura był Ardaszir II, który został jednak obalony przez Szapura III. Ten następnie zginął w niewyjaśnionych okolicznościach a szachem został Bahram IV, który jednak również padł ofiarą skrytobójstwa. Z braku dokładniejszych źródeł nie znane są przyczyny tego kryzysu i walk dynastycznych. Jest
Prześladowania
W czasach partyjskich władza nie ingerowała zbytnio w życie religijne swoich poddanych. Persja była wręcz schronieniem dla chrześcijan w czasach gdy w Cesarstwie Rzymskim rosły nastroje antychrześcijańskie i dochodziło do prześladowań. Sytuacja zaczęła się jednak zmieniać w III wieku. Był to efekt dojścia do władzy nowej dynastii rządzącej, czyli Sasanidów. Nowi władcy byli silnie związani z zoroastryjskimi magami i to właśnie ta religia zyskała status oficjalny, stała się wiarą państwową. Doszło
Powstanie Kościoła Wschodu w V wieku jest mocno związane z konfliktami chrystologicznymi, jakie miały w tym czasie miejsce na terenie Cesarstwa Bizantyjskiego. Kościołowi temu często przypina się łatkę "nestoriańskiego" ale jego władze i przedstawiciele już w VI wieku oficjalnie odcinały się od nestorianizmu i określały go mianem herezji i błędu. Mimo tego określenie to przylgnęło do tego kościoła na dobre, na co narzekał już w XIII wieku teolog Abiszo bar Brika który