Szczególna Teoria Eteru
Szczególna Teoria Eteru
Szczególna Teoria Eteru (STE) – teoria fizyczna stworzona przez braci Karola Szostka oraz Romana Szostka. STE została opublikowana w 2015 roku. Wyjaśnia ona w inny sposób te zjawiska fizyczne, którymi zajmuje się także Szczególna Teoria Względności (STW) Alberta Einsteina. Na Szczególną Teorię Eteru składa się nowa kinematyka oraz dynamika ciał.
W Szczególnej Teorii Eteru eter jest uniwersalnym układem odniesienia, a nie substancją o fizycznych własnościach, jak rozumiano pojęcie eteru w koncepcjach klasycznych.
STE powstała na podstawie analizy wyników eksperymentu Michelsona-Morleya. Eksperyment ten został wyjaśniony inaczej niż zrobiono to w STW. Twórcy nowej teorii dzięki analizie tego eksperymentu wyprowadzili swoje transformacje pomiędzy eterem oraz układem inercjalnym. Cała teoria wyprowadzona jest na podstawie tych nowych transformacji braci Szostków:
Gdzie:
t - czas mierzony w układzie związanym z eterem,
x - położenie mierzone w układzie związanym z eterem,
t' - czas mierzony w układzie inercjalnym,
x' - położenie mierzone w układzie inercjalnym,
v - prędkość układu inercjalnego względem eteru.
Niektóre przewidywania STE są podobne jak przewidywania STW. Na przykład w STE występuje skrócenie długości oraz czasu. Istnieją też przewidywania, którymi te dwie teorie zasadniczo się różną. Na przykład w STE prędkość światła w próżni nie jest stała dla ruchomego względem eteru obserwatora. Wyraża się ona wzorem
Gdzie:
v - prędkość układu obserwatora względem eteru,
c - prędkość światła w eterze,
c'a - prędkość światła w inercjalnym układzie,
a - kąt pomiędzy wektorem prędkości v oraz wektorem prędkości c.
Na rysunku 1 pokazana jest droga, jaką pokonuje światło w eksperymencie Michelsona-Morleya. Światło jest wysłane do zwierciadła i po dobiciu wraca po tej samej drodze do punktu wyjścia.
Średnia prędkość c'sr świata na takiej zamkniętej drodze nie zależy od prędkości v i nie zależy od kąta a. Na podstawie (3) mamy bowiem
Gdzie:
L - odległość pomiędzy punktem wysłania światła i punktem odbicia,
t’a - czas przepływu światła do punktu odbicia,
t’(180-a) - czas powrotu światła do punktu wyjścia.
Z powodu powyższej własności prędkości światła, eksperyment Michelsona-Morleya nie był w stanie wykryć prędkości Ziemi w eterze. W eksperymencie tym porównuje się bowiem czasy przepływu dwóch strumieni światła, które przepływają drogę do lustra oraz z powrotem. Jeżeli prędkość światła wyrażona jest wzorem (3), wtedy na czas przepływu nie ma wpływu kierunek ustawienia interferometru użytego w tym eksperymencie.
W oparciu o nawą teorię pokazano bardzo subtelne błędy, jakie popełniono przy wyprowadzaniu Szczególnej Teorii Względności. Na przykład twórcy STE wykazali, że transformacja Lorentza w rzeczywistości jest jedynie transformacją pomiędzy eterem i dowolnym układem inercjalnym, a nie jak się uważa, transformacją pomiędzy dowolnymi układami inercjalnymi. Wykazali także, że transformacja Lorentza nie wiąże ze sobą zegarów, które przelatują obok siebie. Transformacja Lorentza przelicza współrzędną położenia z układu inercjalnego do współrzędnej z eteru, obok której znajdzie się w przyszłości, albo znajdowała się w przeszłości.
Innym błędem STW jest interpretacja wzoru E=mc2. W STE wykazano bowiem, że wartość ta nie jest energią wewnętrzną materii tylko składową energii kinetycznej.
Według twórców nowej teorii nie jest znany żaden eksperyment, którego wyniki są sprzeczne z ich nową teorią. Dotychczas przeprowadzone eksperymenty fizyczne nie zaprzeczają istnieniu uniwersalnego układu odniesienia, który w ich teorii jest nazwany eterem. Nie ma także dowodu na to, że prędkość światła jest stała.
Autorzy teorii proponują nowe eksperymenty, które być może rozstrzygną czy prawdziwa jest Szczególna Teoria Względności czy Szczególna Teoria Eteru. Jeden z nich wykorzystuje wirujące koło ze skalą, na której obserwowane ma być przesunięcie śladu światła. Drugi opiera się na zjawisku rozpadu mezonów K+.
Bibliografia:
[1] Karol Szostek, Roman Szostek. Szczególna Teoria Eteru. Wydawnictwo AMELIA, 2015, ISBN 978-83-63359-77-5
[2] Karol Szostek, Roman Szostek. Special Theory of Ether. Publishing house AMELIA, 2015, ISBN 978-83-63359-81-2
[3] www.ste.com.pl
Szczególna Teoria Eteru (STE) – teoria fizyczna stworzona przez braci Karola Szostka oraz Romana Szostka. STE została opublikowana w 2015 roku. Wyjaśnia ona w inny sposób te zjawiska fizyczne, którymi zajmuje się także Szczególna Teoria Względności (STW) Alberta Einsteina. Na Szczególną Teorię Eteru składa się nowa kinematyka oraz dynamika ciał.
W Szczególnej Teorii Eteru eter jest uniwersalnym układem odniesienia, a nie substancją o fizycznych własnościach, jak rozumiano pojęcie eteru w koncepcjach klasycznych.
STE powstała na podstawie analizy wyników eksperymentu Michelsona-Morleya. Eksperyment ten został wyjaśniony inaczej niż zrobiono to w STW. Twórcy nowej teorii dzięki analizie tego eksperymentu wyprowadzili swoje transformacje pomiędzy eterem oraz układem inercjalnym. Cała teoria wyprowadzona jest na podstawie tych nowych transformacji braci Szostków:
Gdzie:
t - czas mierzony w układzie związanym z eterem,
x - położenie mierzone w układzie związanym z eterem,
t' - czas mierzony w układzie inercjalnym,
x' - położenie mierzone w układzie inercjalnym,
v - prędkość układu inercjalnego względem eteru.
Niektóre przewidywania STE są podobne jak przewidywania STW. Na przykład w STE występuje skrócenie długości oraz czasu. Istnieją też przewidywania, którymi te dwie teorie zasadniczo się różną. Na przykład w STE prędkość światła w próżni nie jest stała dla ruchomego względem eteru obserwatora. Wyraża się ona wzorem
Gdzie:
v - prędkość układu obserwatora względem eteru,
c - prędkość światła w eterze,
c'a - prędkość światła w inercjalnym układzie,
a - kąt pomiędzy wektorem prędkości v oraz wektorem prędkości c.
Na rysunku 1 pokazana jest droga, jaką pokonuje światło w eksperymencie Michelsona-Morleya. Światło jest wysłane do zwierciadła i po dobiciu wraca po tej samej drodze do punktu wyjścia.
Średnia prędkość c'sr świata na takiej zamkniętej drodze nie zależy od prędkości v i nie zależy od kąta a. Na podstawie (3) mamy bowiem
Gdzie:
L - odległość pomiędzy punktem wysłania światła i punktem odbicia,
t’a - czas przepływu światła do punktu odbicia,
t’(180-a) - czas powrotu światła do punktu wyjścia.
Z powodu powyższej własności prędkości światła, eksperyment Michelsona-Morleya nie był w stanie wykryć prędkości Ziemi w eterze. W eksperymencie tym porównuje się bowiem czasy przepływu dwóch strumieni światła, które przepływają drogę do lustra oraz z powrotem. Jeżeli prędkość światła wyrażona jest wzorem (3), wtedy na czas przepływu nie ma wpływu kierunek ustawienia interferometru użytego w tym eksperymencie.
W oparciu o nawą teorię pokazano bardzo subtelne błędy, jakie popełniono przy wyprowadzaniu Szczególnej Teorii Względności. Na przykład twórcy STE wykazali, że transformacja Lorentza w rzeczywistości jest jedynie transformacją pomiędzy eterem i dowolnym układem inercjalnym, a nie jak się uważa, transformacją pomiędzy dowolnymi układami inercjalnymi. Wykazali także, że transformacja Lorentza nie wiąże ze sobą zegarów, które przelatują obok siebie. Transformacja Lorentza przelicza współrzędną położenia z układu inercjalnego do współrzędnej z eteru, obok której znajdzie się w przyszłości, albo znajdowała się w przeszłości.
Innym błędem STW jest interpretacja wzoru E=mc2. W STE wykazano bowiem, że wartość ta nie jest energią wewnętrzną materii tylko składową energii kinetycznej.
Według twórców nowej teorii nie jest znany żaden eksperyment, którego wyniki są sprzeczne z ich nową teorią. Dotychczas przeprowadzone eksperymenty fizyczne nie zaprzeczają istnieniu uniwersalnego układu odniesienia, który w ich teorii jest nazwany eterem. Nie ma także dowodu na to, że prędkość światła jest stała.
Autorzy teorii proponują nowe eksperymenty, które być może rozstrzygną czy prawdziwa jest Szczególna Teoria Względności czy Szczególna Teoria Eteru. Jeden z nich wykorzystuje wirujące koło ze skalą, na której obserwowane ma być przesunięcie śladu światła. Drugi opiera się na zjawisku rozpadu mezonów K+.
Bibliografia:
[1] Karol Szostek, Roman Szostek. Szczególna Teoria Eteru. Wydawnictwo AMELIA, 2015, ISBN 978-83-63359-77-5
[2] Karol Szostek, Roman Szostek. Special Theory of Ether. Publishing house AMELIA, 2015, ISBN 978-83-63359-81-2
[3] www.ste.com.pl